Αλλά μήπως και το φιλότιμο των Ελλήνων δεν εξήγειρε τις γενιές του ’12 και ’13 για να...
αποκαταστήσουν το κύρος της Ελλάδος μετά την ήττα του 1897, όπως εξήγειραν και τη γενιά του 1940, οι εθνικές προσβολές της χώρας από την Ιταλία του Ντούτσε, για να αντισταθούν κατά του Άξονος; Μετά την απελευθέρωσή της από τον τουρκικό ζυγό, η Ελλάδα συμμετείχε στη Διεθνή Καλλιτεχνική Έκθεση της Βενετίας με δύο περίπτερα.
Στην Διεθνή Έκθεση των Παρισίων του 1855, που ήταν συγχρόνως γεωργική, βιομηχανική και καλλιτεχνική, οι Έλληνες είχαν το φιλότιμο να εμφανισθούν, παρά την ανύπαρκτη σχεδόν βιομηχανία τους και την περιορισμένη γεωργική ανάπτυξη σε μερικά είδη πρώτης ανάγκης. Όπως λέγει ο Ν.Δραγούμης σε σχετικό άρθρο του, «Η Ελλάς τολμά να τεθεί παραπλεύρως της Γαλλίας, της Αγγλίας και της Γερμανίας, όχι με την αξίωση να μετρηθεί μαζί των, αλλά με την ελπίδα ότι θα ληφθούν υπόψη αι προσπάθειές της και αι ελπίδες της δια το μέλλον.»
Η Ελλάδα έλαβε μέρος στη διεθνή εκείνη Έκθεση με την αποστολή ολίγων σύκων, σταφίδων, ανθόνερου και μερικών ποσοτήτων αμυγδάλων και καρυδιών, τα οποία έστειλαν οι Κοινότητες Αθηνών, Σπάρτης, Αταλάντης, Θηβών, Μαντινείας, Αιγίνης και Ολυμπίας. Η βιομηχανία μας, πενιχροτέρα ακόμη, περιορίσθηκε να εκθέσει βλαχοκάλτσες, ανδρομίδες, τσαρούχια και μερικά μεταξωτά των Καλαμών. Όσο για τα καλλιτεχνικά αντικείμενα, άξιζαν περισσότερο την προσοχή των επισκεπτών, διότι η τέχνη, κατόπιν διακοπής τεσσάρων και πλέον αιώνων τουρκικής σκλαβιάς, μόλις προ δέκα ετών είχε αρχίσει να διεκδικεί τα δίκαιά της στον τόπο όπου εγεννήθη. Μάλιστα ο Λεωνίδας Δρόσης εξέθεσε χαλκίνη προτομή του Μιαούλη. Όσοι εγνώρισαν το ναύαρχο, συμφωνούσαν για την τελεία ομοιότητα μετά του πρωτοτύπου. Ήταν η πρώτη μεταλλουργική εργασία, που εξήλθε από τα αθηναϊκά εργαστήρια. Αλλά ενώ ο Λαός, καθ΄ όλη την ιστορική διαδρομή του έθνους, επιδεικνύει το ελληνικό φιλότιμο, οι πολιτικοί του και η ιθύνουσα τάξη παρέμειναν με τα ελαττώματά τους.
Προς διαπίστωση τούτου, χρήσιμο είναι να δούμε τί έγραφε στην έκθεσή του για την Ελλάδα το 1947, ο Πωλ Πόρτερ, επικεφαλής της Επιτροπής για την αμερικανική βοήθεια στη χώρα μας. «Από ό,τι μπόρεσα να διαπιστώσω, η ελληνική κυβέρνηση δεν έχει καμμία άλλη πολιτική πρακτική από το να εκλιπαρεί για ξένη βοήθεια, ώστε να διατηρηθεί στην εξουσία, απαριθμώντας θορυβωδώς τις θυσίες της Ελλάδος. Στόχος της είναι να χρησιμοποιήσει την ξένη βοήθεια, ως μέσο για τη διαιώνιση των προνομίων μιας μικρής κλίκας εμπόρων και τραπεζιτών, οι οποίοι αποτελούν την αόρατη εξουσία στην Ελλάδα. Η κλίκα αυτή είναι αποφασισμένη να υπερασπίσει με κάθε μέσο τα οικονομικά της συμφέροντα και δεν ενδιαφέρεται καθόλου για το τί μπορεί να στοιχίσει αυτό στην οικονομία της χώρας.
Τα μέλη αυτής της κλίκας, επιθυμούν να διατηρήσουν άθικτο ένα φορολογικό σύστημα, που τους ευνοεί με αληθινά σκανδαλώδη τρόπο. Δεν διανοήθηκαν ποτέ να επενδύσουν τα κέρδη τους στη δική τους χώρα, για να βοηθήσουν την ανάπτυξη της εθνικής οικονομίας. Τα συμφέροντα των εφοπλιστών προστατεύονται επίσης σκανδαλωδώς. Η ελληνική εμπορική ναυτιλία ανθεί και οι εφοπλιστές κερδίζουν τεράστια ποσά, αλλά το χρεωκοπημένο ελληνικό κράτος δεν αποκομίζει κανένα όφελος από αυτό. Κάθε επιχείρηση θα πρέπει να πληρώνει μία σημαντική εισφορά στο κράτος, κάτω από την προστασία του οποίου λειτουργεί. Αυτό ισχύει κατά κύριο λόγο και για την περίπτωση των εφοπλιστών. Η ομάδα πίεσης της καλής κοινωνίας – οι κομψοί κοσμοπολίτες, που έχουν την έδρα τους στις Κάννες, στο Σαιν Μόριτζ και στην αθηναϊκή πλατεία Κολωνακίου – ενεργοποιείται πάντοτε για την προστασία των συμφερόντων της. Οι περισσότεροι από αυτούς είναι άνθρωποι γοητευτικοί, που μιλούν πολύ καλά τα αγγλικά. Είναι πάντα πρόθυμοι, όταν πρόκειται να εξυπηρετήσουν την αμερικανική αποστολή για τα δικά τους συμφέροντα.
Θυμάμαι ακόμα ένα από τα πιο επίσημα γεύματα, ενός από τους σημαντικότερους τραπεζίτες, που μας είχε καλέσει στη βίλα του των Αθηνών. Είχε τρεις σερβιτόρους με λιβρέα, μία ποικιλία από τα πιο φίνα κρασιά και φαγητά περίφημα γαρνιρισμένα. Κατά τη διάρκεια του γεύματος ένας από τους αντιπροσώπους της κλίκας άρχισε να εξυμνεί τις ομορφιές της ζωής κοντά στη θάλασσα και τις χαρές των αριστοκρατικών σπορ. Η αντίθεση ανάμεσα στο γεύμα αυτό και στα παιδιά, που πεθαίνουν από την πείνα στους δρόμους της Αθήνας, είναι πραγματικά τρομερή.
Δεν υφίσταται κράτος σύμφωνα με τα δυτικά πρότυπα. Αντ΄ αυτού υπάρχει μία χαλαρή ιεραρχία ατομιστών πολιτικών, μερικοί από τους οποίους είναι χειρότεροι από άλλους, που είναι τόσο απασχολημένοι με τον προσωπικό τους αγώνα για εξουσία, ώστε δεν έχουν το χρόνο να αναπτύξουν οικονομική πολιτική, έστω και εάν υποτεθεί ότι έχουν την ικανότητα. Υπάρχει μεγάλη ανομοιομορφία στο βιοτικό επίπεδο και τα εισοδήματα ανά την Ελλάδα. Οι κερδίζοντες, δηλαδή οι βιομήχανοι, οι έμποροι, οι κερδοσκόποι και οι μαυραγορίτες ζουν με πλούτο και χλιδή. Το πρόβλημα δε αυτό ουδεμία κυβέρνηση αντιμετώπισε αποτελεσματικώς.
Εν τω μεταξύ οι λαϊκές μάζες περνούν ένα άθλιο βίο. Οι κερδίζοντες είναι σχετικώς ολίγοι τον αριθμόν, και ο πλούτος των περιερχόμενος στο σύνολο του πληθυσμού, θα επέφερε ελαχίστη βελτίωση των γενικών συνθηκών διαβιώσεως. Ωστόσο ο πολυτελής τρόπος ζωής αυτών, εν μέσω της πενίας, συντείνει εις το να εξοργίζει τις μάζες και να υπογραμμίζει τη δυστυχία των φτωχών. Εις ολόκληρον τη χώρα, απ΄ άκρου εις άκρον, κυριαρχεί μια γκρίζα βαθιά έλλειψη πίστης για το μέλλον, που οδηγεί σε πλήρη απαξία για το παρόν. Οι άνθρωποι έχουν παραλύσει από την αβεβαιότητα και τον φόβο, οι επιχειρηματίες δεν επενδύουν και οι καταστηματάρχες δεν αποθηκεύουν προμήθειες.» Αυτά δυστυχώς παρατηρήθηκαν και σε μεταγενέστερες χρονικές περιόδους.
Σήμερα, παρά την οικονομική δυσπραγία, υπάρχουν Έλληνες γεωργοί και επιχειρηματίες, που αγωνίζονται για τη βελτίωση της οικονομίας της χώρας. Ορισμένοι από αυτούς βραβεύθηκαν προσφάτως από τον Ε.Β.Ε.Α. Εκείνοι όμως, που δεν θα πάρουν ποτέ το βραβείο της προόδου, είναι οι πολιτικοί, που αγωνίζονται για την εξουσία. Δεν τηρούν το Σύνταγμα και καθυστερούν την κάθαρση του δημοσίου βίου της χώρας. Ακόμη ο λαός δεν έμαθε ποίος ήταν αυτός ο υπουργός Μεταφορών, που προμηθεύθηκε βαγόνια σιδηροδρόμων, που δεν ταίριαζαν με τα ελληνικά δίκτυα, πόσα χρήματα έδωσε και πόσο εζημίωσε το κράτος. Πολλά άλλα σκάνδαλα επίσης χρονίζουν στην καλένδες και το μόνο που θέλγει τους πολιτικούς είναι η εξουσία και η φθορά των αντιπάλων τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου