Πέμπτη 28 Ιανουαρίου 2016

Ο ..."Μιζέριας"...


Πλήρη εικόνα τοϋ "Αρη Βελουχιώτη, τοϋ ίδρυτοΰ τοϋ ΕΑΜ, τοϋ Δημιουργού τοϋ ΕΛΑΣ, τοϋ Έρυθροϋ Αττίλα τών μούρων χρόνων τής σκλαβιά;, λαμβάνει ό αναγνώστης άπό τα κατωτέρω, τα οποΐα έδημοσιεύθησαν ώς κύριον άρθρον τής καθημερινής εφημερίδος «Ελευθερία» τήν 13ην Ιουνίου 1945, υπο τον τίτλον: «Ό Μιζέριας» :

«Άνεδύθη άπό τήν άφάνειαν, μόλις ήρχισε νά χύνη αιμα. Κατόπιν Εγινε «καπετάνιος». "Υστερα τραγούδι. "Επειτα θρύλος διά τους μέν, Αττίλας διά τους άλλους. Τό ονομά του έπέρασε τά σύνορα τής Ελλάδος. Τό έμαθαν εϊς δ'λας Ισως τάς χώρας των ηνωμένων εθνών. Καί εϊς τάς χώρας τοϋ "Αξονος καί τών δορυφόρων του. "Οσον περισσότερον αίμα έχυνε, τόσον περισσότερο έμάνθα-νον τό δνομά του. Μετά τήν άπελευθέρωσιν έκρεμόταν ώς δαμό¬κλειος σπάθη επάνω άπό τά κεφάλια τών προδοτών. Άλλα καί τών τιμίων καί φιλήσυχων Ελλήνων πού ήσαν εκατομμύρια. Εκείνοι πού τόν έλάτρευαν έπερίμεναν τήν κάθοδόν του. Καί εκείνοι πού τόν μισούσαν, τόν έτρεμαν. Ήλθε κατόπιν τό κίνημα. ΟΙ όργανω-ταί του, δέν τόν ήρώτησαν; "Ισως. Τώρα, είναι Ενας κοινός ληστής, βαρυνόμενος μέ χιλιάδας φόνων καί αποκηρυγμένος άπό τό κόμμα, πού άλλοτε τόν άπεθέωσε. Ξαίρει δτι άπό έδώ καί πέρα Ενα πράγμα πρέπει νά εύχεται: τό «καλό βόλι»....

Ό "Αρης. Έξεκίνησε διά τήν ζωήν ώς αποκηρυγμένος άπό τήν οίκογένειάν του τιρωτα. Μίαν οίκογένειαν τής Λαμίας, εϋπορον καί άψογον. "Οταν τά άλλα παιδιά, καί πρό πάντων τά παιδιά τών ευπόρων οικογενειών, χορεύουν, ερωτεύονται καί σαχλαμαρίζουν,αύ-τος Εκαμνε διαρρήξεις καί Εκλεπτε. Καί κατεδικάζετο εϊς διαφόρους ποινάς, τάς οποίας έξέτιεν ύπό τό σοφόν έλληνικόν σωφρονιστικόν σύστημα. Μίαν ήμέραν — πολύ άπομακρυσμένην — έ'γινε κομμούνιστής. "Επαυσε νά κλέβη. Καί επήρε τό «έπαναστατικόν» ψευδώνυμον «Μιζέριας». Είχε ζήσει ό Ί'διος εϊς τήν μιζέριαν ή ήθελε νά λύ¬τρωση τους άλλους άπό τήν μιζέριαν; Ποϋ νά έμβαθϋνη κανείς εϊς τό ύποσυνείδητον ενός άνθρωπου! Ώς «Μιζέριας» δέν Εχει καμ-μίαν έξαιρετικήν σταδιοδρομίαν. Ούτε ώς θεωρητικός, οΰτε ώς αγω¬νιστής. Απλώς μίαν λατρείαν προς τήν βίαν καί μίαν κλίσιν προς τήν σκληρότητα εΐχεν επιδείξει μέχρι τής ημέρας, κατά τήν οποίαν ύπέγραψεν έπί 4ης Αυγούστου τήν δήλωσιν άποκηρύξεως τοϋ κομμουνισμού.

"Εγινε «δηλωσίας». "Υπήρξε κλέπτης καί διαρρήκτης. Καί είχε κλίσιν προς τό «νταηλίκι» καί τήν σκληρότητα. Έπέρασε μίαν τε-τραετίαν περιφρονημένος άπό τους ελαχίστους συντρόφους του, πού δέν ήοαν «δηλωσίαι». Ήτο, δηλαδή, ό άνθρωπος, τόν όποιον άπέρριπτεν ολόκληρος ή κοινωνία. Ή μεγάλη τών ανθρώπων καί ή πικρά τών ομοϊδεατών. Καί τήν έξεδικήθη Μερικούς μήνας μετά τήν ύποδούλωσιν—κατά τάς αρχάς τοϋ 1942—Εόωσεν εϊς τήν κατε-χομένην Ελλάδα τήν πρώτην φρικίασιν. Μέ καθαρώς ληστρικας με¬θόδους ηθέλησε ν' άπομιμηθή τόν Στένκα Ράζιν, τόν Ρώσον άγροτι-κόν έπαναστάτην τοϋ 17ου αιώνος. Έγνώριζε τήν υπαρξίν του; "Ισως ποτέ νά μή τό ειχεν ακούσει. Έν πάση περιπτώσει καί αυ¬τός ήξίωσε διανομήν τών γαιών εϊς τους κολλίγους άπό Ενα τσι-φλικάν καί τά απαραίτητα λύτρα. Τά λύτρα εδόθησαν, άλλα οΐ κολλίγοι—φυσικά—δέν ήτο δυνατόν νά μείνουν εϊς τά χωράφια των. Καί τόν ήκολούθησαν.

Άπό έδώ καί πέρα, ή παρουσία του μόνον κακόν προύξένησεν εϊς τήν Ελλάδα όλόκληρον. Διότι τό ΚΚΕ — ποϋ σήμερα τόν απο¬κηρύσσει — γοητευμένον άπό τόν δυναμισμόν του, αδιαφορούν διά τάς μεθόδους του, επιεικές ή τυφλώττον απέναντι τών εγκλημάτων του, δχι μόνον δέν προσεπάθησε νά τόν χειραγώγηση καί νά δώση εϊς ενα άξεστον, άμόρφωτον καί κατεχόμενον άπό τό όλέθριον «σύμ¬πλεγμα τής κατωτερότητος» τόν πρακτικόν ίδεαλισμόν καί τόν ιπ-ποτισμόν τοϋ έπαναστάτου' — και τοϋ ληστοϋ ακόμη — άλλα, με-θυσμένον, άνεξέλεγκτον καί άσύδοτον, τόν εξαπέλυσε κατά τής "Ελλάδος. Καί τόν έχρησιμοποίησεν ώς δήμιον, άφοΰ τοϋ έδωσε τόν φωτοστέφανον τοϋ άρχηγοϋ τής αντιστάσεως εϊς τήν ΰπαιθρον.

Καί αυτός, έπί τρία περίπου Ετη περιέφερεν άνά τήν μαρτυρι-κήν αυτήν χώραν τόν μαϋρον σκοΰφον του ώς σημαίαν πειρατών τής ξηράς. Ή έκτέλεσις ενός άνθρωπου, αποτελεί διά κάθε γνήσιον έπαναστάτην, θλιβερόν καθήκον. Δι' αυτόν καί τους ομοίους του — τους «μαυροσκούφηδες» — άπετέλει εύκαιρίαν ήδονισμοϋ. «θά πεθάνης σέ πέντε μέρες». Καί έπί πέντε ημέρας τό θύμα — προ¬δότης ή προσωπικός εχθρός ή μαχητής Εξω άπό τά οργανωτικά ή Ιδεολογικά πλαίσια τοϋ Άρη — έβασανίζετο. Καί έγδάρησαν άν¬θρωποι. Καί άπέθαναν άπό τακουνιές εϊς τό κεφάλι — δποιοι καί αν ήσαν. Καί έσφάγησαν οχι ολίγοι κατά τρόπον, πού μόνον τόν άκαριαϊον θάνατον δέν τους έξησφάλιζε. Προς τι δλη αυτή ή αβυσσαλέα σκληρότης απέναντι ανθρώπων πού ή Επρεπε νά πεθά¬νουν αμέσως ή δέν Επρεπε καθόλου νά θανατωθούν; Έπί τρία Ετη τό ΚΚΕ έσίγα δι' δλα αυτά. Καί έστρατολόγει αναξίους οπαδούς — πού τους ανέβαζε κατόπιν εϊς τόν «παπαφίγκον» τοϋ σκάφους του — μέ μεθόδους τρομομοκρατήσεως καί δολιότητος, τάς όποιας ουδείς ληστής σεβόμενος τόν εαυτόν του χρησιμοποιεί. Διά τοϋ Ά¬ρη. Τοϋ δυναμικού άρχηγοϋ του, ό όποιος Εβλεπε ώς σκύβαλα τόν καπνεργάτην καί τόν κουρέα, πού θά Επρεπε νά ήσαν καθοδηγηταί του.

Έν τω μεταξύ, έδώ καί παντοϋ, άνθρωποι ταπεινοί, χωρίς «συμπλέγματα κατωτερότητος», χωρίς σαδιστικήν σκληρότητα, απλοί καί γλυκείς, έπεδίδοντο εϊς έναν αγώνα πού αποτελεϊ τήν δό-ξαν καί τήν τιμήν τοϋ ελληνικού λαού. Τήν στέρησιν τής ζωής τοϋ άλλου — τοϋ αναμφισβητήτως εχθρού — τήν έβλεπον ώς ανάγκην θλιβεράν. Τόν Ιπποτισμόν ώς κάτι τό αυτονόητον. Τήν ευθύτητα, ώς προϋπόθεσιν κάθε αγώνος. Τήν θυσίαν, ώς κλήρον κάθε άγω-νιστοϋ. Τό δραμά των ήτο μία Ελλάς χωρίς προδότας, άλλα καί χωρίς εγκληματίας. Αυτοί απετέλεσαν τό κίνημα τής αντιστάσεως. Καί αυτοί τώρα είναι δευτέρας τάξεως πολϊται εϊς τήν χώραν αυ¬τήν. Διότι τό ΚΚΕ κατά τήν διάρκειαν τής κατοχής όχι μόνον δέν έτόλμησε νά καταδικάση τόν «'Άρην» του, άλλ' απεναντίας έκά-λυψε δλα τά εγκλήματα του. Καί διότι κατόπιν, έμποτισμένον βα¬θύτατα άπό τήν πραξικοπηματικήν νοοτροπίαν του, ήκολούθησε τόν δρόμον πού αυτός είχε χαράζει, δταν πλέον ό "Αρης διεφώνει. Κάποτε θ' αποκαλυφθούν δλα τά παρασκήνια τής ελληνικής τρα-γωδίας.Τώρα, ό "Αρης ό Βελουχιώτης ή Μιζέριας, αποκηρύσ¬σεται άπό τό Κ. Κ. Ε. Διότι συνέχισε τήν δράσιν του καί με¬τά τήν συμφωνίαν τής Βάρκιζας. Διότι η δράσις του αυτή μό¬νον τήν «άντίδρασιν εξυπηρετεί». Διότι είναι ύποπτος καί τυχοδι¬ωκτική. Τυχοδιωκτική ήτο πάντοτε. Τήν άντίδρασιν, έν τελευταία αναλύσει, πάντοτε εξυπηρετεί. "Υποπτος ποτέ δέν ήτο. Ήτο απλώς καί βαθύτατα εγκληματική, καί πρό τής συμφωνίας τής Βάρκιζας καί μετά τήν συμφωνίαν. Δύο τραγικά συμπεράσματα βγαίνουν άπό τήν ίστορίαν αυτήν. Συμπεράσματα πού έχουν Ισχύν ιστορικών νόμων. Τό πρώτον: οταν ένα κόμμα τό κυβερνούν τυχοδιώκται, ό περισσότερον άπό δλους επιπλέει καί επιβάλλει τήν θελησίν του κατά τάς περιόδους τής θυέλλης. Τό δεύτερον : τό πολύ αίμα, τό πληρώνουν εϊς τό τέλος εκείνοι πού τό χύνουν. Διότι έρχεται ή στιγμή κατά τήν οποίαν, οσοι έπωφελήθησαν άπό τό χύσιμο αυτό τοϋ α'ίματος, αίσθάνονται τήν ανάγκην κάποιον νά ρίψουν εϊς τήν θά¬λασσαν. Καί ρίπτουν οχι βέβαια τόν εαυτόν των. Ρίπτουν εκείνον, ποϋ κανένας δέν θά ειχεν άντίρρησιν νά τόν ϊδη βυθιζόμενον εϊς τά τάρταρα. "Ας έχουν ύπ' οψιν των τους δύο αυτούς νόμους, οΐ πολύ «δυναμικοί» άνθρωποι. Ή ιστορία του ."Αρη είναι ή Ιστορία ενός άνθρωπου.) 'Αλλά καί μιας ολοκλήρου περιόδου, πού εϊθε πο¬τέ άλλοτε να μή ζαναζήση ή Ελλάς. 

ΑΠΑΓΩΓΗ ΚΑΙ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΤΟΥ ΜΙΚΡΟΥ ΜΑΡΑΘΕΑ


Θανάσης Μιζέριας, πού πολλοί , οι περισσότεροι γιά «καλαμπούρι» τόν αποκαλούσαν και «"Αρη ΒεΛουχιώτη».
Ήταν ένας κοινός απατεώνας, παλιός «δηλωσίας» καΐ γνωστής στούς «στενούς» καΐ ηγετικούς κύκλους τού Κ.Κ.Ε. περισσότερο μέ τ' όνομα «Σουλτάνα»!
Αυτός, λοιπόν, (ή αυτη) άπεφάσισε νά έξοντώση τόν δεκατριών χρονών <<προδότη» Γιώργο Μαραθεα ό πατέρα ήταν ό «δευτερεύων» στόχος!
Τό «σχέδιο» καταστρώθηκε γρήγορα και εύκολα και ή έκτέλεσίς του ήταν ακόμη πιό εύκολη.

Τό πρωί τής 11ης Ιουλίου 1942 ή κ. Μαραθέα μέτήν κόρη της, την μικρή Ελένη πού ήταν άρρωστη, έφυγαν γιά τή Λαμία, Θά επέστρεψαν ίσως τήν επομένη.
Στό σπίτι παρέμεινε ό πατέρας καΐ ο γιος, μισοάρρωοτος κι' αυτος, αφού μόλις είχε περάσει μια πλευρίτιδα σοβαρής μορφής.
Στό σπίτι, όπως προαναφέρθηκε, έμενε ακόμη και ό φύλακας μέ τό μικρό του γιό. Ήσαν όλοι τους ήσυχοι καΐ αμέριμνοι και κανένα απολύτως λόγο δέν είχαν νά φοβηθούν, παρ' όλο πού γνώριζαν ότι οί ληστές τριγυρνούσαν έκει κοντά.
Στίς 10 ακριβώς τό βράδυ τά κτήνη τής «εθνικής αντίστασης» εσπασαν τήν πόρτα τού σπιτιού.
Μέ φωνές καΐ μέ βρισιές έδεσαν τόν φύλακα και με πυροβολισμούς δολοφόνησαν επι τόπου τόν Ν. Μαραθέα.
Τά δύο παιδιά, τόν γιό τού φύλακα καΐ τόν Γ. Μαραθέα τους άρπαξαν άπό τά κρεβάτια τους.

Ο μικρός Μαραθέας τό μόνο που τους ζήτησε, ήταν νά τοϋ επιτρέψουν νό ντυθή πρόχειρα!
Μετά, χωρίς κανένα κίνδυνο ή φόβο ίσως και μέ τήν κάλυψι κάποιου γερμανικού ή ιταλικού αποσπάσματος οι αλήτες μέ... τους αιχμαλώτους τους, ξεκίνησαν για τά βουνά.
Τό τρομερό νέο έφθασε στη Λαμία τήν άλλη μέρα τό πρωί.
Καΐ χρειάστηκε νά περάσουν πολλές ώρες γιά νά βρεθουν μερικοί γνωστοί και συγγενεΪς νά πληροφορήσουν τήν κ. Μαραθέα γιά τό τι έγινε τό προηγούμενο βράδυ στό σπίτι της.
Όλοι στή Λαμία και στά γύρω χωριά είχαν παγώοει άπό τόν φόβο.
Πάντως πολύ λίγοι ήσαν αυτοί πού κατάλαβαν τότε τί περίμενε τόν ελληνικό λαό ατά κατοπινά χρονιά.

Ήταν ακόμη η αρχή!...
Κανείς άπό τους κατοίκους της Λαμίας δεν δεχόταν θά πάη μέχρι το κτήμα γιά νά μάθη τί ακριβώς εγινε.
Οί συγγενείς φοβόντουσαν περισσότερο.
Μόλις κατώρθωσαν νά πείσουν δυο γιατρούς πού μέ ένα αυτοκίνητο έφεραν τό πτώμα του Ν. Μαραθέα στήν πόλι.
Τήν μικρή Ελένη τήν κράτησαν στό σπίτι τού πρώην βουλευτοϋ Γεωργίου Πλατή.
Ή συφοριπ-σμένη μάνα πήρε τους δρόμους γιά νά σώση τό παιδάκι της...
Τά πράγματα "ξεκαθάρισαν» κάπως μετά άπό μιά εβδομάδα.
Στό σπίτι πού διέμενε ή κ. Μαραθέα, κάτω άπό τήν πόρτα, ρίχθηκε ένα γράμμα μέ δύο σημειώματα. Στό ένα. των συμμοριτών τοϋ Κ.Κ.Ε., έγραφε ότι, γιά νά χαρισθή ή ζωη τοϋ παιδιού έπρεπε, μεταξύ τών άλλων, νά δοθοϋν 100 έκατορμύμια δραχμές!
Τό δεύτερο, ήταν ένα σηρείωμα τού μικρού Γιώργου πού έγραφε: «Μαμά, μην άνησυχήτε, είμαι καλά.
Νά κάνετε ότι σας λένε οί άνθρωποι»!
Οι «άνθρωποι» ,οι κτηνάνθρωττοι τοϋ Κ.Κ.Ε. για ν' απελευθερωθούν ένα μικρό άρρωστο παιδάκι ζητούσαν λύτρα!
Ήταν κάτι τό πρωτοφανές!
Στό σημείο αυτό θά πρέπει νά γίνη μιά άναγκαια παρένθεσις. θά πρέπει οί διάφοροι Κνίτες γιά νά μην είναι «φυτά» ή γιά νά μή τους χαρακτηρίζουν έτσι, θά πρέπει όλοι οί νέοι, πριν κινήσουν γιά μιά συγκέντρωσι ή μιά πορεία πού οργανώνει τό Κ.Κ.Ε. ή οϊ αναίσχυντοι θαυμαστές τους, νά έρευνήσουν μόνοι τους, αβίαστα καΐ ανεπηρέαστα, τήν περίπτωσι τού μικροΰ Μαραθέα.

Υπάρχουν όλα τά ντοκουμέντα καΐ στά αρχεία τών έφημερίδων της εποχής, ολα τά στοιχεία και τά κείμενα με τά όποια ή κ. Μαραθέα έδινε τά λύτρα στους αλήτες τοϋ Κ.Κ.Ε. γιά νά σώση άπό τήν σφαγή τό μικρό παιδάκι της!
Υπάρχει ό «Ριζοσπάστη ς» και τή παρατιθέμενο κείμενο στίς εφημερίδες τότε, ή «Είδοποίησις» της κ. Μαραθέα πού ζητούσε άπό τά κτήνη τού Κ.Κ.Ε. όλιγοήρερη παράτασι τής προθεσμίας(! γιά τήν χορήγησι τών λύτρων' υπάρχει, έπίσης, στις εφημερίδες, ή πράξις χορηγήσεως τών λύτρων, σύμφωνα μέ τίς «οδηγίες» τοϋ Κ.Κ.Ε.!
Εν πάση περιπτώσει, πολλοί πού είχαν όρισμένες επαφές μέ τους άρχισυμμορίτες τού Κ.Κ,Ε. στήν Αθήνα, κινητοποιήθηκαν οπως είπαν δραοτήρία.
Ίσως καΐ ό Ηλίας Τσιριμώκος.

Ή αρπαγή ενός μικρού άρρωστου παιδιού δέκα τριών μόλις χρόνων καΐ ή άπαίτησις γιά λύτρα ήταν πράξις ληστρική και ίσως νά συγκίνησε μερικούς!
Οπως είπαμε, ήταν ακόμη ή αρχή.
Αργότερα, ιδιαίτερα κατά τά <<Δεκεμβριανά», τά λύτρα γιά τό Κ.Κ.Ε. έγινε «κανόνας απαράβατος».
Πάρα πολλοί Έλληνες γλύτωσαν τό κονσερβοκούτι καΐ τό τσεκούρι, δίνοντας εγγλέζικες λίρες, χρυοά δόντια ή ότι άλλο Είχαν άπό τιμαλφή!
Ή μάνα κινήθηκε προς άλλες κατευθύνσεις.
Συμφωνα μέ τήν «εντολή» επρεπε νά βρή τά 100 εκατομμύρια δραχμές!
Χρήματα, βεβαίως, δεν υπήρχαν, Έπρεπε νά πάρη ένα ενυπόθηκο δάνειο καΐ γι' αυτό χρειαζόταν νά προηγηθούν ορισμένες διαδικασίες, νομικές καΐ άλλες.
Έπρεπε νά νομιμοποιηθή ή κ. Μαραθέα σάν διαχειριστής της περιουσίας, νά έγκρίνη ή Τράπεζα τό δάνειο καΐ μετά κυρίως αυτό να δώσουν τήν έγκρισι οί Ιταλοί, για τήν λήψι τοΰ δανείου!

Ολα αυτά, βεβαίως, ήθελαν αρκετό χρόνο και ή χαροκαμένη μάνα δημοσίευσε στίς εφημερίδες μιά "Είδοποίησι» μέ τήν οποία παρακαλούσε τους πωρωμένους αλήτες της «εθνικής αντίστασης» νά της χορηγήσουν προθεσμία ενός μηνός!
Οί Ιταλοί, μέ τήν παρέμβασι καΐ της τότε Ελληνικής Κυβερνήσεως, τελικά ενέκριναν τήν χορήγησι τοΰ ενυπόθηκου δανειου καί τότε, ή κ. Μαραθέα, σύμφωνα πάντοτε μέ τις «εντολές» του Κ.Κ.Ε., διά τοΰ τότε συμβολαιογράφου Αθηνών Ίατρίδη, έκανε τις πράξεις «δωρεάς»!!
(Οι δολοφόνοι του Κ.Κ,Ε. Ζαχαριάδης, Μιζέριας, Φλωράκης, καΐ σήμερα Κάστρο, Γιαρουζέλακι, Ζιβκωφ κ.ά. τά λύτρα τά «Βάφτισαν»... δωρεές!!.
Ο καιρός όμως περνούσε, άλλα τά κτήνη πού σήμερα θά πάρουν καΐ σύνταξι, δεν άφησαν έλεύθερο τό παιδάκι.
Ούτε, βεβαίως, επρόκειτο να τό αφήσουν ποτέ.
Επί ήμερες τό περιέφεραν στά Βουνά ξυπόλητο, μέ υψηλό πυρετό και τό βασάνιζαν χωρίς διακοπή.

Μετά άπό τρεις περίπου μήνες βρέθηκε τό πτώμα του σέ μιά χαράδρα, κοντά στό χωριό Κολοκυθιά.
Είχε βασανισθή απάνθρωπα καΐ είχε ύποστή όλες τις κτηνωδίες των διεστραμμένων παιδεραστών του Κ.Κ.Ε.
Αυτοί τότε πού τό βρήκαν καΐ τό έθαψαν πρόχειρα καταμέτρησαν στό βασανισμένο κορμί του μικρού παιδιού 36 μαχαιριές!
Η μάνα του καΐ ή μικρότερη αδελφή του δέν μπόρεσαν νά τό δουν οϋτε νεκρό και κατακομματιασμένο..



ΟΜΗΡΙΑ

Δεν χρειάζει πολλές προετοιμασιεςι, ή νυκτερινή έπίθεσις.
Στο «κονάκι» τοϋ κτηματια μόνο ό ιδιος καί ο επιστάτης του έχουν άπό Ενα πιστολι» Δοκιμάζουν νά άντισταθοϋν, νομίζοντας ότι οι χωρικοί εχουν εισβαλει Τους σκοτώνουν επι τόπου. 
Οταν άπομακρύνωνται οι αντάρτες, φλόγες άπο το πυρπολημένο κονάκι φωτίζουν τό δρόμο τους, Καί το φώτισμα βρίσκει μιά γυναίκα νά κλαίη σπαρακτικά στά ερείπια πού καπνίζουν δίπλα στον σκοτωμένο άνδρα της.
Αλλά τό πιο φοβερό μαρτύριο της, τώρα θά αρχιση .
Φεύγοντας τής πήραν και τό γιό της, μαζί καί τοϋ επιστάτη, 15 χρονα και τά δυο. Φεύγοντας ό έξαγριωμενος άπειλοϋσε την άπελπισμένη μητέρα: »θά πάς στούς φίλους σου τους Ιταλούς στά Δομοκό καί θά τους ζητήσης νά μήν κάψουν τά χωριά, γιά αντίποινα.
Νά μη βγάλουν άπσπάσματα γιά καταδιωξη.
Εσύ, θά άποζημιώσης τους κολληγους σας, γιά όλες τις ζημιές πού τους εκανε ό άντρας σου καί οι φίλοι σας οι Ιταλοί Μόνο έτσι θά ξαναδής τό παιδί σου, Αλλοιώς, κλάψτο κι αυτό, μαζί μέ τον άντρα σου.
τοϋ ήθκού των κατοίκων πού τόσο υπέφεραν άπό τους «Λεγεωνάριους» του πριγκπάτου τής Πίνδου.
Ειδε τά καπνισμένα ερείπια
Ειδε καΐ ενα ιταλικό τάγμα, έν πορεία γιά αντίποινα.
Με διαμαρτυρίες καΐ παρακλήσεις, έπεισε ο Τσολάκογλου τον διοικητή του νά μη κόψη τά χωριά.
Την άλλη άξίωσι (ναι μη καταδιώκουν άποσττάσματα την ομάδα Βελουχιώτη), οϋτε την (γνώριζε, ούτε καΐ θα μπορούσε νά συνηγορήση, αν την έγνώριζε ο κατοχικός πρωθυπουργός.

Τά αποσπάσματα χτενίζουν τον τόπο.
Η όμάδα χάνεται, «λουφάζει». Τι νά γίνωνται τά παιδιά;...
Ζαλισμενη κι άπελπισμενη ή μητέρα, καταφεύγει στα προπολεμικά μέσα.
Κατεβαίνει στήν Αθήνα. Βρίσκει τόν πολιτευτή Δομοκου ΣτάίΙη Μαλαμίδα.
Εκείνος τόν Ηλία Τσιριμωκο. Κι ό τελευταίος απευθύνεται στην κομμουνιστική ήγεσία, με επιτιμητικές άπορίες:
- Αλήθεια αντάρτες έκαναν απαγωγή παιδιών; 'Αλήθεια ζητούν λύτρα , για νά τ' αφήσουν!
Γνωρίζουν στήν Κεντρική τοϋ Κ.Κ.Ε. το τί ακριβώς συμβαίνει.
Φρόντισε νά τούς ενημερώσει ό Βελουχιωτης μέ αναφορά του.
Ό άπεσταλμένος του έριξε ταυτοχρόνως καΐ δυο σημειώματα του στά γραμματοκιβώτια των εφημερίδων «Πρωία» καΐ << Ελεύθερο Βήμα>>! Η χήρα πρέπει νά δημοσίευση επιστολή στις εφημερίδες, μέ διαβαίωσι οτι εδωσε αποζημιώσεις στους κολλήγους, εκουσίως.
Καί ότι γνωρίσει πως δεν ευθύνονται αυτοί, γιά ό,τι συνέβη μέ τόν άντρα της.
Εκείνος φταιει...
Δεν είναι υποκριτική ή άγανάκτησις μερικών οτό Κ.Κ.Ε., όταν μαθαίνουν το τί έγινε στο χωριό του Δομοκού.
Τουλάχιστον τοϋ Κ. Καραγιώργη.
Δεν άνεχεται τά λύτρα καί τήν ομηρία. Ο σύνδεσμος τοϋ Βελουχιώτη φεύγει πίσω γιά τά λημέρια του, με ρητή εντολή;
Νά άφήση άμέσως ελεύθερα τά δύο παιδια». 
- Καλά, άπαντα εκείνος στον σύνδεσμο. θα τά άφησω αφού τό πήραν έτσι οι «πουριτανοί>> Μόλις ξεμακρύνουν τά αποσπάσματα, θά τ' άφήσω.
Μήνα ολόκληρο καΐ παραπάνω μετα την απαγωγή, θά άφήση τό ένα. Τόν γιό του επιστάτη.

Το άλλο παιδί, ποτέ δέν θά τό δή ή συφορίασμένη μητέρα του
Πολυ αργότερα άλλους δυό μήνες καΐ παραπάνω θά γίνη γνωστό τό τέλος του.
Τό σκότωσε ό Βελουχιώτης κοντά στό χωρίο Κολοκυθιά. κατά τις 20 Αυγούστου- Γιατί, ή τόση και τόπο άδικαιολόγητη θηριωδία;.
Κατά τίς δικαιολογίες του, γιά αντίποινα 
Γιατί αποσπάσματα πιάσανε ένα αντάρτη του (τον Ν, Λίβα) καί τόν σκότωσαν στις φυλακές Λαμίας!
Ή απαράδεκτη έξήγησις, θά δώση λαβή φρικιαστικών υπονοιών αργότερα, σε αρκετά κομματικά στελέχη;
Αν ήταν για αντίποινα, έπρεπε νά τό πή.
"Όχι θά τόν έπιασε κανένας σαδιστικός παροξυσμός...».
Οτι καί αν ήταν, τά έγκλημα έβαλε την σφραγίδα του, στην πρώτη «δράσι» της πρώτης ομάδος τοϋ Ε.Λ.Α,Σ.
Χωρίς καμμιά κύρωσι στον παραβάτη της εντολής άπό την Αθήνα: «Νά άφήση άμεσως τά παιδια>>
Καί όχι μόνο χωρίς κύρωσι, αλλά καί μέ προαγωγή του τόν ιδιο καιρό .
Γίνεται πια αρχηγός Ρούμελης, Καί συνέχεια, τό ιδιο θά γίνεται;
Φωνές, επιτιμήσεις σέ κομματικές απειλές γιά μερικές όχι όλες μερικές- άπό τίς θηριωδίες του.
Αλλά καί ταυτόχρονα, άνοδος του στον Ε.Λ.Α.Σ»
Οι κομματικές έξηγησεις δέν θά λείψουν γιά έκείνην την ανακολουθία. Αρχής γενομένης από τό πρώτο ανατριχιαστικό έγκλημα, με τόν φόνο του μικρού Μαραθέα: Άργει πολυ νά γίνη γνωστό τό τέλος τής γκαγκστερικής επιχειρήσεως.
Πρίν από αυτό, μαθεύεται κάτι άλλο
Μιά θεαματική πολεμική επιτυχία τοϋ Βελουχιώτη.
Με την λεγομένη μάχη τής Ρικάς, στίς 9 Σεπτεμβρίου 1942.
______________________________________
Ο ΜΙΖΕΡΙΑΣ Αρθρο Εφημερίδος Ελευθερίας 13 Ιουνιου 1945
[«ΑΠΟ ΤΙΣ ΣΦΑΓΕΣ ΤΟΥ ΑΡΗ ΒΕΛΟΥΧΙΩΤΉ ΩΣ ΤΙΣ ΝΑΡΚΕΣ ΤΟΥ ΣΥΜΜΟΡΙΤΟΠΟΛΕΜΟΥ». Ιστορικα κείμενα τοϋ Αξιωματικού τοϋ Ε.Λ.Α.Σ. Φοίβου Γρηγοριάδη, έφημερίς «ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΚΟΣΜΟΣ» - Κυριακή 6 Απριλίου 1975, σελίς 7.]

Δεν υπάρχουν σχόλια: