Τετάρτη 19 Μαΐου 2010

Αφιερωμένο στην Ελληνοτουρκική φιλία. (βίντεο)

Αφιερωμένο στην Ελληνοτουρκική φιλία, στις μητέρες πατρίδες, στην καλή γειτονία.
Όχι τίποτα άλλο αλλά γιατί "οι Τούρκοι είναι φίλοι μας και μας αγαπάνε".
Έτσι δεν είναι κ. Παπανδρέου, έτσι δεν είναι κ. Ερντογάν;
Καταλάβε το μία για πάντα όσο εσείς όσο και οι υπερδυνάμεις πάνω σε τούτη τη γη
ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΤΗΝ ΑΛΛΑΞΕΙ ΟΥΤΕ Ο ΘΕΟΣ Ο ΙΔΙΟΣ, ΟΤΙ ΚΑΙ ΑΝ ΚΑΝΕΤΕ, ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΑΙΩΝΙΟΤΗΤΑ, ΟΙ ΑΛΗΘΕΙΕΣ ΘΑ ΛΑΜΨΟΥΝ

Ανέκδοτη μαρτυρία του Θανάση Γ. Κακογιάννη...

"Μαζεμένοι στο σπίτι του παππού, η οικογένεια ζούσε τον εφιάλτη της προσμονής της δικής μας δοκιμασίας. Οι Τσέτες μπαινόβγαιναν και ανεβοκατέβαιναν στα σπίτια των χριστιανών. Σκοπός τους η διαρπαγή, η λεηλασία, η σφαγή, οι βιασμοί. Το ακόρεστο πάθος κυρίαρχο και ανελέητο καταπάνω σε γέροντες, γυναίκες και παιδιά. Με αισθήματα αφόρητης αγωνίας, περίμεναν οι μεγάλοι, ο παππούς, η γιαγιά, η μάνα και ο Μήτσος μας τη σειρά μας. Τα μικρά, εμείς, κουλουριασμένα, φοβισμένα και χωρίς συναίσθηση του τι μας περίμενε, το ένα κοντά στο άλλο, πιασμένα από τα φουστάνια της μάνας και της γιαγιάς. Ο πατέρας άφαντος κάπου για να γλιτώσει.
Και η σειρά μας ήρθε. Άγρα χτυπήματα στην αμπαρωμένη πόρτα με φοβερές φωνές. Ο μεγάλος αδελφός, ο Μήτσος, κατέβηκε και άνοιξε την πόρτα. Ήταν ο πρώτος που δοκίμασε την επιδρομή μιας ομάδας από Τσέτες. Αφού τον κοπάνισαν με τα κοντάκια των τουφεκιών τους, αγρίμια αληθινά, όρμησαν ανεβαίνοντας τις σκάλες. Άρπαξαν το γέρο παππού ζητώντας να τους δώσει χρήματα και ό,τι άλλο είχε. Συνέχεια άρπαξαν από τα μαλλιά τη γιαγιά και ζητούσαν να τους δώσει δαχτυλίδια, ρούχα και τρόφιμα. Δεν τους έφταναν ό,τι έπαιρναν. Άρχισαν να χτυπούν. Μ’ ένα γουδοχέρι πέτρινο έσπασαν το κεφάλι του παππού, συνέχισαν τα χτυπήματα στη γιαγιά, ώσπου και οι δύο τους έπεσαν αναίσθητοι. Όλοι κλαίγαμε, το μωρό στην αγκαλιά της μάνας τσίριζε. Ένας θρήνος γιόμισε το σπίτι, που εν τω μεταξύ το είχαν κάμει άνω-κάτω ψάχνοντας, ζητώντας πουγκιά και χρυσαφικά. Αγρίμια αληθινά, δεν αρκέστηκαν σε ό,τι βρήκαν και άρπαξαν.

Οι βιασμοί

Σε μια γωνιά του σπιτιού ήταν καθισμένη, έχοντας στα γόνατά της το μικρό της γιο, μια γειτόνισσα που είχε ζητήσει να μείνει μαζί μας από το φόβο που ήταν μοναχή και έρημη. Πριν από έναν μήνα είχε μάθει το θάνατο του άνδρα της που σκοτώθηκε στο μέτωπο. Είχε φορέσει ό,τι παλιόρουχα είχε κι είχε σκεπάσει το κεφάλι της με διπλό τσεμπέρι για να κρύψει το πρόσωπό της και τα χρόνια της. Πώς όμως να ξεφύγει η δύστυχη από τ’ άγρια θηρία;
Μυρίστηκαν το θήραμά τους. Κοντοστάθηκαν απέναντί της, έσκυψαν και με μιας της τράβηξαν τα τσεμπέρια από το κεφάλι. Ξεχύθηκαν τα μαύρα μαλλιά της και άστραψαν μπροστά τους τα μεγάλα μαύρα μάτια της και το ωραίο λευκό πρόσωπο. Με βία παραμέρισαν το αγόρι της και την τράβηξαν σέρνοντάς την στο διπλανό δωμάτιο. Σε λίγες στιγμές ακούσαμε τα βογκητά και τις οιμωγές της… Μια κρυάδα μ’ έναν αποτροπιασμό μας πάγωσε μικρούς και μεγάλους. Η φρίκη γιόμισε όλο το σπίτι μπροστά στο κατοπινό θέαμα της βιασμένης γυναίκας. Ένα ματωμένο κουρέλι σύρθηκε κοντά μας με σκισμένα τα ρούχα και ματωμένο όλο της το κορμί, με ασταμάτητους λυγμούς. Μάζεψε το αγόρι της και διπλώθηκε στα γόνατά της. Η γιαγιά πήγε κοντά της και με λίγο νερό της ξέπλυνε το πονεμένο της πρόσωπο.
Μα της δύστυχης δεν της έφτανε το δικό της μαρτύριο. Πάνω σ’ όλα αυτά, να κι ένας πολίτης Τούρκος. Θα ήταν έως είκοσι χρονών, ήταν από τους λίγους Τούρκους του χωριού. Χωρίς μιλιά γύρισε μια ματιά σε όλους κι ύστερα κοντοστάθηκε μπροστά στη γυναίκα που ολοφυρόταν. Έσκυψε και σήκωσε το αγόρι και κρατώντας το από το χέρι, τράβηξε κατά τη σκάλα. Η δύστυχη με το έντονο προαίσθημα του κακού για το αγόρι της, χίμηξε ν’ αρπάξει από τα χέρια του μισερού τουρκόπουλου το παιδί της. Κι ο νεαρός, πάντα στυγνός και αμίλητος, με μια κλωτσιά την ξάπλωσε στο πάτωμα κι ευθύς τραβώντας το παιδί, κατέβηκε. Λίγο πιο κάτω από το σπίτι του παππού ήταν κάτι χαλάσματα. Από το μισάνοιχτο παραθύρι έγειρε ο Μήτσος μας και είδε πως έσυρε το αγόρι μέσα σ’ εκείνα τα χαλάσματα… Δεν θα είχε περάσει μισή ώρα και το αγοράκι γύρισε κατατρομαγμένο και μέσα στα κλάματα. Εξουθενωμένο έπεσε στην αγκαλιά της βιασμένης μάνας του. Του σήκωσε τα ρουχαλάκια του κι ύστερα με λίγο νερό προσπάθησε να το συνεφέρει. Μια νεκρική σιγή σκέπασε όλο το σπίτι. Οι μεγάλοι αμίλητοι κι εμείς τα μικρά τρέμαμε ολοσούσουμα.
Οι στιγμές ήταν αβάσταχτες. Σε λίγο τα δάκρυα και οι λυγμοί μας έπνιγαν όλους, μικρούς και μεγάλους, κι ο τρόμος κυρίαρχος ως την τελευταία ικμάδα της ύπαρξής μας. Έτσι, ξημερωθήκαμε.
Δεν άργησαν πάλι τα χτυπήματα της πόρτας.
Την άλλη μέρα, κι ενώ οι πυροβολισμοί και τα τρεχοβολητά δικών μας που έτρεχαν να κρυφτούν και των Τούρκων που κυνηγούσαν τα θύματά τους, ανήμποροι να κάνουμε οτιδήποτε, μιας και βρισκόμασταν στο έλεος των αιμοδιψών πάνοπλων ληστών, περιμέναμε ανυπεράσπιστοι την τύχη μας. Και δεν άργησαν πάλι τα χτυπήματα της πόρτας. Έφτασε αυτή τη φορά ένα μπουλούκι. Άρχισαν κι έψαχναν παντού, μοιράζοντας κοντακιές. Τσουβάλια με σταφίδα, τενεκέδες με πετιμέζι και τυριά, ό,τι ρούχα είχαν απομείνει από τους χτεσινούς. Βρισιές, κλωτσιές και με τις λόγχες κομμάτιαζαν τις εικόνες. Ύστερα φόρτωναν τη λεία τους κι έφευγαν, ώσπου να έρθουν άλλοι για ν’ αποσώσουν τη διαρπαγή.
Άλλοι, μη βρίσκοντας ό,τι γύρευαν, ξεσπούσαν πάνω στα κορμιά μικρών και μεγάλων. Η σαδιστική μανία τους ξεπερνούσε κάθε όριο. Έφτασαν ν’ αρπάξουν από την αγκαλιά της μάνας μας το μωρό της έξι μηνών, να το αναποδογυρίσει ο άγριος Τσέτης, να το κρατήσει ανάποδα από τα δυο του ποδαράκια και με ξεγυμνωμένο μαχαίρι να θέλει να το σχίσει στα δύο. Μπροστά στα ουρλιαχτά της μάνας κι όλων μας και στην προτροπή ενός συντρόφου του ν’ αφήσει το μωρό, το πέταξε κάτω και παίρνοντας ό,τι ρουχικό και τρόφιμα βρήκαν, βρίζοντας στη γλώσσα τους έφυγαν. Έτσι κόρεσαν τα πάθη τους τα στίφη των Τσετών. Μετά από κάθε αναχώρηση, χαμός και θρήνος.

Η θεία Γιασεμή και ο θείος Τζώρτζης

Η θεία Γιασεμή, η μικρή αδελφή της μάνας, ως είκοσι χρονών, λίγο ακόμα και θα έσκαζε μέσα στο αμπάρι με το σιτάρι που από την αρχή κάθε τόσο την έχωνε ο παππούς για να γλιτώσει το βιασμό. Μόλις κατέβαιναν τα μπουλούκια, ο θείος Τζώρτζης Γκίρδης, αδελφός της μάνας, που έκανε τον σφαγμένο κι ήταν ξαπλωμένος πάνω από το αμπάρι που μέσα του κρυβόταν η θεία, ανασηκωνόταν να πάρει κι αυτός αναπνοή. Ήταν σκεπασμένος μ’ ένα σεντόνι που ήταν καταματωμένο από τις πληγές που μόνος του προκάλεσε στο σώμα του. Στην τελευταία επιδρομή, μόλις έφυγαν, τράβηξε μια τάβλα πάνω από το αμπάρι, το άνοιξε για να πάρει αέρα η αδελφή του. Και μόλις ήταν καιρός, μελανιασμένη και λιγοθυμισμένη την τράβηξαν στο δωμάτιο με χίλιους φόβους. Τη δρόσισαν και πάλι ύστερα στο αμπάρι, κι από πάνω βουτηγμένος στα αίματα ο θείος Τζώρτης και σκεπασμένος με το σεντόνι.
Με το αιμάτινο αυτό καμουφλάζ ο θείος Τζώρτης περίμενε να σωθεί. Η οικογένειά του, που γλίτωσε στη Χίο, τον είχε για χαμένο. Τελικά ανταμώθηκαν, όταν γύρισε από την αιχμαλωσία, από την όποια όμως δεν κατάφερε να γλιτώσει.
Οι χτύποι και τα τρεχοβολητά στους δρόμους, από τους κυνηγημένους κι από τις ομάδες των Τσετών, μας έκαναν όλους να τρέμουμε από το φόβο. Αυτοί οι χτύποι σημάδεψαν τα παιδικά μας και τα εφηβικά μας χρόνια. Κατοπινά, κι ύστερα ακόμα από μερικά χρόνια οι χτύποι στις πόρτες τη νύχτα, θες από τους αέρηδες ή από τους γειτόνους και τους επισκέπτες, ζωντάνευαν τις φριχτές ώρες της αγωνίας και του τρόμου. Και στον ύπνο πάντα ο εφιάλτης του απάνθρωπου Τσέτη.
Έφυγαν οι Τσέτες, ήρθε ο Τουρκικός Στρατός και η αιχμαλωσία.
Το μαρτύριο της επιδρομής των Τσετών, με τους ξυλοδαρμούς, τις λεηλασίες και τους βιασμούς, κράτησε πέντε ολόκληρα μερόνυχτα. Κι αφού πια είχαν κορέσει κάθε ταπεινό τους ένστιχτο, τα άταχτα μπουλούκια τους τραβήχτηκαν σε άλλους τόπους για να συνεχίσουν το μισερό τους έργο.
Θα ‘ταν η 10 του Σεπτέμβρη, όταν μπήκαν στα Αλάτσατα τμήματα του Τούρκικου Στρατού. Η πρώτη διαταγή τους ήταν να παρουσιαστούν όλοι οι άντρες από 18 χρονών μέχρι 60. Έτσι μάζεψαν όλους, όσους δεν είχαν καταφέρει να φύγουν. Ανάμεσά τους ο Δημητρός μας, ο θείος Τζώρτζης, που γλίτωσε την κακοποίηση χάρη στο ματωμένο σεντόνι με το οποίο είχε κουκουλωθεί, όχι όμως και την αιχμαλωσία, οι δύο θείοι Γιαννακός και Δημήτρης Κακογιάννης κι άλλοι πολλοί φίλοι και συγγενείς της οικογένειας. Ο πατέρας από κεραμίδι σε κεραμίδι είχε ξεφύγει στην αρχή από τους Τσέτες, μα δεν ξαναφάνηκε ποτέ πια. Κάπου άφησε το κορμί του. Ποιός ξέρει πώς. Πάντως ανάμεσα στους αιχμαλώτους Αλατσατιανούς δεν ήταν.
Σε μακρινές σειρές, χωρίς να μπορέσουν να πάρουν τίποτα μαζί τους, πήραν το δρόμο της αιχμαλωσίας μαζί με τους άντρες άλλων χωριών και πόλεων της Μικρασίας. Από τη Σμύρνη που έφτασαν, τράβηξαν ως τα βάθη της Ανατολής. Η αιχμαλωσία με ανείπωτα μαρτύρια διάρκεσε δύο και πλέον χρόνια. Όσοι μπόρεσαν κι επέζησαν, γύρισαν στην Ελλάδα. Μα αυτοί ήταν πολύ λίγοι. Οι πολλοί περισσότεροι άφησαν τα κόκαλά τους στους κάμπους και στις ερημιές της Μικρασίας.

Η αρχή της προσφυγιάς

Αφού μάζεψαν τους άντρες, με άλλη διαταγή όλα τα γυναικόπαιδα μαζί με τους ηλικιωμένους έπρεπε να μαζευτούμε στις εκκλησίες και ιδίως στη μεγάλη εκκλησία Εισοδίων της Θεοτόκου. Εκεί, στο προαύλιο της εκκλησίας ήταν ένα πηγάδι. Οι φήμες λένε ότι έπεσαν μέσα για να γλιτώσουν το βιασμό από τους Τούρκους πολλές νέες. Η μάνα με το μωρό της στην αγκαλιά και με μια σκεπασμένη εικόνα της Υπαπαντής, που δεν την αποχωρίστηκε σε όλες τις μέρες της δοκιμασίας, κρύβοντάς την κατά τις επιδρομές των Τσετών, μας μάζεψε σε μια γωνιά. Η δύσμοιρη, μονάχη, χωρίς τον νοικοκύρη της, χωρίς τον μεγάλο αδερφό, με τέσσερα παιδιά από έξι μηνών έως δώδεκα χρονών. Όλη τη νύχτα βαριαναστέναζε κι έκλαιγε σιωπηλά. Σαν σταματούσαν τα δάκρυα, ένωνε μαζί με τις άλλες γυναίκες και μανάδες τις προσευχές της. Έτσι ξενυχτήσαμε τα γυναικόπαιδα δυο βραδιές. Την άλλη μέρα, νηστικούς και πεινασμένους, μας ξεσήκωσαν για τον Τσεσμέ, όπως ήμασταν, χωρίς να πάρει κανείς τίποτα μαζί του. Πολλοί γυμνοί και ξυπόλητοι ξεκίνησαν. Οι μεγάλοι κατάλαβαν πως οδηγούμασταν στην προσφυγιά.
Θυμάμαι που φεύγοντας για τον Τσεσμέ περάσαμε μπροστά από το σπίτι μας, που ήταν στον κεντρικό δρόμο. Η πόρτα του ισογείου ήταν ανοιχτή. Η μάνα γύρισε και κοίταξε, θυμάμαι. Το ίδιο κι εγώ. Είδαμε το μαξούλι της χρονιάς, το σωρό της ψιλόροης σταφίδας που ήταν μαζεμένη εκεί μπροστά να την τσουβαλιάζουν οι Τούρκοι. Η μάνα δεν κρατήθηκε, κοντοστάθηκε, κοίταξε για μια στιγμή με πίκρα και για τελευταία φορά το σπίτι μας και συνέχισε ύστερα από την προσταγή του στρατιώτη που βάδιζε παράπλευρά μας. Τα δάκρυα την είχαν πνίξει. Θρήνος για τον χαμένο πατέρα, για τον αιχμάλωτο γιο, για ό,τι αφήναμε, σπίτι και πατρίδα.

Ο δρόμος για τον Τσεσμέ και μετά στο άγνωστο

Μαζεμένα πλάι της και πιασμένα από τη φούστα της, συνεχίσαμε, κάτω απ’ τον καυτό ήλιο εκείνων των πρώτων ημερών του Σεπτέμβρη, το δρόμο για τον Τσεσμέ. Πεινασμένοι, ρακένδυτοι, άυπνοι, συντρίμμια, σερνόμασταν. Η μάνα δεν είχε αποχωριστεί από τις πρώτες μέρες της συμφοράς την κάπως μεγάλη εικόνα της Υπαπαντής που είχαμε στο εικονοστάσι του σπιτιού μας. Την είχε σκεπάσει μ’ ένα τραπεζομάντιλο και τη φύλαγε όλες εκείνες τις μέρες, έχοντάς την κρυμμένη πότε εδώ και πότε εκεί. Την είχε σαν τα μάτια της. Όσο είχε την έγνοια για μας, άλλο τόσο και για την Παναγιά. Κι όσο ήμασταν στο σπίτι του παππού κι ύστερα στην εκκλησιά κλεισμένοι, δεν έδινε βάρος για τη φύλαξή της. Τώρα όμως στην πορεία, ήταν δύσκολο το έργο της μάνας. Είχε στην αγκαλιά το μωρό, τη μικρή μας αδελφούλα, μαζί και την εικόνα. Ο δρόμος μακρύς και η κούραση έλυνε τα γόνατα. Όταν πια είχε αποκάμει από την κούραση, κοντοστάθηκε. Δίνει στο πιο μεγάλο αδέρφι, τον Γιαννάκη μας, να κρατήσει για λίγο το μωρό κι εκείνη γρήγορα-γρήγορα σκύβει και απιθώνει τη σκεπασμένη εικόνα στο πλαϊνό χαντάκι. Γονατίζει, σταυροκοπιέται και την ασπάζεται. Τη σκεπάζει όσο πιο καλά γίνεται κι ύστερα με δακρυσμένα μάτια, ολολύζοντας σα να ‘χε απέναντί της την ίδια την Παναγιά, μονολογάει: «Παναγιά μου, συγχώρεσέ με, ή το παιδί μου πρέπει ν’ αφήσω ή Εσένα». Ξανάκανε το σταυρό της, ξαναπήρε το μωρό στην αγκαλιά της και συνεχίσαμε το δρόμο.
Ύστερα από μια κουραστική πορεία τριών και πλέον ωρών, διψασμένοι, κατάκοποι και με ματωμένα τα πόδια, φτάσαμε στον Τσεσμέ. Μας μάζεψαν στις εκκλησίες. Το δικό μας μπουλούκι το σπρώξανε στον πολιούχο του Τσεσμέ, τον Άγιο Χαράλαμπο. Εκεί που μας πήγαιναν, πριν μπούμε στην εκκλησιά, είδα χάμω στα βοτσαλάκια ένα μικρούτσικο βιβλιαράκι μ’ ένα σταυρό ζωγραφισμένο στο εξώφυλλό του. Έσκυψα το πήρα και το έχωσα στην τσέπη μου. Ήταν μια ιερή σύνοψη. Θυμάμαι αργότερα στη Μυτιλήνη, σημείωσα στο τελευταίο λευκό φύλλο του: «Ιερό ενθύμιο των αλησμόνητων ημερών του διωγμού μας, 12 Σεπτεμβρίου 1922» και το όνομά μου από κάτω. Αυτό το μικρό ενθύμιο το έχω πάντα στη βιβλιοθήκη μου. Ξεφυλλίζοντάς το, να μπροστά μου μια-μια οι φοβερές κι αξέχαστες εκείνες ημέρες.

Μυτιλήνη – Σάμος και η απαρηγόρητη μάνα

Μα να, ύστερα από ένα ταξίδι μιας ημέρας, μας έβγαλαν σε μια προκυμαία. Ήμασταν στη Μυτιλήνη. Όλη την οικογένεια μας πήγαν σ’ ένα στάβλο. Θυμάμαι τις αγελάδες που ήταν αραδιασμένες και αναμασούσαν την τροφή τους. Όσο κι αν οι μεγάλοι ένοιωθαν άβολα, όμως η λύτρωση από τους Τσέτες ήταν η πιο μεγάλη ανακούφιση.

Οι φοβερές νύχτες με τις θυμίσεις των Τσετών και οι μέρες αγωνίας

Εκείνες τις πρώτες νύχτες ο ύπνος δεν μας έπαιρνε. Ήταν φοβερές, σαν να ξαναζούσαμε τα όσα μαρτύρια ζήσαμε πριν από λίγες μέρες. Η έντονη και έμμονη θύμησή τους μας έριχναν σε μια αβάσταχτη θλίψη που κορυφωνόταν με το ασίγαστο κλάμα της μάνας. Οι νύχτες ήταν φοβερές. Οι δυνατοί άνεμοι χτυπούσαν μέρα-νύχτα τις ξεχαρβαλωμένες πόρτες και τα παραθύρια. Τις νύχτες ήταν που ολοζώντανες οι μνήμες ξανάφερναν μπροστά μας τους Τσέτες, τη δύστυχη γειτόνισσα με το μικρό της γιο, τους ξυλοδαρμούς του παππού, της γιαγιάς, της μάνας με το μωρό που θέλησαν να σφάξουν. Κάθε κτύπος στις πόρτες και στα παράθυρα απ’ τους αέρηδες μάς ανατάραζε όλους, μικρούς και μεγάλους. Σα να ήταν ν’ ανεβούν οι Τσέτες. Κατατρομαγμένα, ιδίως εμείς τα μικρά, ζαρώναμε το ένα πάνω στο άλλο. Όλα μα όλα όσα ζήσαμε, τα ξαναζούσαμε. Ήταν τόσο ζωντανές στη φαντασία μας όλες εκείνες οι σκηνές, οι βασανισμοί, ο βιασμός κι ο θρήνος, το αλαφιασμένο βλέμμα και τα δάκρυα του μικρού που τρέμοντας έπεσε στην αγκαλιά της πονεμένης μάνας του σαν γύρισε από τα χαλάσματα, η θέα της πρησμένης μέσα στο αμπάρι θείας Γιασεμής, το ματωμένο σεντόνι που σκέπαζε το θείο Τζώρτζη.
Οι μέρες περνούσαν χωρίς να ξέρουμε πού θα εγκατασταθούμε και τι θ’ απογίνουμε. Τα λιγοστά τρόφιμα που μας χορηγούσαν και η ευσπλαχνία που έδειχναν οι Καρλοβασίτες, δεν έφταναν να καλύψουν τις ανάγκες μας. Πάσχιζαν ο παππούς, η γιαγιά, η μάνα πηγαίνοντας στο Καρλόβασι να μάθουν τι μας μέλλεται, αν θα μέναμε, αν θα φεύγαμε πάλι και προς πού. Κι ακόμα αν μπορούσαν να δουλέψουν πουθενά για να συντηρηθούμε. Όμως ο τόπος ήταν μικρός και δουλειές δεν υπήρχαν. Έτσι στερημένα περνούσε εκείνος ο καιρός. Και σα να μην έφτανε η τόση δυστυχία μας, είχαμε γίνει και αντικείμενα περιέργειας. Κάθε τόσο μας έρχονταν περίεργοι επισκέπτες, ιδίως μερικοί νεαροί να δουν τους πρόσφυγες και πρώτα-πρώτα τις προσφυγοπούλες. Ανάμεσα στους επισκέπτες και κάποτε-κάποτε μερικοί που έρχονταν μας έφερναν ό,τι μπορούσαν για να μας βοηθήσουν.
Μετά από δυο μήνες περίπου, παραχώρησε η Κοινότητα στην οικογένειά μας ένα δωμάτιο σ’ ένα ερειπωμένο κι ακατοίκητο σπίτι στον Όρμο, κοντά στη θάλασσα, για να κατοικήσουμε. Τον παππού κάπου εκεί στα πευκάκια. Μια ξυλένια σκάλα, ξεχαρβαλωμένη, ήταν ένας κίνδυνος για μας τα παιδιά. Έτσι η μάνα μας κρατούσε όσο μπορούσε στο δωμάτιο, και μόνο για τις ανάγκες μας μάς άφηνε να πάμε εκεί κοντά σ’ ένα χωράφι, είτε έβρεχε, είτε χιόνιζε.
Οι δάσκαλοι θυμάμαι με είδαν με στοργή. Καλοί και πονετικοί για το προσφυγάκι. Και δεν άργησαν οι φιλίες που πράυναν και μαλάκωναν τον πόνο και την τόση δυστυχία. Όμως οι καημοί κι ο αβάσταχτος πόνος της μάνας, οι κάθε λογής στερήσεις, ήταν το καθημερινό βίωμα εκείνου του καιρού της προσφυγιάς. Αχ, έλεγε και ξανάλεγε, να όψονται οι αίτιοι.

Ο γυρισμός του Δημήτρη

Κατά το τέλος του 1924, γύρισε από την αιχμαλωσία ο Δημήτρης μας. Ευτυχώς γύρισε γερός. Μέρες και νύχτες μάς ιστορούσε το τι πέρασε αυτός και χιλιάδες Μικρασιάτες αιχμάλωτοι. Η μάνα το πρώτο που τον ρώτησε, ήταν αν συνάντησε ή αν άκουσε τίποτα για τον πατέρα μας. Ο αδελφός μου γυρίζοντας από την αιχμαλωσία, περίμενε πως θα εύρισκε τον πατέρα μαζί μας. Ούτε είχε μάθει, ούτε είχε ακούσει τίποτε, γι’ αυτό και περίμενε να τον βρει μαζί μας. Τότε κατάλαβε πως εκείνες τις μέρες της επιδρομής των Τσετών χάθηκε, όπως χάθηκαν και τα αδέρφια του, οι θείοι μας, Γιάννης και Δημητρός…
Κι άρχισε να μας διηγείται τις ατέλειωτες ιστορίες της φοβερής εκείνης αιχμαλωσίας. Τις ολοήμερες πορείες, το γδύσιμο από τα ρούχα και τα παπούτσια τους. Το σχίσιμο, το γδάρσιμο των ποδιών, την αφόρητη καθημερινή πείνα και δίψα. Και κει στο δρόμο του Γολγοθά τους, κάθε τόσο κι αραίωνε η φάλαγγά τους από όσους έμεναν πίσω, που δεν τους ξανάβλεπαν. Η άφατη, η απέραντη αγωνία όταν ξεδιάλεγαν οι Τούρκοι χωρικοί όσους ήθελαν για να κορέσουν το μίσος τους, ήταν μια καθημερινή δοκιμασία που τους παρέλυε. Τα τσουβάλια, που ήταν το κοινό ρούχο όλων των αιχμαλώτων, γιομάτο από την ψείρα, κι από το χτύπημά τους με την πέτρα για να λυτρωθούν από το μαρτύριό της, είχε καταντήσει ένας σκληρός κετσές που σκέπαζε χειμώνα-καλοκαίρι το βασανισμένο κορμί. Το ξεθέωμα στους δρόμους, μέσα στο χιόνι το χειμώνα και κάτω από το λιοπύρι το καλοκαίρι, με το σπάσιμο της πέτρας για χαλίκι. Το ξεφόρτωμα από τα τραίνα των τσουβαλιών με λογής-λογής περιεχόμενο. Την καθημερινή εξάντληση κι από πάνω το μαστίγωμα για όσους έπεφταν λιπόθυμοι.
Τα Τουρκιά στο Αξάρι, στο Ικόνιο, στο Αϊδίνι που μαζεύονταν στο πέρασμα των αιχμαλώτων κι ο καταβασανισμός τους με πετροβολητό, με φτυσίματα, με ξυλοδαρμούς, κι ακόμα οι σκοτωμοί εκεί στις ξέρες που τους τραβούσαν. Για τις αρρώστιες; Πως τους θέριζε η δυσεντερία κι ο τύφος. Πως όσοι αρρώσταιναν έμεναν στο δρόμο όπου τους αποτελείωναν. Για το μαρτύριο της δίψας μέσα στο κατακαλόκαιρο, που δεν τους άφηναν περνώντας από πηγές να πιουν νερό και πως τους άφηναν να πέφτουν στα βαλτονέρια κι ύστερα οι θανατεροί πόνοι της κοιλιάς, ο τύφος και στο τέλος ο μαρτυρικός θάνατος. Η καθημερινή πίκρα για το χάσιμο των συντρόφων που άφηναν το κουφάρι των για βορά στα όρνια και στα τσακάλια.
Μία δίχρονη βασανιστική πορεία χωρίς καμιά προσωπικότητα, ένα ασκέρι μισόγυμνων βασανισμένων ανθρώπων. Κι ήταν θείο δώρο όταν Τούρκοι χωρικοί ξεδιάλεγαν όσους ήθελαν για να τους πάρουν για δουλείες και αγγαρείες. Κι όταν κάθε τόσο σταματούσαν τα κοπάδια αυτών των ανθρώπων που σέρνονταν χωρίς κανένα οίκτο για να σπάνε το χαλίκι, για να ξεφορτώνουν και να κουβαλούν φορτία ολόκληρα στις πλάτες, να, κατέφθαναν οι αχόρταγοι κανίβαλοι Τσέτες κι οι Εφέδες τους, εκεί στους υπαίθριους καταυλισμούς, περικύκλωναν τη φάλαγγα και ορμούσαν στο πανάθλιο πλήθος των αιχμαλώτων χριστιανών.
Δεν ήθελαν μόνο να σκοτώσουν, ήθελαν να βασανίσουν, ήθελαν ακόμα να εκτονωθούν πάνω στα βασανισμένα κορμιά, να κορέσουν τα πάθη των. Κι όσες γυναίκες έτυχε να συμπορεύονται με τους άνδρες των και τα παιδιά τους, αφού τις βίαζαν μπροστά τους, στο τέλος τις ξεκοίλιαζαν. Μέσα στις κοπριές των ζώων χωμένοι, προσπαθούσαν να ζεστάνουν τα κορμιά τους.
Ναι, διαβάζοντας ύστερα από χρόνια το «Νούμερο 31328» του Ηλία Βενέζη, ήταν σαν μία επανάληψη των όσων ο αδελφός μας εξιστορούσε εκείνες τις πρώτες μα και τις κατοπινές ημέρες. Σελίδες ολόκληρες δεν παράλλαζαν από τις αφηγήσεις του αδελφού. Στο τέλος κάθε αφήγησης η μάνα αναστέναζε κι ανέβαινε στα χείλη της το χιλιοειπωμένο: Ας όψονται οι αίτιοι.

Σάμος – Αγρίνιο και ο χαμός του 14άχρονη αδελφού

Όλα πια είχαν τελειώσει. Κι ο πατέρας ουσιαστικά χαμένος κι ο αδελφός κοντά μας, ευτυχώς γερός. Η προσφυγιά έχει τους δικούς της νόμους. Ν’ αποζητά ο ξεριζωμένος από τον πατρογονικό τόπο του να ριζοβολήσει για να ξαναστεριώσει με όσα δεινά κι αν πέρασε. Το πρόβλημα της επιβίωσης αμείλιχτο για μία οικογένεια με τέσσερα ανήλικα, χωρίς σπίτι, χωρίς κανένα πόρο, χωρίς γνωστούς και φίλους, ξένοι και πάρα πολλές φορές χωρίς καμία κατανόηση ή και συμπαράσταση σε αυτή τη δοκιμασία από τους συνανθρώπους τους.
Γι’ αυτό κι η προσφυγιά μάς οδήγησε, χωρίς να ξέρουμε πού πάμε, σε άλλους τόπους. Κι ο μεγάλος αδελφός, που γύρισε από τη δίχρονη θανατερή πορεία ως τα βάθη της Μικρασίας, να τώρα, μοναδικός προστάτης της απορφανισμένης οικογένειάς μας.
Έτσι αφήσαμε τη Σάμο. Μαζί με άλλες οικογένειες, ένα καραβάνι πάμπτωχο κι ορφανεμένο, με κατάληξη εκεί, στο Αγρίνιο, όπου, όπως έλεγαν, στις καπναποθήκες δούλευε πολύς κόσμος. Τον τελευταίο καιρό στο Καρλόβασι, το μεγαλύτερο από μένα αδελφάκι η μάνα το ‘χε βάλει σε μία οικογένεια σαν παραγιό. Το καημένο, αδύνατο όπως όλοι μας, δουλεύοντας μέρα-νύχτα στο σπίτι και στο καφενείο του αφεντικού για ένα πιάτο φαΐ, είχε καταντήσει φυματικό, χωρίς κανένας να το πάρει είδηση. Σ’ ένα χρόνο ύστερα από το φευγιό μας από τη Σάμο, η δύστυχη μάνα το πήρε και το πήγε στην Αθήνα, όπου το έβαλε για νοσηλεία στο Ιπποκράτειο Νοσοκομείο. Ολομόναχη, χωρίς καμία βοήθεια, έμεινε κοντά του όσες μέρες έζησε. Η καλπάζουσα το είχε σακατέψει το άμοιρο. Μονάχη της του έκλεισε τα μάτια και ολομόναχη το ‘θαψε κάπου σ’ ένα νεκροταφείο της Αθήνας. Μονάχη της, χωρίς την παρηγοριά κανενός, το αγοράκι της, 14 μόλις χρονών. Η δύστυχη μάνα, τσακισμένη, γύρισε πάνω στο μήνα. Πού τη βρήκε εκείνη τη δύναμη να σταθεί ολόρθη για να μπορέσει να διαφεντέψει μια ορφανεμένη οικογένεια, να μεγαλώσει τρία ανήλικα, με μοναδική βοήθεια το μεροκάματο στην καπναποθήκη του μεγάλου αδελφού;"

Τρίτη 11 Μαΐου 2010

Ξύπνα λαέ. Μην ροχαλίζεις άλλο.

Επιστολή των στελεχών του ΠΑΚ και του ΠΑΣΟΚ κ.κ., Δαμιανού Βασιλειάδη, Τζώρτζη Γιάννη, και Ψάλλα Α

Επιτρέψτε μου να πω ότι αξίζει κάθε Έλληνας να διαβάσει με πολλή προσοχή την κατωτέρω επιστολή.

Ευριπίδης Μπίλλης

Τ. Επίκουρος Κασθηγητής ΕΜΠ



ΑΝΟΙΧΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ

προς τους συντρόφους του ΠΑΚ και του ΠΑΣΟΚ,

που κρατούν ψηλά τη σημαία των αρχών της 3ης του Σεπτέμβρη απέναντι στο υπαρκτό ΠΑΣΟΚ:

Εθνική Ανεξαρτησία, Λαϊκή Κυριαρχία, Κοινωνική Απελευθέρωση, Δημοκρατικές διαδικασίες.


Από: Στελέχη του ΠΑΚ και του ΠΑΣΟΚ:


1. Βασιλειάδη Δαμιανό, ιδρυτικό στέλεχος του ΠΑΚ και του ΠΑΣΟΚ, μέλος του Εθνικού Συμβουλίου του ΠΑΚ, υπεύθυνος του ΚΕΜΕΔΙΑ (Κέντρο Μελετών και Διαφώτισης) επί ΠΑΚ και ΠΑΣΟΚ[1], Γενικός Γραμματέας του ΠΑΚ Δυτικής Γερμανίας, Δυτικού Βερολίνου 1973 -1975, μέλος της πρώτης Κεντρικής Επιτροπής του ΠΑΣΟΚ.[2]


2. Τζώρτζη Γιάννη, μέλους της Νεολαίας ΠΑΚ Εσωτερικού, μέλος της Πρώτης Κεντρικής Επιτροπής του ΠΑΣΟΚ.


3. Ψάλλα Αλέκο, ιδρυτικό στέλεχος του ΠΑΚ και του ΠΑΣΟΚ, μέλος της Τ.Ο. Στουττγάρδης.


Η ΠΑΛΑΙΣΤΙΟΝΙΟΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ

Ένα εφιαλτικό σενάριο


«Η θα πρέπει να μειώσουμε δραστικά το δημόσιο χρέος ή διαφορετικά το δημόσιο χρέος θα αφανίσει την Ελλάδα».Ανδρέας Γ. Παπανδρέου[3]

«Χάσαμε μέρος της εθνικής μας κυριαρχίας»Γιώργος Α. Παπανδρέου[4]


Τι σχεδιάζει για την Ελλάδα ο Γιώργος Παπανδρέου και η κυβέρνηση του; ΄Εχει πραγματικά στόχο να «σώσει» την Ελλάδα από τα οικονομικά, κοινωνικά, πολιτικά και εθνικά αδιέξοδα ή απεναντίας να μας οδηγήσει σε κοινωνικές και εθνικές περιπέτειες ή ακόμη και καταστροφές;


΄Εχει στόχο να διασφαλίσει τον κοινωνικό ιστό και την εθνική ομοψυχία ή να σπάσει την κοινωνική και εθνική συνοχή, αποδυναμώνοντας και κατακερματίζοντας το εσωτερικό μέτωπο, που ούτως ή άλλως ταλανίζεται από τη φρικιαστική καθημερινότητα;


΄Εχει στόχο να οργανώσει την άμυνά της σ’ όλες αυτές τις εξωτερικές επιβουλές κι επεκτατικές βλέψεις των γειτόνων μας ή να δημιουργήσει προϋποθέσεις για να απολέσει η Ελλάδα και ο Ελληνισμός κυριαρχικά του δικαιώματα στην Κύπρο, το Αιγαίο, τη Θράκη, τη Μακεδονία, την Ήπειρο, υποχωρώντας στις απαιτήσεις των Αγγλοαμερικάνων, Νέο- Οθωμανών και λοιπών «φίλων και συμμάχων μας»;


΄Εχει στόχο με το σχέδιο Καλλικράτης, να εξασφαλίσει την ακεραιότητα της Ελλάδας στα σημερινά σύνορα ή να μετατρέψει την πατρίδα μας, σε πολυδιασπασμένη επαρχία της Ευρωπαϊκής ΄Ενωσης;[5]


΄Εχει πρόθεση με τη μεταναστευτική του πολιτική να κατοχυρώσει την ομοιογένεια των Ελλήνων και την κοινωνική συνοχή ή καταστήσει τους ΄Ελληνες μειονότητα στην ίδια τους την πατρίδα;

Τι θα γίνει με τα εκατομμύρια των λαθρομεταναστών που θα εποικίσουν την Ελλάδα;[6]


Σε τι αποσκοπεί η έλευση του ΄Ερντογάν στην Ελλάδα κάτω από τις σημερινές συνθήκες; Θέλει να διαπραγματευτεί τη συγκυριαρχία του Αιγαίου και της Θράκης και να συμφωνήσει στο νέο σχέδιο Ανάν στην Κύπρο; Μήπως αυτό σημαίνει πρακτικά ότι «χάσαμε μέρος της εθνικής μας κυριαρχίας» και συνεπώς πρέπει να διαπραγματευτούμε με τους Νέο – Οθωμανούς τι και πόσο θα χάσουμε;


Που αποβλέπει τελικά η πολιτική του;


Οι έως τώρα «αποχρώσεις ενδείξεις» μας οδηγούν σε εφιαλτικά σενάρια, που, αν γίνουν πραγματικότητα, θα μετατρέψουν την Ελλάδα σε μια όχι μόνο πολυπολιτισμική κοινωνία, την οποία ασπάζεται και διακηρύττει ο Γιώργος Παπανδρέου, αλλά και σε αλληλοσπαρασσόμενη πολυεθνική, στα πλαίσια ημιανεξάρτητων, σε πρώτη φάση και ανεξάρτητων σε δεύτερη επαρχιών και τους ΄Ελληνες σε μειονότητα, κι’ αυτή υπό εξόντωση.


΄Ηδη η ανεργία, η ανασφάλεια στην αγορά εργασίας και το αβέβαιο μέλλον μιας κοινωνίας εξαθλίωσης και τρόμου και διάλυσης, θα οδηγήσουν τη νεολαία σε φυγή, για την αναζήτηση καλύτερου μέλλοντος, γιατί στην Ελλάδα μέλλον για τη νεολαία μας δεν θα υπάρχει.


Για να απαντήσουμε σ’ αυτά τα ερωτήματα, θα ξεκινήσουμε πρωτ’ απ’ όλα από ορισμένες οφθαλμοφανείς διαπιστώσεις:


Ο Γιώργος Παπανδρέου δεν προέκυψε από παρθενογένεση και συνεπώς υπάρχει μια προϊστορία που καταδεικνύει την πολική του και τις στοχεύσεις του.


Υπήρξε επανειλημμένα υπουργός σε καίρια υπουργεία, όπως της (Εθνικής) Παιδείας και του υπουργείου εξωτερικών και έχει προσφέρει δείγματα γραφής από το παρελθόν στις κυβερνήσεις του Ανδρέα Παπανδρέου και κυρίως του Σημίτη, υπηρετώντας πιστά την ανάλγητη, φαύλη, αντιλαϊκή και καθαρά αντεθνική πολιτική του τελευταίου, ο οποίος είχε τονίσει το απαράδεκτο:


«Να εμποδίσουμε και να αποτρέψουμε με κάθε κόστος την προσήλωση στην ιδέα του Έθνους και στη χριστιανική παράδοση, που αποδυναμώνει και εγκυμονεί κινδύνους σε μία σύγχρονη παρουσία, που πρέπει να έχει η Ελλάδα».[7]

Βαρύνεται εξίσου με τους ανωτέρω και με τα ανωτέρω, εφόσον δεν έχει εκφράσει μια διαφορετική στάση και θέση, τόσο με την παράδοση του Οτσαλάν, όσο και με τις γκρίζες ζώνες στο Αιγαίο, όσο και με τόσα και τόσα άλλα ζητήματα, που αφορούν την εθνική και κοινωνική συνοχή.


Όπως είναι γνωστό, ποτέ και σε κανένα πρόβλημα εσωτερικής ή εξωτερικής πολιτικής δε διαφοροποιήθηκε από τους προαναφερόμενους πρωθυπουργούς ή εξέφρασε κάποια αντίρρηση ή επιφύλαξη. Αντιθέτως υπεραμύνθηκε πάντοτε της πολιτικής Σημίτη, έστω κι’ αν τελευταία, για λόγους κυβερνητικής εξουσίας, προσπάθησε να τον απομακρύνει, χωρίς φυσικά να διαφωνεί με την πολιτική του προκατόχου του σε ότι εκείνος είχε αποφασίσει.


Στήριξε με πάθος το κατάπτυστο σχέδιο Ανάν και το στηρίζει στη νέα του μορφή, αναγνώρισε μαζί του, ότι υπάρχουν ζωτικά συμφέροντα της Τουρκίας στο Αιγαίο, προσυπέγραψε την συνθήκη του Ελσίνκι για συνοριακές διαφορές με την Τουρκία, υπεραμύνεται της «ελληνοτουρκικής φιλίας», αποδέχτηκε τη σύνθετη ονομασία για τα Σκόπια και μας αφήνει σε ασάφεια και αβεβαιότητα για τις προθέσεις του, σχετικά με τις απαιτήσεις των Τούρκων για συγκυριαρχία και συνεκμετάλλευση στο Αιγαίο. Επιπλέον μας προϊδεάζει για υποχώρηση στο Σκοπιανό.[8]


Δεν έκρυψε ποτέ την πρόθεσή του, να μεταβάλει την Ελλάδα σε μια πολυπολιτισμική κοινωνία, με την πολιτική που έβαλε σε εφαρμογή, τώρα που το ΠΑΣΟΚ επανήλθε θριαμβευτικά στην κυβέρνηση και ο ίδιος καθορίζει, ως απόλυτος μονάρχης, ελέω πρωθυπουργικοκεντρικού συντάγματος του 1986, τις τύχες της πατρίδας μας, μαζί με όλους τους αμερικανόφερτους και αμερικανοθρεμένους απολίτικους τεχνοκράτες της κυβέρνησής του.


Τοποθέτησε στην θέση του αντιπροέδρου, τον άνθρωπο που αποκάλεσε τον πατέρα του κλεπταποδέκτη, παρέδωσε τον Οτσαλάν στους Τούρκους και συνέπραξε καίρια στην κυβέρνηση Σημίτη στην απεμπόληση κυριαρχικών δικαιωμάτων της Ελλάδας στα Ίμια. (γκρίζες ζώνες), που αποτελεί εσχάτη προδοσία. Απομάκρυνε συστηματικά όλους όσους αποτελούσαν το πατριωτικό ΠΑΣΟΚ.


Και όλα στο όνομα του κόμματος, που στην ιδρυτική του διακήρυξη ευαγγελίζονταν την εθνική ανεξαρτησία, τη λαϊκή κυριαρχία, την κοινωνική απελευθέρωση και τις δημοκρατικές διαδικασίες.


Τι απ’ αυτές τις αρχές κράτησε ο Γιώργος Παπανδρέου, όπως και οι προκάτοχοί του, πρόεδροι του ΠΑΣΟΚ;


Η κατεπείγουσα ψήφιση του μεταναστευτικού νόμου για την ιθαγένεια, χωρίς να δοθεί χρόνος για μια πιο νηφάλια αντιμετώπιση του τόσο σημαντικού αυτού προβλήματος για το μέλλον αυτής της χώρας, ο αφελληνισμός που επιδιώκεται συστηματικά και προγραμματισμένα, μέσω της παιδείας και μάλιστα στην πιο τρυφερή ηλικία, από Δραγώνα, Φραγκουδάκη, Βερέμη, Κουλούρη κ.λπ, η κατάργηση του Υπουργείου Μακεδονίας Θράκης, για να μην ενοχλούνται πιθανόν οι βόρειοι γείτονές μας, η κατάργηση του Υπουργείου Αιγαίου στην ευαίσθητη αυτή περιοχή, καθώς και η αδράνεια και η απραξία στις επιβουλές και διεκδικήσεις της ΄Αγκυρας, για κοσοβοποίηση της Θράκης, ο υποβιβασμός και αδρανοποίηση των Πρεσβειών μας, η κατάργηση βαθμηδόν των εθνικών μας εορτών και η αποδυνάμωση της αποτρεπτικής μας ισχύος στο Αιγαίο, η χείρα φιλίας προς την Τουρκία, ενώ αυτή απειλεί μεcausus belli και αμφισβητεί κυριαρχικά δικαιώματα της πατρίδας μας,[9] η αποφυγή διεθνοποίησης της ποντιακής γενοκτονίας (η σουηδική βουλή την αναγνώρισε), συνιστούν πολιτική καταστροφής του έθνους – κράτους, που λέγεται Ελλάς και μάλιστα σε περιόδους βαθιάς οικονομικής κρίσης, που επιβάλει την κοινωνική συνοχή και ομοψυχία του ελληνικού λαού, για την αντιμετώπιση τέτοιων αρνητικών συνθηκών.


Το σχέδιο Καλλικράτης, μας οδηγεί στο συμπέρασμα ότι εδώ τεκταίνεται και μπαίνει σε εφαρμογή ένα καλά μελετημένο συνολικό σχέδιο διαμελισμού της Ελλάδας, με απεμπόληση της εθνικής μας κυριαρχίας και των κυριαρχικών μας δικαιωμάτων σ’ όλα τα προαναφερθέντα μέτωπα και σε αφελληνισμό του τόπου, με τη δημιουργία μιας πολυπολιτισμικής και πολυεθνικής κοινωνίας, ανίκανης πια να υπερασπιστεί τα απαράγραπτα δίκαια του ελληνισμού και επιπλέον ευεπίφορης στους αντεθνικούς σχεδιασμούς των εσωθεσμικών και εξωθεσμικών κέντρων που απεργάζονται το κακό της πατρίδας μας.


Που πήγε το περίφημο: «Η Ελλάδα στους ΄Ελληνες!», που ηχεί πια ως ειρωνεία;


Αυτή η μετάλλαξη του ΠΑΣΟΚ και όχι μόνο, από ένα πατριωτικό και με εθνικές και κοινωνικές ευαισθησίες Κίνημα, για το οποίο παλέψαμε σκληρά και με ανιδιοτέλεια, μεταλλάχθηκε (έπαθε μεταμορφισμό) σε ένα αντεθνικό, αντιλαϊκό, παγκοσμιοποιημένο, νεοφιλελεύθερο, νεοταξικό κόμμα, που απειλεί να καταστρέψει και να αφανίσει την Ελλάδα. Δε φτάσαμε στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο τυχαία.


Τρία είναι συνοπτικά τα σημαντικότερα θέματα που μας οδηγούν σε αυτό το συμπέρασμα, συνεπικουρούντων φυσικά και των υπολοίπων, τα οποία προαναφέραμε


1. Το μεταναστευτικό: Η ανεξέλεγκτη εισροή λαθρομεταναστών στην Ελλάδα, που έχει μεταβληθεί σε χώρο και όχι σε χώρα, απ’ όλα τα σημεία του ορίζοντα και κυρίως η είσοδος ενός σημαντικού, ανεξέλεγκτου αριθμού ισλαμιστών λαθρομεταναστών, εγκυμονούν τεράστιους κινδύνους, για την αλλοίωση της σύνθεσης του πληθυσμού και μετατροπή του, μετά από ένα κρίσιμο μέγεθος, σε μειονότητα, (πρώτα ισλαμική και μετά πιθανόν τουρκική), όπως φυσικά και σε άλλες μειονότητες.


Μειονότητες οι οποίες πολύ εύκολα μπορούν να γίνουν υποχείριες σε εντολές ξένων κέντρων. Η χρηματοδότηση τους από μέρους ισλαμικών χωρών, όπως της Σαουδαραβίας, της Τουρκίας και των κυβερνητικών και μη κυβερνητικών οργανώσεων των «φίλων και συμμάχων» μας, θα αλλάξουν τη σύνθεση του πληθυσμού, ώστε σε μερικές δεκαετίες οι ΄Ελληνες στον τόπο τους να αποτελούν μειονότητα και οι αλλοδαποί πλειοψηφία.


Τι θα γίνει με τα εκατομμύρια λαθρομετανάστες (στην πλειοψηφία τους από ισλαμικές χώρες με εξαιρετικά ανεπτυγμένο φονταμεταλισμό), που θα κατακλύσουν την Ελλάδα;


Ποιος θα αποτρέψει αυτόν τον εποικισμό;


Η Τουρκία αποδεδειγμένα υποθάλπει και διευκολύνει τους δουλέμπορους, γιατί την εξωτερική πολιτική της Τουρκίας εξυπηρετεί η άλωση της Ελλάδας από μέσα. Αποτελεί στρατηγική της επιλογή. Είναι μάλιστα και ανέξοδη και παρουσιάζεται σαν ανθρωπιστική πολιτική, την οποία έρχονται να στηρίξουν οι λεγόμενοι και αυτοαποκαλούμενοι «διεθνιστές», υπηρετώντας τα σχέδια των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων.[10]


Μας προβάλουν το επιχείρημα:


Χωρίς τους λαθρομετανάστες θα είχε φτωχύνει η χώρα.


Η απάντηση: Και τώρα που βρίσκεται η πατρίδα μας;


Είναι τελείως λογικό να προκύψει μια τέτοια εξέλιξη, αν λάβει κανείς υπόψη του την υπεργεννητικότητα των ισλαμιστών και γενικά των ξένων, την υπογεννητικότητα των Ελλήνων και τη φυγή, κυρίως της νεολαίας μας, λόγω ανεργίας, ανασφάλειας και διάρρηξης της κοινωνικής συνοχής, που δημιουργεί για τους ίδιους του ΄Ελληνες μέσα στην ίδια τους την πατρίδα ένα εχθρικό περιβάλλον.[11]


Η Ελλάδα θα αδειάσει από τους ΄Ελληνες και η χώρα θα γίνει χώρος για τους λαθρομετανάστες.


Η σπουδή για την ψήφισή του μεταναστευτικού νόμου, μέσα σε απόλυτα αρνητικές συνθήκες για την Ελλάδα, εξαιτίας της οικονομικής και γενικότερης κρίσης, αποτελεί ένδειξη αυτής της στρατηγικής που υπηρετεί ο Γιώργος Παπανδρέου, με αποτέλεσμα τον κατακερματισμό του κοινωνικό ιστού της ελληνικής κοινωνίας.


2. Ο αφελληνισμός της παιδείας, ώστε να μην είναι δυνατή η αφομοίωση των λαθρομεταναστών στην ελληνική παιδεία και τον ελληνικό πολιτισμό, η διαπολιτισμική αγωγή που προωθείται από το Υπουργείο Παιδείας και ορισμένες ΜΚΟ, (βλ. Σόρος)[12], καθώς και οι μειονότητες που θα δημιουργηθούν, θα διευκολύνουν τη διεκδίκηση για πακιστανικά, αλβανικά κ.λπ σχολεία και εκπαιδευτικά ιδρύματα και θα αφανίσουν κάθε δυνατότητα οποιασδήποτε προσέγγισης και αλληλεγγύης του ελληνικού πληθυσμού με τους λαθρομετανάστες.


Αν υπολογίσει κανείς ότι μπορούν να αποτελέσουν θύματα εκμετάλλευσης από τα κέντρα που απεργάζονται την καταστροφή της Ελλάδας, λόγω της εξαθλίωσης τους και της εύκολης εκμετάλλευσης και εξαγοράς τους, τότε μπορεί να φανταστεί κανείς, ότι θα αποτελέσουν κάποια στιγμή την πέμπτη φάλαγγα στην ίδια μας τη χώρα, για την άλωσή της πια από μέσα και όχι μόνο απ’ έξω.


Είναι γεγονός ότι η πλειονότητα των λαθρομεταναστών δεν διαθέτει ταξική συνείδηση, ούτε φυσικά μπορεί να διαμορφώσει ελληνική εθνική συνείδηση, λόγω του αφελληνισμού της παιδείας αφενός και της δημιουργίας μειονοτικών σχολείων αφετέρου, που θα προκύψουν αναγκαστικά, με την πολιτική που ακολουθεί η κυβέρνηση Παπανδρέου.[13]


Πολλοί, ακόμη και ο πρόεδρος της Δημοκρατίας, ισχυρίζονται ότι κι’ εμείς υπήρξαμε μετανάστες, όπως π.χ. στη Γερμανία, Βέλγιο, Αυστραλία κ.λπ.


Ξεχνούν όμως να αναφέρουν ότι οι ΄Ελληνες μετανάστες πήγαν μετά από πρόσκλησή και συνθήκες κι’ ύστερα από εξονυχιστικό έλεγχο για την υγεία τους και την ευρωστία τους. Το άνθος του ελληνικού εργατικού δυναμικού μετανάστευσε στις χώρες που χρειάζονταν εργατικά χέρια. Δεν πήγαν όμως ως λαθρομετανάστες, που πολλοί απ’ αυτούς δεν είναι καν σε θέση να εργαστούν, γιατί ήρθαν σακατεμένοι από τους ιμπεριαλιστικούς βομβαρδισμούς στην Ελλάδα. ΄


Εχει η Ελλάδα δυνατότητα να τους περιθάλψει; Και ποιος θα υποστεί το βάρος; Το κεφάλαιο που τους εκμεταλλεύεται ή τα φτωχά λαϊκά στρώματα, στους οποίους μετακυλύεται το φορτίο;


Μιλάμε για μια σκληρή πραγματικότητα που αποκρύβουν οι υποκριτές, οποιουδήποτε χρώματος.


Δεν είμαστε ενάντια στους λαθρομετανάστες, γιατί είναι αντικείμενο εκμετάλλευσης.


Είμαστε όμως ενάντια σ’ όλους τους ιμπεριαλιστικούς εκείνους κύκλους, που οργανώνουν και διευκολύνουν με τον τρόπο τους το δουλεμπόριο δύστυχων ανθρώπων και οδηγούν τα λαϊκά στρώματα σε αναγκαστική σύγκρουση μαζί τους.[14] Γιατί η σύγκρουση θα γίνει αναγκαστικά ανάμεσα στα λαϊκά στρώματα και τους μετανάστες, θες λόγω ανεργίας, θες λόγω αθέμιτου ανταγωνισμού, χαμηλού μεροκάματου κ.λπ. ΄Ηδη η Ελλάδα έχει μεταβληθεί σε ζούγκλα. Και τα χειρότερα έπονται.


Είμαστε ακόμη εναντίον εκείνων των κύκλων στην Ελλάδα, που βολεμένοι οι ίδιοι διευκολύνουν αυτή τη σύγκρουση.


Κυνηγημένος ο φτωχός ΄Ελληνας πολίτης από παντού θα αντιδρά με επιθετικότητα στον απέναντί του, Έλληνα και ξένο, αδιάφορο, ενώ οι υπαίτιοι περί άλλων θα τυρβάζουν.


΄Ετσι αναγκαστικά θα δημιουργηθούν ξενοφοβικά και ρατσιστικά σύνδρομα, στα οποία θα έχουν συντελέσει και όσοι ομνύουν στο όνομα ενός ψευδεπίγραφου διεθνισμού


3. Η ψήφιση της αυτοδιοικητικής μεταρρύθμισης, όπου τα θέματα του πολιτισμού, της παιδείας και του περιβάλλοντος θα αποτελούν δικαιοδοσία των υπό δημιουργία περιφερειών, σε συνδυασμό με την υποχρηματοδότηση από το κεντρικό κράτος και τη δυνατότητα απευθείας χρηματοδότησης από την Ευρωπαϊκή ΄Ενωση και άλλα κέντρα, θα κάνει τις περιφέρειες ευάλωτες στην απ’ έξω επιβουλή. ΄

Ηδη εξυφαίνονται από διάφορους κύκλους αποσχιστικές ενέργειες, που ενισχύονται από τα αντεθνικά εξωθεσμικά κέντρα και που θα επιταθούν με το σχέδιο Καλλικράτης. Σε συνδυασμό με την πολυπολιτισμικότητα μπορεί να οδηγήσει το σχέδιο Καλλικράτης και σε πολύ –πολιτειακή συγκρότηση. Γνωστές είναι οι προσπάθειες που καταβάλλονται για την τουρκοποίηση της Θράκης, την απόσπαση της ελληνικής Μακεδονίας, ως επαρχίας, την αυτονόμηση της Κρήτης κ.λπ.


Η Ελλάδα, με όχημα την κυρίαρχη κοσμοπολίτικη, αποεθνοποιητική νεοφιλελεύθερη ιδεολογία, κινδυνεύει να μεταβληθεί σε Παλαιστίνη, δηλαδή σε χώρα υπό κατοχή.


Γιατί οι Παλαιστίνιοι εκδιώχτηκαν από τα εδάφη τους με τους τρόπους που είναι πια γνωστοί. Γιατί να μη συμβεί κάτι ανάλογο και στην Ελλάδα; Τι είναι εκείνο που θα εμποδίσει μια τέτοια εξέλιξη, εφόσον το εσωτερικό μέτωπο έχει αλωθεί από τους εθνομηδενιστές και στο εξωτερικό μέτωπο καραδοκούν οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, με εμπροσθοφυλακή την Τουρκία και τα προτεκτοράτα του ιμπεριαλισμού στον άμεσο περίγυρό μας, που περιμένουν πότε θα εξασθενίσει η Ελλάδα, για να την κατασπαράξουν!



Γιατί διασπά ο Γιώργος Παπανδρέου και επείγεται τόσο πολύ να διασπάσει το εσωτερικό μέτωπο;



Γιατί κατατρύχει τις λαϊκές τάξεις παντοιοτρόπως;



Ζούμε ήδη σε μια οργουελιανή κοινωνία, όπου ο ΄Ελληνας βάλλεται απ’ όλες τις μεριές, οικονομικά, πολιτικά, κοινωνικά, πολιτισμικά και ψυχολογικά.



Πως θα επιζήσει αυτή η χώρα, ως πατρίδα, κάτω απ’ αυτές τις συνθήκες;



Γενικό συμπέρασμα: Η Ελλάδα με την πολιτική του Γιώργου Παπανδρέου και της κυβέρνησής του, συνεπικουρούμενη και από το ΚΚΕ και το ΣΥΡΙΖΑ θα μετατρέψει την Ελλάδα Ε Ξ Α Ν Τ Ι Κ Ε Ι Μ Ε Ν Ο Υ (για τις προθέσεις μπορεί να συζητάει κανείς στον αιώνα τον άπαντα) σε μερικές δεκαετίες σε μια αφελληνισμένη ισλαμική χώρα κάτω από τον Νέο Οθωμανικό ζυγό.



Οι ΄Ελληνες, θα μεταβληθούν ξανά σε ραγιάδες. Η Ελλάδα θα αλωθεί και από μέσα και από έξω.[15]



Μία διέξοδος υπάρχει: Όλοι αυτοί που την έφεραν στα πρόθυρα της χρεοκοπίας και της εθνικής καταστροφής, η οποία επαπειλείται, θα πρέπει να πληρώσουν, θα πρέπει να τιμωρηθούν παραδειγματικά. Αλλιώς δεν υπάρχει σωτηρία.



Αρκεί να ξεσηκωθούν επιτέλους οι ΄Ελληνες πατριώτες και στείλουν όλους αυτούς, που απεργάστηκαν και απεργάζονται το κακό της πατρίδας μας, στο χρονοντούλαπο της ιστορίας.



Σύντροφοι πατριώτες κινδυνεύει ο ελληνισμός από αφανισμό.



Αντισταθείτε! Μην αφήνετε να χαθεί η πατρίδα. Αυτήν έχουμε. Αν μας την πάρουνε οι ιμπεριαλιστές, ντόπιοι και ξένοι, δεν υπάρχει άλλη!



Μη παρασύρεστε από τους εθνοκάπηλους, εκμεταλλευτές ιερών και οσίων, προς ίδιον όφελος!



Μην αφήνετε να μας τρομοκρατούν ιδεολογικά οι εθνομηδενιστές, χαρακτηρίζοντάς μας εθνικιστές, σοβινιστές κ.λπ.



Κάνουν τον αριστερό, ενώ δεν είναι. Κάνουν τον σοσιαλιστή, ενώ δεν είναι. Κάνουν τον προοδευτικό, ενώ δεν είναι. Κάνουν τον διεθνιστή, ενώ δεν είναι! Είναι όλοι τους ή βολεμένοι ή θύματα του συστήματος! Μη τους φοβάστε, γιατί είναι θρασύδειλοι!



Ασυμβίβαστη ρήξη με το παρακράτος του ΠΑΣΟΚ και της Νέας Δημοκρατίας και το πελατειακό τους σύστημα, που μας έφερε στην έσχατη κοινωνική και εθνική υποτέλεια και εξαχρείωση.



Όμως δεν είναι άμοιρη γι’ αυτή την παρακμιακή πορεία και τα κόμματα της Αριστεράς. Ούτε και οι πολίτες που συνετέλεσαν σ’ αυτήν.



Όλοι έχουν το μερίδιο της ευθύνης τους, είτε γιατί συνέβαλαν σ’ αυτήν, είτε γιατί δεν αντέδρασαν.



Δεν μπορούν να μας σώσουν αυτοί που είναι υπεύθυνοι για τη βαθιά κρίση. Δεν μπορούν να μας σώσουν οι κλέφτες και λωποδύτες. Αντιθέτως θα οδηγήσουν σε μεγαλύτερα δεινά τα λαϊκά στρώματα, για να υπηρετήσουν τα ίδια συμφέροντα που υπηρέτησαν ως τώρα.



Στην πραγματικότητα όλοι αυτοί είναι σκλάβοι της παγκοσμιοποίησης και της Νέας Τάξης, που θέλουν να μας μεταβάλουν σε προτεκτοράτο ιμπεριαλιστικών συμφερόντων.



Υποτελείς, δεν μπορούν να αγωνιστούν για την ελευθερία. Μόνο οι πατριώτες, που υπάρχουν σ’ όλο το πολιτικό φάσμα και πρέπει να συσπειρωθούν.



Οι εντολοδόχοι του ιμπεριαλισμού θέλουν να μας δυσφημίσουν, να μας ενοχοποιήσουν, να συντρίψουν το πατριωτικό μας φρόνημα. Τελικός τους στόχος: Να μας μετατρέψουν σε εθελόδουλους καταναλωτές της παγκοσμιοποιημένης αγοράς των μονοπωλίων και σε Νέο –Οθωμανούς ραγιάδες.



Αντισταθήκαμε στη δικτατορία. Να αντισταθούμε και τώρα στην οικονομική και πολιτική ολιγαρχία που μας επέβαλε το παρακράτος του ΠΑΣΟΚ και της Νέας Δημοκρατίας και μας οδήγησε στο χείλος του γκρεμού.



Ισχύει πάντοτε το σύνθημα του Γεωργίου Παπανδρέου:



«Τρομοκρατείστε τους τρομοκράτες!»


Νυν υπέρ πάντων ο αγών!

[1] To KEMEΔΙΑ ήταν υπεύθυνο και για την τελική διατύπωση της 3ης του Σεπτέμβρη.



[2] Παραιτήθηκε το 1977, δεν τόλμησαν να τον διαγράψουν, διαπιστώνοντας ότι ο Ανδρέας Παπανδρέου άρχισε να εφαρμόζει αριστερή φρασεολογία και δεξιά πολιτική πρακτική.



[3] Δήλωση του Ανδρέα Παπανδρέου στη Διεθνή ΄Εκθεση Θεσσαλονίκης, εφημ. «Ελευθεροτυπία», 23.6.2006. Το παρακράτος του ΠΑΣΟΚ και τη Νέας Δημοκρατίας οδήγησαν, μηδέ του Ανδρέα Παπανδρέου εξαιρουμένου, (για να μην πούμε, του ιδίου πρωτοστατούντος) τελικά με την πολιτική τους την Ελλάδα στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και ας ευχηθούμε όχι στον αφανισμό της, όπως προέβλεπε ο ίδιος. Ο Γιάννης Αλευράς είχε πει σε ανύποπτο χρόνο ότι ό ολετήρας της Ελλάδας είναι ο Ανδρέας Παπανδρέου: «ο Ανδρέας Παπανδρέου είναι απαράδεκτος, είναι επικίνδυνος, είναι ο ολετήρας του έθνους, είναι…είναι…». Βλέπε, Γιάννης Καψής, Ζεϊμπέκικο και κόκα κόλα. Για να ανατείλει ο ήλιος πρέπει να δύσει, εκδ. «Λιβάνης», Αθήνα 2005, σ. 331. Για μας δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η κακοδαιμονία της Ελλάδας με τη σημερινή κατάληξη στο ΔΝΤ ξεκινάει από τον Ανδρέα Παπανδρέου. Στην παραίτησή μου το 1977 από το ΠΑΣΟΚ έγραφα με αφορμή το προσυνέδριο του ΠΑΣΟΚ το Μάρτιο του 1975: «Από κει και πέρα μου ήταν τελείως ξεκάθαρο ότι ακολουθούμε καθοδική πορεία» και συνέχιζα: «Και δεν υπάρχει καμιά, μα καμιά απολύτως ένδειξη ότι ο κατήφορος αυτός θα σταματήσει». Βλ. Δαμιανός Βασιλειάδης, ΠΑΚ – ΠΑΣΟΚ, μύθος και πραγματικότητα, εκδ. «Διάλογος», Αθήνα 1977, σ. 12 -13. Περαιτέρω: «Δημοκρατικός Σοσιαλισμός ή το όραμα του ΠΑΚ και του ΠΑΣΟΚ και η πρακτική του κατάληξη, όπως και το έργο του: Ο μύθος του Ανδρέα ή οι θεωρητικές βάσεις της ΄Ενωσης Κέντρου του ΠΑΚ και του ΠΑΣΟΚ και η πρακτική τους κατάληξη, εκδ. «Εναλλακτικές εκδόσεις», αναρτημένα και στο ιστολόγιό του:www.damonpontos.gr



[4] άρθρου 28 παρ. 2 του Συντάγματος που απαιτεί αυξημένη πλειοψηφία των τριών πέμπτων (δηλαδή τουλάχιστον 180 βουλευτών) για την μεταβίβαση κυριαρχικών αρμοδιοτήτων του ελληνικού κράτους σε ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς. Με ποιο δικαίωμα ο Γιώργος Παπανδρέου ισχυρίζεται ότι χάσαμε μέρος της εθνικής μας κυριαρχίας;



[5] Ήδη υπάρχει έντονη προπαγάνδα για ανεξαρτοποίηση της Θράκης και της Κρήτης.



[6] Και ας μη πει κάποιος ότι αποτελεί σενάριο επιστημονικής φαντασίας ή ότι είμαστε εναντίον των λαθρομεταναστών ή ότι η κυβέρνηση Παπανδρέου πονά για τους μετανάστες, όταν οδηγεί το λαό στην κόλαση της ληστρικής εκμετάλλευσης και στο ΔΝΤ. Διόλου. Εμείς τουλάχιστον έχουμε αποδείξει την διεθνιστική μας αλληλεγγύη, όταν άλλοι την επικαλούνταν απλώς στα λόγια, όπως συμβαίνει με κάποιους ακροδεξιούς ή ακροαριστερούς κύκλους.


Οι λαθρομετανάστες ζητούν στον ήλιο μοίρα. Πρέπει με κάθε τρόπο και μέσο να αποτραπεί η εκμετάλλευση τους και διαφυλαχτεί η αξιοπρέπειά τους. Το ελληνικό σύνταγμα, αν εφαρμοζόταν θα τους προστάτευε. Στο άρθρο 5 παρ. 2 γράφει: «Όλοι όσοι βρίσκονται στην Ελληνική Επικράτεια απολαμβάνουν την απόλυτη προστασία της ζωής, της τιμής και της ελευθερίας τους, χωρίς διάκριση εθνικότητας, φυλής, γλώσσας και θρησκευτικών ή πολιτικών πεποιθήσεων». Όμως το σύνταγμα δεν εφαρμόζεται, παρά μόνο για τους έχοντες και κατέχοντες. Να μη γίνουμε λοιπόν συνεργοί συνειδητά ή υποσυνείδητα των ιμπεριαλιστικών σχεδίων, με πρόσχημα τα ανθρώπινα δικαιώματα και τον ανθρωπισμό. Γιατί το κεφάλαιο είναι που τους χρειάζεται, ως εργατική εφεδρεία απέναντι στους ΄Ελληνες εργαζόμενους. Αυτό τους φέρνει. Εκείνοι λοιπόν που ενδιαφέρονται είναι η ολιγαρχία του χρήματος για φτηνά χέρια και διάσπαση του εργατικού κινήματος. Στην Ελλάδα το θέμα της λαθρομετανάστευσης παίρνε, εκτός από το ανθρωπιστικό στοιχείο και το στοιχείο της αλληλεγγύης και άλλες διαστάσεις.


Ακόμη και ο Μαρξ και ο ΄Ενγκελς είχαν ταχθεί ενάντια στην μετακίνηση Ιρλανδών και Γερμανών εργατών στην Αγγλία, γιατί θα διασπούσε το εργατικό μέτωπο στην Αγγλία και θα εξασφάλιζε φτηνά μεροκάματα στο κεφάλαιο. Κάτι που αναλογικά γίνεται με τους λαθρομετανάστες. Αλλού αποβλέπει συνεπώς η μεταναστευτική του πολιτική. Δεν πρέπει ακόμη να γίνεται σύγχυση ανάμεσα στους πρόσφυγες, τους μετανάστες και τους λαθρομετανάστες. Επιπλέον δεν πρέπει να μας διαφεύγει η στρατηγική της ΄Αγκυρας που αφορά το μεταναστευτικό. Ο σκοπός της εισαγωγής ξένων εργατών από τους εργοδότες είναι η διαιώνιση της σκλαβιάς. Αυτά λέει ο Μαρξ, γράφοντας γα λογαριασμό του Κεντρικού Συμβουλίου της Διεθνούς Ένωσης Εργατών, Λονδίνο, 4/5/1866. Κατ’ αναλογία λέμε κι’ εμείς ότι σκοπός της εισαγωγής λαθρομεταναστών από την Τουρκία είναι επιπλέον ο εποικισμός της Ελλάδας. Τίποτε δε γίνεται τυχαία.




[7] Δηλαδή ο πρώην πρωθυπουργός και ο υπουργός του Γιώργος Παπανδρέου τότε, αποδέχονται ότι πρέπει να καταργήσουμε την εθνική και χριστιανική μας παράδοση, την εθνική μας ταυτότητα και ταυτοπροσωπία με κάθε τρόπο και μέσο. Ο Γιώργος Παπανδρέου έδωσε τον ορισμό για τον ΄Ελληνα στην ομιλία του για το μεταναστευτικό (8/2/2010) ως εξής: «Τι σημαίνει να είσαι ΄Ελληνας; Είναι η κοσμοθεωρία που πρεσβεύει ο ελληνισμός, είναι οι αξίες μας που φωτίζουν διαχρονικά τον κόσμο. Δημοκρατία, ισότητα, ανθρωπισμός…». Μήπως η «δημοκρατικότητα, η ισότητα και ο ανθρωπισμός» αποτελούν χαρακτηριστικά μόνο των Ελλήνων. Η σύγχρονη θέση της Ελλάδας συνδέεται με την αποεθνοποίηση. Αν είναι δυνατόν! Και αυτοί οι πολιτικοί κυβέρνησαν και κυβερνούν την Ελλάδα.



[8] Ήδη συζητείται το όνομα «Βόρεια Μακεδονία». Οι δηλώσεις του κ. Δρούτσα δεν αφήνουν αμφιβολίες: Η Ελλάδα επιδιώκει άμεση λύση για το ζήτημα της ονομασίας της ΠΓΔΜ, τόνισε ο αναπληρωτής υπουργός Εξωτερικών, Δημήτρης Δρούτσας, σε συνέντευξή του στην εφημερίδα «Real News», επισημαίνοντας ότι «το 'Βόρεια...Μακεδονία' ταιριάζει στο πλαίσιο της λύσης που θέλουμε».
Ο πρόεδρος της γείτονος χώρας Γκιόργκι Ιβάνοφ τόνισε πρόσφατα: «Η Ελλάδα πρέπει να αντιμετωπίσει την πραγματικότητα και να αναγνωρίσει ότι υπάρχει μακεδονικό κράτος και μακεδονικό έθνος». Παράλληλα ο υπουργός Εξωτερικών Α. Μιλόσοσκι ισχυρίστηκε ότι «το πρόθεμα "μακεδονική" σχετίζεται με τα ζητήματα ταυτότητας και αποτελεί τμήμα της κληρονομιάς, του πολιτισμού και της παράδοσης της χώρας».


Οι άνθρωποι δεν κρύβονται και το λένε καθαρά. Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε: Οικονομικές καταστροφές επανορθώνονται, εθνικές ποτέ! Αυτό απέδειξε η ιστορία.




[9] Σε απάντηση δημοσιογράφου στο Τορόντο του Καναδά ο Γιώργος Παπανδρέου είχε πει: «Προσωπικά πιστεύω ότι είναι καλύτερα να έχουμε μερικά στρέμματα γης λιγότερα από εκείνα που μας ανήκουν, και να κοιμόμαστε τα βράδια ήσυχοι και ασφαλείς, παρά να έχουμε ότι μας ανήκει και να μην μπορούμε να κλείσουμε μάτι από τον κίνδυνο κάποιας ξαφνικής επίθεσης κακόβουλων γειτόνων εναντίον μας». Και ποιος τον διαβεβαίωσε ότι οι κακόβουλοι γείτονες θα αρκεστούν σε «μερικά στρέμματα», ή θα πρέπει κάθε φορά να μοιράζει δεξιά και αριστερά μερικά στρέμματα, όταν και εφόσον οι κακόβουλοι γείτονες διεκδικούν, αν υποθέσουμε ότι ο Γιώργος έχει το δικαίωμα αυτό; Ποιος άραγε του το παραχώρησε;




[10] Στη συζήτηση για το μεταναστευτικό στη βουλή ισχυρίστηκε ο Γιώργος Παπανδρέου ότι είχε επισκεφτεί την Ινδία, όπου Μουσουσμάνοι και Ινδουιστές ζουν ειρηνικά μεταξύ τους, θέλοντας να πει ότι δεν υπάρχει πρόβλημα ειρηνικής συμβίωσης και στην Ελλάδα, Ισλαμιστών και Χριστιανών, μη λαμβάνοντας υπόψη του ότι στην Ινδία έχουμε να κάνουμε με Ινδούς αυτόχθονες και όχι λαθρομετανάστες.


Επίσης ο Αλέξης Τσίπρας τόνισε ότι το φαινόμενο της μετανάστευσης είναι φυσιολογικό και υπάρχει ακόμη και από την αρχαιότητα, θέλοντας να ισχυριστεί ότι και ο εποικισμός της Ελλάδας είναι πολύ φυσιολογικός. Με αυτή τη λογική όλοι οι λαθρομετανάστες δικαιούνται να κατακλύσουν την Ελλάδα. Αποτελεί φυσικό φαινόμενο!!! Οι Ισραηλινοί που κατέκλυσαν την Παλαιστίνη ήταν επίσης φυσικό φαινόμενο ή εκεί, ιδιαίτερα, υπάρχει εξαίρεση;



[11] Στα δύο τελευταία χρόνια περίπου, δηλαδή από το 2008 έως σήμερα έχουν φύγει για καλύτερη τύχη στο εξωτερικό 12.000 νέοι. Στα δέκα τελευταία χρόνια αναχώρησαν 800 χιλιάδες ΄Ελληνες. Όσο θα αυξάνεται η ανεργία, η ανασφάλεια και γενικότερα η απάνθρωπη και πανάθλια κατάσταση στην Ελλάδα οι ΄Ελληνες θα δημιουργήσουν το δεύτερο μετά το 60 μεταναστευτικό κύμα. Η Ελλάδα θα αδειάσει όχι μόνο από το εργατικό της δυναμικό για άλλη μια φορά, αλλά και από τα νιάτα της. Ήδη 9/10 της ελληνικής νεολαίας σκέφτεται τη φυγή, γιατί εδώ δεν βλέπει πια ελπίδα και μέλλον. Η Ελλάδα θα χάσει το πιο δυναμικό της τμήμα. Αυτή όμως η φορά θα είναι μοιραία για τον τόπο. Δεν μας ενδιαφέρει αν θα πεινάσουμε. Μας ενδιαφέρει να μη χάσουμε την πατρίδα μας, να μη χάσουμε τα νιάτα της.



[12] Σε ομιλία της η Υπουργός Παιδείας κ. Διαμαντοπούλου στο πομακικό Δέρειο, χαρακτήρισε τόσο του Πομάκους, όσο και τους άλλους μουσουλμάνους «Τούρκους», παρά τη διαμαρτυρία των παιδιών του σχολείου, ότι δεν είναι Τούρκοι. Η κ. Διαμαντοπούλου επέμενε.



[13] Διατήρησε κι’ ό ίδιος ως πρωθυπουργός, όπως και όλοι οι προκάτοχοί του, την πλειοψηφία της ελληνικής διανόησης, «εκσυγχρονιστικής και αριστερής», στα πνευματικά ιδρύματα και τις θέσεις κλειδιά του αστικού συστήματος, για την κατάργηση του έθνους – κράτους και εφαρμογής της παγκοσμιοποίησης, αυτής της παγκοσμιοποίησης που μας οδήγησε στο ΔΝΤ.




[14] Υπάρχουν Έλληνες πολίτες, κυρίως στον χώρο της Ανανεωτικής Αριστεράς και όχι μόνο, τα κοινωνικά από τα εθνικά θέματα, ως να μην υπάρχει ιμπεριαλιστική απειλή. Πως μπορεί να εξηγήσει κανείς το γεγονός ότι οι ελληνικές κυβερνήσεις, λόγω εξάρτησης, δεν τολμούν να αξιοποιήσουν τον πλούτο που διαθέτει σε πετρέλαιο και άλλα πολύτιμα μεταλλεύματα, όπως ουράνιο κ.λπ, αν δεν υπάρξει συνεκμετάλλευση με την Τουρκία και τις ΗΠΑ; Δεν είναι αυτό ένα θέμα οικονομικό που συνδέεται άμεσα με την εθνική ανεξαρτησία; Γιατί ακυρώθηκε από τον Γεώργιο Παπανδρέου η συμφωνία Νοβοροσίσκ – Μπουργκάς – Αλεξανδρόυπολη, έργο στρατηγικής και οικονονιμής σημασίας; Απλούστατα γιατί δεν το ήθελαν οι Αμερικανοί.


Η οικογένεια Παπανδρέου σχεδίασε (δεν ήταν λάθος), σύμφαωνα με εγκυρότατη πηγή, την προσφυγή μας στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Αλλιώς δεν εξηγείται γιατί πήγε ο περιβόητος Ρόντος κατ’ εντολή του Νίκου Παπανδρέου στο Χονγκ Κονγκ, για να αποτρέπει οποιαδήποτε προοπτική δανοιοδότητης της Ελλάδας από την Κίνα. Κάτι ανάλογο συνέβη και με την Ρωσία. Η ιμπεριαλιστική μας εξάρτηση, έφερε ως αποτέλεσμα και την κοινωνική μας εξαθλίωση, πριν δημιουργηθούν προϋποθέσεις εθικών καταστροφών, οι οποίες έπονται. Η πρώτη ένδειξη είναι η έλευση του Ερντογάν στην Αθήνα. Μετά το ΔΝΤ ο Ερντογάν.



[15] Ποιος φανταζόταν πριν από μερικά χρόνια ότι τα Σκόπια θα διεκδικούσαν την ελληνική Μακεδονία, η Τουρκία συγκυριαρχία σε πρώτη φάση και σε μεταγενέστερη ανεξαρτητοποίηση της Θράκης, συγκυριαρχία και συνεκμετάλλευση στο Αιγαίο και επικυριαρχία στην Κύπρο: Και από την άλλη οι μεγαλοϊδεάτες Αλβανοί διεκδικούν την Ήπειρο (Τσαμουριά, όπως την αποκαλούν);Η εμπέδωση της «ενοποίησης» της περιοχής του Αιγαίου για χάρη της «ειρήνης και της ευημερίας», βασικά η συνδιαχείριση και παγίωση των γκρίζων ζωνών, θα προβληθεί ως η ειρηνική χειρονομία της Άγκυρας και θα επισφραγιστεί με την παρουσία του Τούρκου πρωθυπουργού στην Αθήνα στις 14 και 15 Μαΐου 2010. Δηλαδή ο άνθρωπος του casus belliκαι της εισβολής και κατοχής της Κύπρου, θα μας προσφέρει «κλάδον ελαίας;» και η κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου με τα παπαγαλάκια της θα την παρουσιάζει ως τεράστια επιτυχία; Και στο τέλος θα τον παρουσιάσει ο Γιώργος Παπανδρέου ούτε πολύ ούτε λίγο ως ευεργέτη.


Όλα αυτά, που αποτελούσαν αποκυήματα φαντασίας, γίνονται συντοχρόνω, λόγω εξάρτησης και υποτέλειας στους ιμπεριαλιστικούς κύκλους, στους οποίους εντάσσεται και η Τουρκία ως περιφερειακή ιμπεριαλιστική δύναμη, πραγματικότητα





Σπύρος Ν. ΠΑΝΤΑΖήΣ

αρχιΤέΚΤΩΝ μηχανικός



Email:mesiepan@gmail.com