Σάββατο 30 Μαΐου 2009

Μια δήθεν απεργία πείνας - σήριαλ για λόγους εντυπώσεων.



Αγαπητέ κ. Γιαννιώτη, σε παρακολουθώ κι' εσένα όπως και άλλα μπλοκ.
Γράψε δυο γραμμές αν θέλεις σε παρακαλώ για μια απορία που μου έχει σπάσει στην κυριολεξία τα νεύρα, και δεν μπορώ να βρω άκρη. Την ήξερα βέβαια την απάντηση, αλλά χθές την επιβεβαίωσα και την επαλήθευσα και από άλλη πηγή.
Περιφέρομαι από περιέργεια σε κάποια μπλοκ της πλάκας και διαβάζω για τον δήθεν απεργό πείνας Θεόδωρο Τενέζο.
Κάποια μπλοκ τον παρουσιάζουν σαν έναν ήρωα που πετάει στον κάδο απορριμάτων τη ζωή του για να μας προστατέψει δήθεν από το μονωπολιακά καρτέλ του σιδήρου και άλλα τέτοια σαχλά.
Μάλιστα σήμερα λένε ότι συμπληρώνει ...106 μέρες απεργίας.
Για πόσο κορόϊδα μας περνάτε ρε παιδιά;
Και για να λέμε κάποιες αλήθεις έχω να σας πω τα εξής:
Το επάγγελμά μου είναι νοσοκόμα με υπηρεσία 28 ετών σε μεγάλο νοσοκομείο της Αθήνας.
Εκτός από την δική μου πείρα, ρώτησα και έναν γιατρό για να επιβεβαιώσω τις απορίες μου.
Γιατρέ, μπορεί να ζήσει ένας άνθρωπος χωρίς φαγητό για 105 μέρες; Η ερώτηση έγινε χθές.
Καλά παλάβωσες τελείως; μου λέει. Τόσο ζούνε μόνο τα ζώα που πέφτουν σε χειμερία νάρκη. Ο άνθρωπος μόλις και μετά βίας μπορεί να αντέξει 60 μέρες κι' αυτό γιατί η στέρηση τροφής θα τον οδηγήσει σε κώμα και μετά το κώμα σε 4-5 μέρες το πολύ θα πεθάνει.
Λοιπόν μπλοκάκηδες της πλάκας, αφήστε το παραμύθι της Χαλιμάς, γιατί έχουμε περισσότερο μυαλό από όσο νομίζετε.
Απευθύνομαι μόνο στα μπλοκ που παρουσιάζουν τον Τενέζο σαν ήρωα.
Φτάνει πια! , που λέει και ο Γιώργος.
Μήπως εκεί κοντά που κάνει την δήθεν απεργία ο Τενέζοςυ πάρχει κανα σουβλατσίδικο και ρίχνει το ...καταπέτασμα, όταν η πόλη κοιμάται;
Σοβαρευτείτε λίγο ρε αγράμματοι και αμόρφωτοι μπλοκάκηδες της πλάκας.
Ευχαριστώ για την φιλοξενία.
Νίκη.Λ.

Παρασκευή 29 Μαΐου 2009

Τηλεκτονία: Πρώτα της Λογικής ...μετά της Δικαιοσύνης



Στην αντιστοιχη της χθεσινης, τηλεμαχια της 8ης Ιουνιου 2004 η εκ Σταλιν αναβαπτισθεισα και πεφωτισθεισα ηγετειρα του Ελλαδικου Κομμουνιστικου Κομματος Καμπουτσεας, ηρωτηθη, πώς δικαιολογη την βιαια παρεμποδισι του καλεσμενου από το πανεπιστημιο Μακεδονιας , διακεκριμενου Ιστορικου διευθυντου ερευνων στο CNRS, Στεφάν Κουρτουά να μιληση στο συνεδριο με τιτλο «Ενθυμουμενοι τον κομμουνισμο, Γιορταζοντας τα 15 χρονια Δημοκρατιας στηνΑνατολικη ευρωπη»
Να θυμισουμε στους καλοπροαιρετους αναγνωστες του διαδικτυου, ότι οι γνωστες για το «δημοκρατικο»μενος και «υστερικη «αγαπη προς τον διαλογο ομαδες του ΚΚΕ και των τραμπουκων της ΚΝΕ δεν εδωσαν ασυλο στις ιδεες του Κου Στεφαν Κουρτουα και απηγορευσαν βιαιως την διεξαγωγη του συνεδριου στο πανεπιστημιο.

Η απαντησις που παρειχε τοτε ανερυθροιαστη και καλοθρεμμενη ιερεια των λατρευτικων τελετων του ΚΚΕ κα Παπαρήγα ενώπιον εκατομμυρίων Έλλήνων τηλεθεατών, εδικαίωσε την κομμουνιστική συμπεριφορά των εγκαθέκτων της θρασύτατα, κυνικά, τυραννικά, δηλαδή και αυτή, κομμουνιστικά, λέγοντας.
«Οι εκδηλώσεις αυτές δεν έχουν θεματολογία αντίστοιχη στο επιστημονικό περιεχόμενο των πανεπιστημίων και είναι προπαγανδιστικές»

Ως εάν η κα Παπαρήγα, το ΚΚΕ και οι νεολαίοι της ΚΝΕ στην Ελλάδα του μετα του 2000 αποφασίζουν, κρίνουν ποιές εκδηλώσεις δεν είναι προπαγανδιστικές ( πχ περι Τσέ, Φίντελ,Μάο, κλπ) και είναι επιστημονικές (π.χ Θεωρία του Μαρξ, η Επανάστασις του Λένιν) και εκδιώκουν βιαίως όλες τις υπόλοιπες, «προστατεύοντας» το πανεπιστημιακό άσυλο. Φαντασθείτε πως θα ήταν τα κατ ευφημισμον ΑΕΙ(ανωτατα εκπαιδευτικα ιδρυματα) άν δεν είχαμε «Δημοκρατία»στην Ελλάδα και είχαν επικρατήσει οι σύντροφοι του Δ.Σ στον Συμμοριτοπόλεμο

Εχθες ερωτηθείσα εάν θα δεχόταν έλεγχο στα οικονομικά του κόμματός της, η κυρία Παπαρήγα απάντησε ως εάν δεν υπαρχει Νομος ή εισαγγελεις στην Ελλαδα παρα μονο για τους αφελεις..
«Ποιο κόμμα πληρώνει στην εφορία;» και κατέληξε πομποδως καταμουτρα σε ολους τους Ελληνες κοροίδα ότι
« δεν θα έδινε ούτε σε εισαγγελέα κατάλογο με τα ονόματα των οικονομικών υποστηρικτών του κόμματος».
Εδώ τολμουμε να αναφερουμε ό,τι ολοι οι ειασαγγελεις γνωριζουν, αλλα δεν τολμουν να εφαρμοσουν ειδικως για το ΚΚ Ελλαδικης Καμπουτσεας , δηλαδη:
Ότι ο νόμος (30/23 του 2002) υποχρεώνει τα κόμματα σε ονομαστική καταγραφή κάθε οικονομικής συνεισφοράς άνω των 600 ευρώ και απαγορεύει οικονομική στήριξη άνω των 15.000 ευρώ από τον ίδιο χορηγό, πάνω από μία φορά το χρόνο. Όμως αυτα για τη Κα Παπαρηγα είναι ψιλα γραμματα.
Αλλα το ακρον αωοτον της υποκρισιας και αναισθησιας της υπερευαισθητου για την δικαιοσυνη και την διαφανεια κας Παπαρηγα ηταν το «ατρανταχτο»κλισε επιχειρημα..
«Η ηθική υπόσταση του ΚΚΕ δεν τσαλακακώνεται με τίποτα» (ειναι ατσαλακωτη δηλαδη μπετον αρμε..) προκαλώντας «
όσους διαβάλλουν το ΚΚΕ να το κάνουν εδώ και τώρα με στοιχεία».
Φιλοι μου, η προσβολη στην λογικη είναι μεγαλυτερη εκεινης που υφισταται η Δικαιοσυνη.
Ενώ λιγα λεπτα πριν αρνηται την εφαρμογη του Νομου που απαιτει την καταγραφη κάθε οικονομικης συνεισφορας συνεπως προδηλως αυθαιρετει παρανομει (συνεπως ιδου το στοιχειον, μας το παραθετει η ιδια με την αρνησι της) , ταυτοχρονως ζητα οσους διαβαλλουν το ΚΚΕ να το κανουν με στοιχεια!!!!
Να λοιπον παραθετουμε δια πολλοστη φορα τα κατωθι αδιαψευστα στοιχεια και επαναλαμβανουμε :
Το πρωτοφανες στα παγκοσμια χρονικα, ένα κομμα αποδεδειγμενα να εισπραττη δισεκατομμυρια δολλαρια από την σοβιετικη πρεσβεια για αντεθνικους σκοπους και παρ' όλα αυτα ουδεις να συγκινειται.

Πλην βεβαιως της κας Παπαρηγα που τρεμει συγκρυουσα και αρνηται γι αυτό και μονο τον λογο κάθε ελεγχο .Διοτι δεν είναι οι συνδρομες και τα ονοματα των αφελων αγνων αγαθων προαιρεσεων εργαζομενων που πιστευουν ότι το ΚΚ Ελλαδικης Καμπυτσεας ειναι το κομμα του Λαου, εκεινα που κατεστησαν το ΚΚΕ το πλουσιοτερο κομμα της Ευρωπης... και για τα οποια σηκωνονται αι τριχες της κεφαλης της Κας Παπαρηγα μην τυχον και ελεγχθη..Είναι και τα εξης:

1. Τα 5 δις δραχμων σε δολλαρια που ειχε εισπραξει το ΚΚΕ απο την Σοβιετια ως υποτροφια για τις υπηρεσιες του. Το δημοσιευμα της ΕΣΤΙΑΣ της 28/11/1991, ουδεποτε διεψευσθη ή ετολμησε ποτε ο "ασκανδαλος" Περισσος να μηνυση ως ψευδες.
Το δημοσιευμα εχει ως εξης:
"...Ουδείς θα μπορουσε να φαντασθη..." έγραφε στο κυριο άρθρο της με τίτλο "Συγκλονιστικαί ομολογίαι δια τας προδοσίας του ΚΚΕ - Ο τροφοδοτης Λογαριασμος" η ''Εστία'' στο φύλλο της 28-11-1991, "...οτι θα συνεβαινε εν Αθηναις αυτο που συνεβη την παρελθουσα Παρασκευή (22-11-1991) οταν ο ραδιοσταθμος ''Σκάι'' και ολες οι εφημερίδες μεταδωσαν εκ Μόσχας ανακοινωσι της ''Κα-Γκε-Μπε'' καθ' ήν:
(α) Τα τελευταια 15 ετη χρηματοδοτησε το ΚΚΕ με ποσον πεντε δισεκατομμυρίων δραχμών, διαβιβασθεν εις αμερικανικα δολλαρια μεσω του διπλωματικου σακκου της εδω Σοβιετικης Πρεσβείας.
(β) Η ''υποτροφια'' αυτη κατεβάλλετο επι πλεον των άλλων πηγων χρηματοδοτησεως, όπως αι κοιναι εμποροβιομηχανικαι επιχειρήσεις και επιχορηγήσεις προς ''ειρηνιστικάς' οργανώσεις , επιτροπας ελληνοσοβιετικης φιλιας κλπ.κλπ..."

2. Είναι η ομολογια του τεως Γ.Γ ΤΟΥ ΚΚΕ στην συνενετυξι του στο ΒΗΜΑ της 23/6/1991 την οποιαν ο πολιτικος μας κοσμος αντιπαρηλθε δια ποιους λογους ελαμβανε, την εκ Μοσχας Υποτροφιαν το ΚΚΕ.Την εξαρτησιν της πολιτικης του τελευταιου απο τις "ντιρεκτίβες'' του χρηματοδοτου! Την αποκαλυψιν εκαμεν ο ιδιος ο εως τότε Γ.Γ του ΚΚΕ, σύντροφος Φαρακος με συνεντευξι του στο «Βημα» (23/6/1991)...''
"Πληρης και αμεση η εξαρτηση του ΚΚΕ απο την εξωτερικη πολιτικη της ΕΣΣΔ'' βεβαιωνει ο Φαρακος γεννημα-θρεμμα του ΚΚΕ"

3. ''...Μεσω του σταθμαρχου της Κα-Γκε-μπε παρεδίδετο ο φακελλος με τα εκατομμύρια δολλαρια εις τον εκπρόσωπον του πολιτικου γραφείου του ΚΚΕ...'' προσεπιβεβαιώνει η Εισαγγελια της Μόσχας.

Για αυτα τα χρηματα, γι αυτες τις κατηγοριες της χρηματοδοτησεως του απο ξενες μυστικες υπηρεσιες, συγκεκριμμενα την ΚΑ ΓΚΕ ΜΠΕ, το ΚΚΕ δεν απηντησε ποτε.Η μαλλον δια να μην τους αδικουμε απαντουν ως εξης:

1.Να προσκομισουμε στοιχεια.
2.Δεν δεχεται Εισαγγελεα.
3.Το πόθεν έσχες του Κόμματος είναι η 90χρονη ηρωική πορεία του ..για την υπόθεση της εργατικής τάξης, του λαού. Το ΚΚΕ είναι κόμμα και δε δεχόμαστε καμία εφορία. Σε αυτή τη νομιμότητα δεν υποτασσόμαστε .

Γι αυτην λοιπον την καταφορα προδοτικη, εκνομη, υβριστικη, κομμουνιστικη συμπεριφορα το ΚΚΕ επρεπει να ελεχθη και τα οικονομικα του να γινουν φυλλο και φτερο. Οπως ακριβως γινονται και τα δικα μας οταν η εφορια μας καλει δια ''φορολογικη'' μας υποθεσι... Πολλω δε μαλλον οταν υπαρχει και συγκεκριμμενος λογος περαν εκεινου του εφοριακου.

Η Συνεργασια με ξενες μυστικες υπηρεσιες.

Ομως επειδη ουδεν τουτων συμβαινει μετα απο καθε καθημερινη Τηλεκτονια ημπορουμε ολοι μαζι να αναφωνησομεν:

Ζητω η Ελλαδικη Καμπουτσεα
Ζητω οι Πολιτικοι μας
Ζητω η αμνησια μας
Ζητω η λογικη μας
ΙΑΣΩΝ

Κάντε "κλικ" στα αποκόμματα των εφημερίδων για πλήρες μέγεθος

Τετάρτη 27 Μαΐου 2009

ΒΑΣΙΛΗΣ ΧΑΣΙΩΤΗΣ: Πολιτική ανάλυση στο "Καφέ Σαντάν" : Ο Μαυρογιαλούρος και το μοίρασμα του σανού του ενός γαϊδάρου


Στο καφέ του Σώτου, το "Καφέ Σαντάν", η τηλεόραση παίζει τον Μαυρογιαλούρο, καθότι έχουμε κι εκλογές σε λίγες μέρες. Το έργο φαίνεται ν’ αρέσει ιδιαίτερα. Ακόμα και οι πρεφαδόροι, περισσότερο έχουν το νου τους στο έργο παρά στα χαρτιά που παίζουν.

Στο έργο, είναι η στιγμή που ο Κωνσταντάρας, δηλαδή ο υπουργός Μαυρογιαλούρος -στο έργο-, κάνει μια ακόμα πρόβα στο λόγο που θα εκφωνήσει. «Θα», «θα», «θα» και το τελευταίο «θα» δεν προλαβαίνει να το πει, γιατί τον πρόλαβε το γκάρισμα ενός γαϊδουριού που εκείνη τη στιγμή, πέρναγε από εκεί. Το καφενείο σείστηκε απ’ τα γέλια των θαμώνων. Είναι από εκείνες τις στιγμές, που εύκολα καταλαβαίνεις πόσο πολύ περισσότερα είναι εκείνα που ενώνουν τους απλούς ανθρώπους από όσα τους χωρίζουν, ανεξάρτητα απ’ τις πολιτικές τους διαφορές.

Οι θαμώνες, σχολιάζουν τις σκηνές του έργου. Φτάνει τώρα η σκηνή που ο υπουργός μαζί με τους αγανακτισμένους χωριάτες, στέλνουν πεσκέσι τσούρμο τα φάσκελα προς τον Μαυρογιαλούρο στην Αθήνα. Ακόμα δεν ανακάλυψαν ότι ο υπουργός αυτοφασκελώνεται. Και μαζί με τους ηθοποιούς, μερικοί θαμώνες στο καφενείο ενώνουν και τα δικά τους φάσκελα που έχουν κατεύθυνση προς το κέντρο της πρωτεύουσας, αφού εκεί είναι συγκεντρωμένα όλα τα υπουργεία και όλοι οι Μαυρογιαλουραίοι.

- Από τα πιο καλά έργα. Αποφαίνεται ο Θεόφιλος.

- Όσο πιο κοντά στη πραγματικότητα είναι ένα σενάριο, τόσο πιο καλό είναι. Δεν το ξέρεις; Είπε ο Λεωνίδας.

Ο Θεόφιλος, και μαζί μ’ αυτόν και ο Στάθης, και ο παπα-Δημήτρης και ο Μήτσος, ο συνταξιούχος δάσκαλος, που κάθονταν μαζί του κούνησαν το κεφάλι με επιδοκιμασία.

- Μας ρούφηξαν το μεδούλι οι κερατάδες οι πολιτικοί, λέει ο Θεόφιλος.

- Όχι μας το ρούφηξαν, μας το ρουφούν συνεχώς, διόρθωσε ο παπα-Δημήτρης.

- Που θα πάει όμως, παρεμβαίνει απ’ το διπλανό τραπέζι ο Βλάσης, που παρακολουθούσε τη κουβέντα τους, Κυριακή κοντινή γιορτή. Θα τους μαυρίσουμε κι εμείς.

- Θα τους μαυρίσουμε; Ρώτησε όλο αμφιβολία ο Στάθης.

Σιωπή στη παρέα. Ο Στάθης και ο Λεωνίδας κούναγαν το κεφάλι τους όλο νόημα. Σαν να ‘λεγαν : «καλά, τα ξανακούσαμε αυτά».

- Έλα ντε! Συμφώνησε μαζί του ο παπα-Δημήτρης.

- Κανένα Μαυρογιαλούρο δεν πρόκειται να μαυρίσουμε τη Κυριακή, ακόμα κι αν σαν πρόσωπα κάποιους θα τους μαυρίσουμε, είπε ο δάσκαλος. Θα βγάλουμε στη θέση τους άλλους Μαυρογιαλούρους. Την Δευτέρα, πάλι θα φασκελώνουμε αυτούς που εμείς ψηφίσαμε τη Κυριακή.

- Πράγμα που σημαίνει, λέει ο παπα-Δημήτρης, ότι τα φάσκελα αλλού θάπρεπε να πάνε κι όχι στους Μαυρογιαλούρους.

- Σε ποιους παπα-Δημήτρη; Ρωτάει ο Βλάσης.

- Σε μας τους ίδιους!

Καινούρια επιδοκιμασία. Τα κεφάλια ξανακουνούνται όλο νόημα. Εν τω μεταξύ στη τηλεόραση παίζει μια πολιτική διαφήμιση. Είναι της κυβέρνησης. Κι όσο Θεόφιλος θυμάται τον εαυτό του, όλες οι διαφημίσεις των κυβερνήσεων, μοιάζουν, ανεξάρτητα ποιο κόμμα βρίσκεται στη εξουσία. Η διαφήμιση δείχνει νέα έργα παντού, δημόσια νοσοκομεία πεντακάθαρα, με γιατρούς και νοσοκόμες πάνω απ’ το κεφάλι του ασθενή, όλο διάθεση για προσφορά, δείχνει δημόσια σχολεία λες και μπαίνεις στο πιο ακριβό ιδιωτικό σχολείο, δείχνουν ευτυχισμένους καταναλωτές να γεμίζουν τις σακούλες ψώνια, δείγμα πως η ακρίβεια χτυπιέται. Ο Θεόφιλος παρακολουθεί τη τηλεόραση με το στόμα ανοιχτό.

- Κλείσε το στόμα σου Θεόφιλε, του λέει ο παπα-Δημήτρης. Δεν γνωρίζεις τον τόπο σου;

- Η Ελλάδα είναι αυτή;

- Η ίδια αυτοπροσώπως!

Εκεί στο διπλανό τραπεζάκι, η Καλλιόπη και η Στέλλα, μόλις τελειώσανε το τάβλι τους. Παίζανε, αλλά ακούγανε όλη τη συζήτηση που γινότανε στο τραπέζι του Θεόφιλου. Ταυτόχρονα βλέπανε βέβαια όλη αυτή την ώρα και την ταινία με τον Μαυρογιαλούρο.

- Που λες, λέει η Στέλλα απευθυνόμενη στον Θεόφιλο, προχθές πάλι μου ξανανοίξανε το σπίτι.
- Πάλι; Ρωτάει ο Θεόφιλος.
- Πάλι.
- Το λοιπόν;
- Το λοιπόν, δεν λέω κάτι καινούριο. Το ξέρω. Λέω μονάχα ότι στιγμές-στιγμές νομίζω ότι ονειρεύομαι. Ποτέ στη χώρα μας τα πράγματα δεν ήταν ιδιαίτερα καλά, μα είναι η πρώτη φορά που αρχίζω να ανησυχώ στα σοβαρά.
- Μπας και είσαι ρε Στελλάκι, κομμάτι υπερβολική;
- Δεν ξέρω, δεν ξέρω. Ακούω για κυβέρνηση, ακούω για αντιπολίτευση, μα εγώ βλέπω μονάχα σκιές.
- Σκιές; Ρωτάει ο Θεόφιλος.
- Σκιές! Θεόφιλε! Δεν ξέρω αν καταλαβαίνεις τι θέλω να πω μ’ αυτό.
- Δεν νομίζω να καταλαβαίνω, λέει ο Θεόφιλος.
- Κοίτα εδώ, του λέει η Στέλλα, που ανάβει στο μεταξύ κι ένα τσιγάρο, δείγμα ότι έχει όρεξη για κουβέντα.

Εκείνη όμως τη στιγμή ο Θεόφιλος έχοντας συμπληρώσει κανονικό οράριο στο καφενείο του Σώτου, δεν είχε και πολύ όρεξη να υποστεί το βάσανο της διαφώτισης της Στέλλας. Καλό παιδί η Στέλλα, (βέβαια, τα χρονάκια της τάχει, αφού είναι ήδη συνταξιούχος, όπως κι η Καλλιόπη), μα ο Θεόφιλος δεν είχε άλλη όρεξη για κουβέντα.

- Τις προάλλες, συνέχισε η Στέλλα, ρουφώντας μια τζούρα, είχαμε τη ταλαιπωρία με το κτηματολόγιο.

- Ξεχνιέται αυτή; Λέει ο Θεόφιλος.

- Τώρα, έχουμε τη ταλαιπωρία με τον ΑΚΜΑ, ΣΑΜΚΑ, πώς στο διάολο τον λένε αυτόν. Ναι;

- Ναι! ΑΜΚΑ το λεν.

- Ναι! Κόσμος και ντουνιάς λοιπόν, σα τα ζώα, τρέχουνε γιατί κάποιοι ανεγκέφαλοι έτσι τους ήρθε να μας κάνουνε να τρέχουμε.

-Καλά, τώρα Στέλλα, για να πούμε και του στραβού το δίκαιο, είναι μια ταλαιπωρία που είναι για το καλό μας. Να μπει μια τάξη στο τόπο αυτό σε μερικά πράγματα!

- Σωστό! Πετάγεται από δίπλα ο Γιάννης ο ταξιτζής, πούπινε το καφεδάκι του, καθότι σε λίγο είχε βάρδια, και είπε να πεταχτεί μια βόλτα ίσαμε εδώ το καφενείο, απ’ όπου σε λίγο θάρχονταν ο συνεταίρος του να του παραδώσει το ταξί. Α, σωστό! Όλα κι όλα!

- Περίμενε Γιάννη, του λέει η Στέλλα. Ήθελα να πω, γιατί ρε σεις έπρεπε εμένα τη γυναίκα, με χίλια δυο προβλήματα υγείας πάνω μου, να με ταλαιπωρήσουνε;

- Και πώς θα γινόταν ρε Στέλλα να τα κάνουνε όλα αυτά:

- Δε μου λες ρε Γιάννη; Λέει η Στέλλα. Στο Κτηματολόγιο όλο κι όλο θέλανε τα αντίγραφα των συμβολαίων των ακινήτων και για τον ΑΜΚΑ θέλουνε μια αίτηση για να μας δώσουν τον κωλοαριθμό αυτό. Δεν μου λες, όλα αυτά, αυτό το κράτος που ο Θεός να το κάνει κράτος, δεν τα έχει; Αυτό το κωλοσυμβόλαιο απ’ το ρημάδι το σπίτι μου και το κτηματάκι του πατέρα μου στο χωριό, δεν τάχει το κράτος, δεν τάχει; Όταν το αγόρασα το σπίτι, όταν κληρονόμησα το κτηματάκι, το κράτος πρώτο και καλύτερο δεν το πληροφορήθηκε, με τις εφορίες του, τα υποθηκοφυλακεία του, τις πολεοδομίες του και όλες τις άλλες υπηρεσίες του; Το ότι δουλεύω, τι δουλειά κάνω, πού είμαι ασφαλισμένος, τι διαβόλια και τριβόλια αριθμούς μητρώου έχω στα ΙΚΑ, ΤΕΒΕ, Ταμεία Υγείας και σ’ όλους τους άλλους τους κοινωφελείς κρατικούς οργανισμούς, είναι κάτι απ’ αυτά που δεν ξέρει το κράτος, που Θεός να το κάνει κράτος;

- Ε, δε λέω, λέει ο Γιάννης, τα ξέρει.

- Γιατί τότε Γιάννη μου, που μου τους δικαιολογείς κι από πάνω, δεν ήρθαν σα νοικοκύρηδες που λένε ότι είναι και να μου πούνε, «Στελλάκι, ξέρεις ότι ξέρουμε ότι έχεις τούτο και το άλλο ακίνητο στο όνομά σου, και επομένως, σου στέλνουμε τούτο το μπουγιουρντί να πάς να πληρώσεις τα 25, 50, 100 ευρώ στη Τράπεζα γι’ αυτά που έχεις». Να έρθει το κράτος και να μου πει «Στελλάκι το ξέρουμε ότι είσαι ζωντοχήρα και παίρνεις τούτη τη σύνταξη και ότι έχεις τούτη την ασφάλεια υγείας, και επομένως πάρε τούτη τη καρτέλα με τούτο τον αριθμό, διότι από δω και πέρα, μόνο με τούτο τον αριθμό θα μπορείς να έχεις πάρε δώσε με Ταμεία και λοιπά».

- Έτσι απλά, τόχεις Στέλλα; κάνει ο Γιάννης.

- Πού είναι ρε Γιάννη η δυσκολία; Θα κάνουμε τώρα επιστήμη και το μοίρασμα του σανού του γαϊδάρου; Όχι μάλιστα δυο, μα ενός; Άσε τους επιστήμονες ν’ ασχοληθούνε με κάτι που χρειάζεται περισσότερο νιονό απ’ ό,τι για να πάρεις πτυχίο τρίτης Δημοτικού. Τόσο απλά είναι. Όσο το ένα κι ένα ίσον δύο.

Εν τω μεταξύ, έξω ήρθε ο συνεταίρος του Γιάννη με το ταξί, και κόρναρε. Ο Γιάννης τον είδε, σηκώθηκε, άφησε ένα ευρώ στο τραπέζι, και σηκώθηκε.

- Στέλλα, θα τα πούμε την άλλη φορά.

- Να πας στο καλό, καλή βάρδια τούπε η Στέλλα.

- Σώτο, φωνάζει ο Γιάννης τον καφετζή στο βάθος. Τα λεφτά στα ‘χω στο τραπέζι.

- Καλώς! Φωνάζει ο Σώτος στο βάθος. Τίποτε ρέστα;

- Την άλλη φορά, τούπε ο Γιάννης, που ήδη είχε ανοίξει τη πόρτα και βγήκε έξω.

- Κατάλαβες Θεόφιλε; Είπε η Στέλλα γυρνώντας σ’ αυτόν.

Ο Θεόφιλος μαζεύτηκε, κι έκανε μια γκριμάτσα σα νάλεγε «ωχ, και τώρα τι γίνεται;» Η Καλλιόπη που παρακολουθούσε το διάλογο καπνίζοντας το τσιγάρο της χωρίς να μιλά, τον είδε και χαμογέλασε.

- Είσαι για τέταρτος; Του φωνάζει απ’ το βάθος ο Λεωνίδας, απ’ το τραπέζι με τη πράσινη τσόχα.

Ο Θεόφιλος δεν περίμενε καθόλου. Σηκώθηκε και χτυπώντας τη Στέλλα στον ώμο της κλείνει το μάτι και της λέει :

- Στελλάκι, με συγχωρείς, ε; Θα συνεχίσουμε τη κουβέντα μιαν άλλη φορά.

- Άντε, τυχεράκια, τούπε γελώντας η Καλλιόπη κλείνοντάς του το μάτι κι αυτή.

Δευτέρα 25 Μαΐου 2009

Την ίδια μέρα που ο Παπανδρέου φώναζε στο Ζάππειο «Σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα», τη νύχτα, φιλοξενούσε στο σπίτι του στην Εκάλη μεγαλοεπιχειρηματίες και βιομήχανους!

Σοσιαλισμός η Βαρβαρότητα! from KNE Video on Vimeo.

Κυριακή 24 Μαΐου 2009

Είναι δυνατή η επιστροφή της άμεσης δημοκρατίας; Μία πρόταση στα όρια της πολιτικής φαντασίας…


Γράφει ο Βασίλης Χασιώτης
--------------------------------
Κανείς βεβαίως δεν μπορεί να παραβλέψει την νέα πραγματικότητα, την «νέα κατάσταση πραγμάτων», που καλείται : νέες τεχνολογίες. Δεν πρόκειται απλά για μερικές «νέες εφευρέσεις», μερικά «νέα μηχανήματα». Πρόκειται για μια στρατηγικής σημασίας εξέλιξη, που δεν πρόκειται να περιοριστεί από άποψη επιπτώσεων –θετικών ή αρνητικών- μονάχα στο επίπεδο των οικονομικών συναλλαγών. Οι νέες τεχνολογίες θα επηρεάσουν βαθύτατα όλο το κοινωνικό –και μαζί μ’ αυτό και το πολιτικό- γίγνεσθαι. Ίσως να μην είναι πολύ μακριά –ή τόσο μακριά- ο καιρός, όπου το νέο πρόθεμα «e», όπως, e-commerce, e-trading, e-banking, κ.λπ., θα αρχίσει να «προστίθεται» σε τέτοιας κοινωνικής διάστασης ουσιαστικά όπως e-learning, e-man, e-citizen, e-politician, e-elections, κι ακόμα e-parliament. (Για την ακρίβεια, ήδη εφαρμογές στο τομέα της Δημόσιας Διοίκησης έχουν αναπτυχθεί σε αρκετές περιπτώσεις).

Αναμφίβολα η σημασία του προθέματος «e» που αρχίζει να πληθαίνει ως παρουσία γραμματολογική, σας είναι γνωστή. Πολύ απλά, σημαίνει τη δυνατότητα διεξαγωγής μέσω ενός ηλεκτρονικού μέσου –π.χ. ενός υπολογιστή- μιας ενέργειας ή πράξεως που δηλώνει το ουσιαστικό προ του οποίου τίθεται, χωρίς τη φυσική παρουσία εκείνων –φυσικών ή νομικών προσώπων- που συμμετέχουν σ’ αυτή. Επίσης, το παραπάνω πρόθεμα «e», μπορεί να σημαίνει την ιδιότητα ενός υποκειμένου που μετέχει σε μια e-πράξη. Π.χ., ο e-citizen.

Η κοινωνική και πολιτική διάσταση και συνέπεια των νέων τεχνολογιών –όχι κατ’ ανάγκην μόνο αυτής της μετάδοσης πληροφοριών-, κατά την εκτίμησή μου, θα είναι εκείνο που κυρίως θα αναδυθεί ως ο κρίσιμος στρατηγικός παράγων που θα προσδιορίσει σε μεγάλο βαθμό τις γενικότερες εξελίξεις των κοινωνιών του ορατού μέλλοντος. Τούτο βέβαια είναι αδήριτα συνδεδεμένο με τέτοια ζητήματα, όπως π.χ., με ποιο τρόπο εκδηλώνεται και ασκείται ο κοινωνικός έλεγχος πάνω στην στρατηγική τεχνολογία, ποιοι είναι και πώς προσδιορίζονται οι διακριτοί ρόλοι ανάμεσα στο ιδιωτικό και το κοινωνικό, κ.λπ.

Όμως, το μήνυμά μου, δεν αποσκοπεί στο να εκθέσω την δική μου φιλοσοφία και κοσμοθεωρία πάνω σε θέματα σαν αυτά που επιγραμματικά σημειώθηκαν αμέσως παραπάνω. Αντίθετα, ο στόχος του παρόντος άρθρου, είναι πολύ συγκεκριμένος : είναι η κατάθεση μιας πρότασης που ακούει στο όνομα :

Γιατί όχι η δημιουργία και ενός «δικτυακού κοινοβουλίου»; (e-parliament)

Με τον όρο «δικτυακό Κοινοβούλιο» δεν εννοώ την παρουσίαση του έργου του (όποιου) «φυσικού» Κοινοβουλίου και της παροχής γενικών ή ειδικών πληροφοριών γι’ αυτό, όπως, π.χ. ποια νομοσχέδια ψηφίστηκαν ή κατατέθηκαν προς ψήφιση, ποια τα μέλη του Κοινοβουλίου και ποια τα (ατομικά τους στοιχεία που θα μπορούσαν να ενδιαφέρουν το κοινό), κ.λ.π. (Ο όρος «φυσικό Κοινοβούλιο» παραπάνω, σίγουρα είναι αδόκιμος, όμως, μέχρις ότου βρω έναν καλύτερο, θα τον χρησιμοποιώ για να αντιδιαστέλλω το πραγματικό Κοινοβούλιο από το δικτυακό που συζητώ εδώ). ΑΝΤΙΘΕΤΑ, εννοώ ένα δικτυακό χώρο όπου οι πολίτες θα μπορούν να ΠΑΡΕΜΒΑΙΝΟΥΝ είτε στο ίδιο του έργο του «φυσικού» Κοινοβουλίου –πράγμα που απαιτεί και τη κρατική συνεργασία-, είτε και να λειτουργεί παράλληλα, ΩΣ ΜΕΣΟ ΑΣΚΗΣΗΣ ΚΡΙΤΙΚΗΣ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΠΙΕΣΗΣ ΠΡΟΣ ΤΟ «ΦΥΣΙΚΟ» ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΙΟ –πράγμα που δεν απαιτεί καμία κρατική συνεργασία. Βέβαια, το ζήτημα της κρατικής συνεργασίας εδώ τίθεται προοπτικά ΩΣ ΔΙΕΚΔΙΚΗΤΙΚΟΣ ΣΤΟΧΟΣ, ενώ το δεύτερο σκέλος, δηλαδή αυτό της παράλληλης λειτουργίας του δικτυακού Κοινοβουλίου, μπορεί να δρομολογηθεί ως εφαρμογή άμεσα.

Το σύνολο των απόψεών μου γι’ αυτό το δικτυακό Κοινοβούλιο, στις τεχνικές του πτυχές, ούτε μπορεί εδώ να εκτεθεί ούτε ίσως και να ενδιαφέρει ιδιαίτερα. Θα περιοριστώ επομένως στη φιλοσοφία και σε ορισμένα βασικά (τεχνικά χαρακτηριστικά) της πρότασής μου αυτής.

Κατ’ αρχήν γιατί ένα «δικτυακό κοινοβούλιο»;

Βεβαίως η πρόταση αυτή δεν εμπεριέχει τίποτα το «ανατρεπτικό». Η φιλοσοφία και η λογική της πρότασης είναι πολύ απλή.

Γιατί να μην αξιοποιηθεί η δυνατότητα της σύγχρονης τεχνολογίας με τρόπο ώστε πράγματι να προσφέρει στην αναβάθμιση του πολιτικού βίου και του πολιτικού λόγου, μέσα ακριβώς από την ενίσχυση της πολιτικής παρουσίας στα πολιτικά δρώμενα απλών πολιτών; Γιατί πράγματι να μην εκμεταλλευθούμε τις δυνατότητες της νέας τεχνολογίας για την αναβίωση της πλέον θετικής προσέγγισης που κάποτε χαρακτήριζε το δημοκρατικό πολίτευμα, και που θεμελιώνονταν ακριβώς στην άμεση συμμετοχή;

Νομίζω ότι στο πολιτικό επίπεδο, η πρόκληση είναι ήδη υπαρκτή. Ναι, οι νέες τεχνολογίες προσφέρουν τη δυνατότητα για μια τέτοια άμεση συμμετοχή του πολίτη στα κοινά, και για να το θέσω ακριβώς όπως το βλέπω : η μεγάλη πρόκληση βρίσκεται στο να ξαναγίνει ο πολιτικός πολίτης και ο πολίτης πολιτικός. Καλός ο «ενεργός πολίτης» σε τοπικό επίπεδο, μα θα πρέπει να γίνει κατανοητό, ότι το μεγάλο πολιτικό παιχνίδι που επηρεάζει όλα τα άλλα παιχνίδια, γίνεται στο επίπεδο της χάραξης των εθνικών πολιτικών και στρατηγικών. Κι ο πολίτης, ο «ενεργός πολίτης», ακριβώς εκεί πρέπει να είναι παρών, εκεί δηλαδή που όχι μόνο είναι απών, μα και επιδεικτικά παραγνωρίζεται η άποψή του…

Ιδού λοιπόν πεδίον δόξης λαμπρόν, για μια πράγματι καινοτόμα προσπάθεια, για μια πράγματι δημιουργική πρωτοβουλία.

Πώς θα λειτουργεί;

Πώς όμως θα λειτουργεί αυτό το «δικτυακό κοινοβούλιο» -στις γενικές του γραμμές;

Μέχρι σήμερα υπάρχουν ασφαλώς αρκετά «δικτυακά καφενεία», « «δικτυακές αγορές (fora)» –που λειτουργούν σαν ένα είδος think tank-, τα γνωστά «blogs», όμως, όλα αυτά, σε καμία περίπτωση δεν είναι αυτό που εδώ συζητούμε.

Το «δικτυακό κοινοβούλιο», θα είναι ένας «δικτυακός τόπος πολιτικής συνάντησης και διακίνησης ιδεών ΚΑΙ ΠΡΟΤΑΣΕΩΝ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΠΑΝΩ ΣΕ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΑ ΘΕΜΑΤΑ ΤΗΣ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟΤΗΤΑΣ ή ΕΘΝΙΚΟΥ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝΤΟΣ», με όλους τους κανόνες της δημοκρατικής διαδικασίας. Στο δικτυακό κοινοβούλιο, ο κάθε ένας που θα συμμετέχει, θα συμμετέχει πάντοτε επώνυμα, με το θάρρος της γνώμης του, και με απόλυτο σεβασμό στις απόψεις των άλλων, χωρίς ύβρεις και εν γένει συμπεριφορές που δεν αρμόζουν σε μια υπεύθυνη πολιτική συζήτηση.

Στο δικτυακό κοινοβούλιο, οι συμμετέχοντες θα μπορούν ελεύθερα, εφόσον το επιθυμούν, να οργανώνονται σε ομάδες με κοινά ιδεολογικά ή πολιτικά ενδιαφέροντα. Το κοινοβούλιο αυτό, φυσικά δεν θα έχει ώρες λειτουργίας, θα λειτουργεί συνεχώς όλο το 24ωρο, τα θέματα που θα τίθενται μπορεί να είναι προκαθορισμένα ή όχι.

Ο κάθε ένας που θα το επιθυμεί, θα μπορεί να προτείνει ανά πάσα στιγμή ένα θέμα προς συζήτηση, να το αναπτύσσει ο ίδιος αν το επιθυμεί, και βεβαίως η αποδοχή ή μη του θέματος αυτού, ακόμα και το αν θα συζητηθεί, θα εξαρτάται από την αποδοχή του από τον «δικτυακό δήμο».

Το πώς θα είναι οργανωμένο το δικτυακό κοινοβούλιο, δεν είναι της παρούσης να αναλυθεί. Η βασική πάντως φιλοσοφία που τουλάχιστον ως προσωπική άποψη την καταθέτω, είναι ότι το κοινοβούλιο τούτο θα πρέπει να είναι οργανωμένο και να λειτουργεί ώστε πράγματι να μην δημιουργείται «χάος». Π.χ., μπορεί να υπάρχουν «θεματικά βήματα συζήτησης». Στη δική μου όμως σκέψη, αυτό που θα ήταν πράγματι σημαντικό και καινοτόμο είναι η δυνατότητα σύνδεσης του δικτυακού κοινοβουλίου με τη Βουλή. Τι εννοώ μ’ αυτό; Εννοώ ΟΧΙ ΑΠΛΑ τη δυνατότητα που θα μπορούσε να έχει ο κάθε πολίτης να πληροφορείται καθημερινά τι συζητά σήμερα η Βουλή, να ενημερώνεται για τα κείμενα των νόμων ή άλλων κειμένων που συζητούνται, να ενημερώνεται για το ποιες επιτροπές της Βουλής συνεδριάζουν και με ποια θέματα ασχολούνται και βεβαίως, διότι όλα αυτά υπάρχουν, μα να έχει τη δυνατότητα ανά πάσα στιγμή ΝΑ ΠΑΡΕΜΒΑΙΝΕΙ ΜΕ ΤΗ ΜΟΡΦΗ ΕΡΩΤΗΣΕΩΝ Η ΑΠΟΨΕΩΝ που μπορεί να έχει, και τις οποίες να μπορεί να καταθέτει είτε «γενικά» είτε με ειδικό παραλήπτη.

Να υποθέσουμε, όπως ήδη σημειώσαμε, ότι θα προκληθεί χάος αν συμβεί αυτό; Βεβαίως και θα προκληθεί χάος αν γίνει ανοργάνωτα. Πώς λοιπόν μπορεί να οργανωθεί τούτη η δυνατότητα; Δεν είναι του παρόντος να εκτεθούν εδώ λεπτομερείς οργανωτικές πτυχές ενός τέτοιου σχεδίου, μα θα προσπαθήσω μέσα από ένα παράδειγμα να σκιαγραφήσω ένα πλαίσιο αναφοράς που θα μπορούσε να δώσει μια αίσθηση του πώς θα μπορούσε να γίνει η σχετική διαδικασία. Έστω ότι πρόκειται να συζητηθεί στο Κοινοβούλιο ένα σχέδιο νόμου. Το προσχέδιο έχει ήδη κατατεθεί και δημοσιοποιηθεί, επομένως, το οποιοδήποτε μέλος του δικτυακού Κοινοβουλίου, είτε ως άτομο είτε ως συλλογική οντότητα, μπορεί να το πληροφορηθεί και να αναρτήσει τις όποιες ενστάσεις, προτάσεις, κ.λπ. και να τις προωθήσει στο αρμόδιο όργανο της Βουλής (επιτροπή, υπο-επιτροπή, κ.λπ) που συζητά το σχετικό σχέδιο νόμου. (Κι επειδή μπορεί να υποβληθούν χιλιάδες ή εκατοντάδες χιλιάδες, είναι φανερό ότι όλες αυτές οι παρεμβάσεις, θα πρέπει με κάποια κριτήρια, να ομαδοποιούνται κατάλληλα, και ίσως με τη βοήθεια κάποιου αλγόριθμου, με τρόπο αυτόματο, μέσω ενός κατάλληλα επεξεργασμένου τρόπου υποβολής αυτών των προτάσεων). Ταυτόχρονα, η ίδια η πρόταση, ενστάσεις, κ.λπ. του άνω φυσικού ή συλλογικού προσώπου, τίθεται σε δικτυακή διαβούλευση και ψηφοφορία. Η πρόταση εδώ είναι, ότι αν η παρέμβαση που γίνεται (στο δικτυακό Κοινοβούλιο) στο σχέδιο νόμου που συζητείται στη Βουλή συγκεντρώνει ένα αριθμό υποστηρικτών (που θα καθορίζεται ανάλογα με το συζητούμενο νομοσχέδιο), τότε η «φυσική» Βουλή υποχρεωτικά θα επιλαμβάνεται και των προτάσεων του δικτυακού Κοινοβουλίου στη τελική συζήτηση του νομοσχεδίου, μαζί με τις δικές της προτάσεις (εισηγήσεις). Ποιος όμως θα υποστηρίξει τις προτάσεις αυτές στη «φυσική» Βουλή; Είναι ένα θέμα τεχνικό που μπορεί να βρει τη λύση του…

Επισημαίνεται ιδιαίτερα, ότι εφόσον το δικτυακό Κοινοβούλιο κρίνει μέσα από συγκεκριμένη διαδικασία), ως μείζονος σημασίας ένα νομοσχέδιο, θα μπορεί να προκαλεί ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑ, εφόσον δε, στο δημοψήφισμα αυτό, λάβουν χώρα ένας προκαθορισμένος αριθμός πολιτών, τότε το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος θα είναι υποχρεωτικό για τη Βουλή και τη Κυβέρνηση, ή, εναλλακτικά, η Κυβέρνηση είναι υποχρεωμένη να προκαλέσει δημοψήφισμα με βάση τη σχετική διάταξη του Συντάγματος. (Είναι αυτονόητο, ότι κάθε συμμετοχή του πολίτη στις εργασίες του Κοινοβουλίου, εκτός από επώνυμη, θα είναι και έγκυρη, αφού θα υπάρχουν όλες οι ασφαλιστικές δικλείδες ασφαλείας που και σήμερα ισχύουν για δικτυακές συναλλαγές με το Δημόσιο, π.χ. την εφορία).

Οι ανωτέρω δραστηριότητες, θα μπορούν να αναπτύσσονται από πλευράς δικτυακού Κοινοβουλίου, όχι μόνο για εργασίες που εισάγονται από τη Κυβέρνηση στη Βουλή, μα μπορεί να εξικνούνται και έως τη δυνατότητα εισαγωγής νομοσχεδίων στη «φυσική» Βουλή όχι από τη Κυβέρνηση μα από τους ίδιους τους πολίτες, όπως επίσης και η εκ μέρους των πολιτών δυνατότητα υποβολής προτάσεων μομφής, δυσπιστίας, ή και προκήρυξης πρόωρων γενικών ή (μερικών – βλέπε παράδειγμα παρακάτω) εκλογών! Φυσικά, όλες αυτές οι δυνατότητες για να δρομολογούνται θα πρέπει να συγκεντρώνουν ένα ελάχιστο αριθμό πολιτών, που θα προσδιορίζεται κατά περίπτωση. Π.χ. Έστω ότι οι πολίτες της Α’ Θεσσαλονίκης, ή του Νομού Ιωαννίνων, επιθυμούν να παύσει η βουλευτική θητεία του α’ ή του β’ βουλευτή, διότι κρίνουν ότι δεν ανταποκρίνεται στα καθήκοντά του επαρκώς, ή για άλλους λόγους (π.χ. διαφθοράς).. Εφόσον λοιπόν, συγκεντρωθούν τόσες προτάσεις στο δικτυακό Κοινοβούλιο από πολίτες της Α΄ Θεσσαλονίκης ή των Ιωαννίνων, που προβλέπονται σ’ αυτή τη περίπτωση, έτσι, πολύ απλά, ο βουλευτής θα χάνει την έδρα του και θα την καταλαμβάνει ο επόμενος στη κατάταξη. (Ο αριθμός των αναγκαίων πολιτών εδώ θα μπορεί να είναι όσοι οι ψήφοι που έλαβε ο καθ’ ου η πρόταση βουλευτής συν ένα. Είναι δε δυνατό (και επιθυμητό), εδώ, να προβλέπεται ότι οι προτείνοντες πολίτες θα πρέπει να είναι εγγεγραμμένοι ψηφοφόροι των άνω εκλογικών περιφερειών, κάτι που θα ελέγχεται αυτόματα και ηλεκτρονικά).

Ποιοι θα συμμετέχουν σ’ αυτό;

Όσοι Έλληνες –περιλαμβανομένων κι αυτών της διασποράς- το επιθυμούν –και έχουν βεβαίως τη δυνατότητα ηλεκτρονικής πρόσβασης. Αλλοεθνείς είναι ευπρόσδεκτοι στο δικτυακό κοινοβούλιο ως «προσκεκλημένοι», για θέματα που μπορούν να θεωρηθούν «κοινού ενδιαφέροντος».

Πώς θα υλοποιηθεί;

Η δημιουργία ενός τέτοιου τόπου, σαν αυτόν που εδώ συζητούμε, είναι εξαιρετικά λεπτή υπόθεση, από την άποψη του σχεδιασμού και κυρίως του κανονισμού λειτουργίας του δικτυακού αυτού κοινοβουλίου, αν θέλουμε να δημιουργήσουμε κάτι το καινοτόμο και κάτι το οποίο πιθανώς να αποτελέσει την απαρχή μιας νέας πραγματικότητας στα πολιτικά πράγματα. Και μια μεγάλη δυσκολία, είναι πώς θα αντιπαλέψει κανείς εκείνες τις πανίσχυρες δυνάμεις που βολεύονται και εξυπηρετούνται με τούτο τον κατ’ επίφαση πολίτη, τον πολίτη της μιας στιγμής, της στιγμής της κάλπης.

Απαραίτητη προϋπόθεση για την υλοποίηση της φιλοσοφίας της πρότασης που εδώ εισηγούμαι, είναι πρώτα απ’ όλα να βρεθεί ένας μικρός έστω αριθμός προσώπων που θα διαπίστωναν ότι θα άξιζε τον κόπο να συζητηθεί η πρωτοβουλία μου αυτή, και κυρίως να μπορούν να επιχειρήσουν να την υλοποιήσουν έστω πειραματικά... Συνεπώς, ό,τι προέχει στο στάδιο αυτό, είναι η δημιουργία μιας ομάδας πρωτοβουλίας για την εξέταση σε πρώτο στάδιο της ιδέας που εδώ παρουσιάζεται, και εφόσον γίνει αποδεκτή, να σχεδιασθεί το «προϊόν» στις λεπτομέρειές του και να «εισαχθεί» στην «αγορά» –με την αρχαιοελληνική έννοια της λέξης.

Το παρόν άρθρο, ανεξάρτητα από την τύχη που θα έχει, «αυτό καθ’ αυτό» δείχνει ότι με τις νέες τεχνολογίες, μπορούμε να διαμορφώνουμε νέες πολιτικές μεθόδους επικοινωνίας, κάτι που στο μέλλον θα φαίνεται τόσο φυσιολογικό, όσο ότι με το πάτημα ενός κουμπιού μπορούμε να έχουμε ηλεκτρικό φως στο σπίτι μας, και φυσικά, αυτό δεν ήταν τόσο αυτονόητο κάποτε… Αναγνωρίζω επίσης ότι ενδεχομένως στο τεχνικό επίπεδο υλοποίησης της πρότασής μου, να μην είμαι τόσο επαρκής, αφού απαιτούνται –τεχνικές- γνώσεις που δεν κατέχω. Μιλώ σε τεχνικό επίπεδο ως χρήστης μιας τεχνολογίας –της πληροφορικής- και όχι ως ειδικός.

Σε κάθε όμως περίπτωση, ακόμα και στο επίπεδο της φιλοσοφίας της, δηλαδή στο επίπεδο της «καθ’ αυτό» ιδέας, ας κρατήσουμε τούτη τη πρόταση σαν ένα σενάριο πολιτικής φαντασίας, ώστε το μέλλον τελικώς να κρίνει το τι δικαιούται να ονομάζεται φαντασία και τι όχι… Πάντως, κατά νου έχω εκείνο που είχε πει ο Τζόρτζ Μπέρναρντ Σο: «Εσείς βλέπετε κάτι και λέτε : «Γιατί;». Όμως εγώ ονειρεύομαι πράγματα που δεν υπήρξαν ποτέ. Και λέω : «Γιατί όχι;»» (Helen Exley : Η Τέχνη του Επιχειρείν, εκδ. Παπαδόπουλος, Αθήνα, 1993, σελ. 19)

Σκίσαμε το Κοράνι; Λάθος μας! Δείτε το βίντεο... Οι Τούρκοι ..."φίλοι" μας, χορεύουν πάνω στο πρόσωπο του Χριστού.!

Σάββατο 23 Μαΐου 2009

Αρχαία ερωτήματα -και διαπιστώσεις- για το πολιτικό παιχνίδι, τις προοπτικές της ελπίδας και το "ό,τι έγινε-έγινε"!


Γράφει ο Βασίλης Χασιώτης

Έφτασα λοιπόν διαβάζοντας το βιβλίο που έχω μπροστά μου, στη περιγραφή ενός συμποσίου στην ρωμαιοκρατούμενη Αθήνα. Είναι η στιγμή όπου η συνομιλία έχει ανάψει και ένας συνδαιτυμόνας, ο Απελλικών, που ελπίζει σε μια ανατροπή του ρωμαϊκού ζυγού, (και σε μια συμμαχία με τον Μιθριδάτη), λέει σ’ έναν άλλο, στον Φίλωνα, που μάλλον αισθάνεται ασφαλής με την παρουσία των Ρωμαίων στην Αθήνα : «…Αυτοί που μας κυβερνάνε τώρα είν’ ένα έκφυλο σινάφι –μια συμμορία παραδόπιστων, ματαιόδοξων, ασυνείδητων εκμεταλλευτών» (Ρόδης Ρούφος : Οι Γραικύλοι, εκδ. ΒΗΜΑ, Αθήνα, 2008, σελ. 35) Παλιό σαράκι και τούτο σκέφτηκα… Απ’ την άλλη, πάλι, ακούω μια φωνή, που μου λέει : «Τρώγονται σαν τον Ιουστινιανό με τη Θεοδώρα». Δεν μπορώ να καταλάβω από πού έρχονταν αυτή η φωνή. «Μη κοιτάς, μου λέει, σα χάχας δεξιά κι αριστερά. Είμαι πνεύμα. Είμαι ο άγιος Σέργιος». Σάστισα. Μετά την έκπληξη, ρώτησα τι ήθελε να πει : «Λοιπόν, μούπε, άκου πώς παίζεται το παιχνίδι, ή μάλλον, πώς έπαιζαν το παιχνίδι του δικομματισμού ο Ιουστινιανός και η Θεοδώρα.» «Κοιτώντας επιπόλαια, διαπιστώνεις πως ο Ιουστινιανός κι η Θεοδώρα διαφωνούν στα περισσότερα ζητήματα. Ο Ιουστινιανός είναι ιμπεριαλιστής κι επιδιώκει την ανασύσταση της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, από τις Στήλες του Ηρακλή ως τον Ευφράτη. Η Θεοδώρα, αντίθετα, πιστεύει πως κάλλιο το κράτος να συσπειρωθεί στην ανατολική περιοχή του. Ο Ιουστινιανός, φανατικός ορθόδοξος, καταδιώκει τους μονοφυσίτες· ενώ η Θεοδώρα, χλιαρή ορθόδοξη, τους υποστηρίζει κρυφά. Απορείς κι αναρωτιέσαι : «Τι γίνεται εδώ, βρε παιδιά; Ο ένας σαμποτάρει την πολιτική του άλλου; Το κράτος θα πάει κατά κρημνών!» Κι όμως, φίλτατε, δεν είν’ έτσι! Ο Ιουστινιανός –δόλιος, υποκριτής και κρυψίνους- τα ’χει κάνει πλακάκια με την ερίτιμο σύζυγό του! Ο ένας καμώνεται πως ακολουθεί πολιτική Άλφα, ο άλλος Βήτα. Έτσι, και τα δυο κόμματα είναι απολύτως ευχαριστημένα, πως το καθένα του έχει την υποστήριξη του μιανού ηγεμόνα. Δηλαδή απάτη φίλτατε! Κοροϊδεύουν τον κόσμο!» (Μ. Καραγάτσης : Σέργιος και Βάκχος, εκδ. ΤΟ ΒΗΜΑ, Αθήνα, 2008, σελ. 187)

«Μα πού βρισκόμαστε; είπα, στο Βυζάντιο; Είμαστε στα 2009! Δεν μπορεί ερωτήματα πριν 2000 ή 1000 χρόνια να μη έχουν ακόμα βρει τη λύση τους;!» «Ονοματίσέ μου μια λύση σ’ ένα πρόβλημα που έχει να κάνει με την ανθρώπινη κατάσταση, με τον πόλεμο, την πείνα, τη φτώχεια, την αγωνία…» ακούστηκε μια φωνή που δεν ξέρω καν ποιανού ήτανε…

Συνεχίζω το διάβασμά μου. Α, μάλιστα! Γράφει για «νέους τρόπους να ελέγξουν τη διαφθορά» στην Αίγυπτο. Μάλιστα! Ας δούμε τι γράφει. Φαίνεται ότι η διαφθορά κατάντησε μάστιγα και αποφάσισε η κυβέρνηση να βάλει ένας τέλος –ή, έστω, ένα μέτρο- στο φαινόμενο. Διάταξε λοιπόν, «…κάθε άνδρας, μια φορά τον χρόνο, έπρεπε να δηλώνει μπροστά στον νομάρχη [επαρχιακό κυβερνήτη], με ποιόν τρόπο κέρδισε το ψωμί του· αν αποτύγχανε να το κάνει ή δεν μπορούσε να αποδείξει ότι η πηγή των εσόδων του ήταν τίμια, τον τιμωρούσαν με θάνατο…». Το διάταγμα φέρει την υπογραφή : Φαραώ Άμασις (Ηρόδοτος : Ιστορία, Β (Ευτέρπη), εκδ. ΚΑΚΤΟΣ, σελ. 250-253, (Β,177)) Αν μου λέγανε ότι ήτανε σημερινό θάλεγα «και γιατί όχι;»

Σήμερα, 2009 χρόνια μετά το Χριστό κι ακόμα περισσότερα μετά τον Άμασι, προβλήματα σαν τα παραπάνω, μεταλλάσσονται σαν τους ιούς και γίνονται όλο και ανθεκτικότερα στα αντιβιοτικά με τα οποία η πολιτική επιχειρεί να τα καταπολεμήσει. Και τούτο διότι, απλούστατα, είναι η ίδια η πολιτική που παράγει όχι μόνο τα αντιβιοτικά μα και τα ίδια τα προβλήματα, βλέποντας πόσο ωφέλιμη είναι η ύπαρξη και συντήρησή τους…

Ο Ποιητής, κάνοντας ένα άλμα στους αιώνες, στρέφεται προς το λαό και ψιθυρίζει πικρές αλήθειες : «Δυστυχισμένε μου Λαέ, καλέ κι’ ηγαπημένε, / πάντοτ’ ευκολοπίστευτε και πάντα προδομένε!» (Δ. Σολωμού : Άπαντα, εκδ. Γρηγόρη, σελ. 35) Τι δίλημμα! Τόσο αρχαίο όσο και σύγχρονο!

Οι πολιτικοί πουλούν τις πραμάτειες τους : εκεί στην αρχαία Αθήνα, στην αρχαία Ρώμη, στο Μεσαίωνα, Σήμερα . Εδώ το αξιόπιστο «ρεύμα» σκέψης που θα σας οδηγήσει σε ασφαλή λιμάνια, εδώ οι ελπίδες, οι προοπτικές!

Ποιο είναι αυτό το «ρεύμα»;

Λοιπόν, «ρεύμα» είμαστε εμείς, απαντώ εγώ! Ο Άνθρωπος που κοιτάζει Εμπρός είναι το «ρεύμα»! Τούτο το «εμπρός» το καμωμένο από πλήθος πισωγυρίσματα, μα που Τελικά-Πάει-Προς-Τα-Εμπρός. Προς τι όμως αυτή η κουβέντα περί «ρευμάτων» του πολιτικάντη; Ήθελε σώνει και καλά να πείσει ότι έπρεπε ν’ αποδεχτώ αντί προς τα Μπρος να πάω προς τα Πίσω! Έτσι εννοεί τη πρόοδο! Διότι λέει, ας πάρω ένα παράδειγμα, για να μη μιλώ στο βρόντο, πρέπει να βγαίνω στη σύνταξη αργότερα, να παίρνω λιγότερη σύνταξη, να δουλεύω αν είναι δυνατό ως ότου πεθάνω! Και γιατί όλα αυτά; Διότι υπάρχει, λέει τούτη η άθλια φωνή που μου παίρνει τ’ αυτιά, «αδήριτη ανάγκη». Και ποια είναι αυτή η «ανάγκη»; Ότι τα Ταμεία, λέει τούτος ο άθλιος, φαλίρισαν! Και γιατί φαλίρισαν; Διότι μια παρέα αθλίων τα λεηλάτησε, διότι ήταν πεδία ληστείας της λαμογιάς, διότι ΕΚΤΟΣ ΑΠΟ ΟΛΟΥΣ ΑΥΤΟΥΣ που πληρώνουν ανελλιπώς τις εισφορές, τους, κάποιοι άλλοι «κοινωνικοί εταίροι», διάβαζε «διαπλεκόμενοι (μεγαλο)καρχαρίες», ΚΑΙ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ, είναι οι πιο τρανοί εισφοροδιαφυγείς, πες εισφοροληστές. Εισφοροληστές, γιατί οι εισφορές ΜΟΥ δεν χάθηκαν ως δια μαγείας. Κάποια χέρια μπήκαν λάθρα στο κρατικό κουρβανά, είτε παίρνοντας, είτε αρνούμενα να συνεισφέρουν. Δηλαδή, εκτός των άλλων, τα λεφτά τα δικά μου τους χρηματοδοτούσαν κιόλας! Χρηματοδοτούσα όσους με έκλεβαν! Διότι τα λεφτά που δεν απέδιδαν στα Ταμεία, σίγουρα δεν τα μοίραζαν στους άστεγους! Και τι μου λέει αυτή η άθλια επιχειρηματολογία σ’ αυτά τα ερωτήματα; Α, τη γνωρίζω την απάντηση : «Ό,τι έγινε-έγινε!», και μιας και δεν πρόκειται να πληρώσουν οι κλέφτες, θα πληρώσει το θύμα, γι΄ ακόμα μια φορά! Και μου ζητά αυτό να το κάνει και με τη δική μου συναίνεση. Καλούμαι να συναινέσω όχι δηλαδή μονάχα στην εκ νέου κλοπή σε βάρος μου, μα και να νομιμοποιήσω μια πολιτική που υπηρετεί τέτοιους στόχους! Ποιος μπορεί όμως να καταπίνει συνεχώς αυτό το «ό,τι έγινε-έγινε!»

«Μα προς τι όλη αυτή η έκπληξη σου;» με ρωτά ο Λέων ο Σοφός, μέσα από ‘να ανοιγμένο βιβλίο μπρος μου. Δεν στο ‘πα τόσες φορές –μου λέει- ότι θα «Βασιλεύσουν μετά ταύτα / αναιδείς και άγνωστοί τε, / άνδρες τοίνυν και γυναίκες / μιαροί και βέβηλοί τε…;» (Κ. Παλαμάς : Ποίηση – Ο Δωδεκάλογος του Γύφτου – Ο Τάφος, σελ. 101,) «Έχει δίκιο» λέει αναστενάζοντας ένας άλλος Σοφός, και προσθέτει μελαγχολικά : «Πάρα πολλοί ζούνε και πάρα πολλοί κρέμονται στα κλαδιά τους. να γινότανε να ‘ρθει μια θύελλα να τινάξει όλους αυτούς τους σάπιους και σκουληκιασμένους από το δέντρο!» (Φρ. Νίτσε : Έτσι μίλησε ο Ζαρατούστρα, 2η έκδοση, εκδ. Δωδώνη, σελ. 116) Και πότε ήταν, είναι, θάναι, τούτο το «μετά ταύτα», τον ρωτώ; «Σκέψου» μου λέει, «σκέψου»… Και σκέφτομαι ότι το «μετά ταύτα», δεν ήρθε κάποια στιγμή εδώ κι έφυγε προσωρινά, ούτε το περιμένουμε να φανεί κάπου σήμερα ή αύριο. Το «μετά ταύτα», είναι πάντα παρόν στο κάθε σήμερα, μονάχα που σα δεν είναι ο καιρός του, είτε λουφάζει είτε συνεργάζεται με τον εχθρό του, είτε φορά μάσκα. Το «μετά ταύτα», δεν θάρθει, είναι πάντα παρόν στο σήμερα.

Τα κόμματα εξουσίας ιστορικά στη χώρα μας αντιμάχονται μεταξύ τους για το ποιος τραυματίζει λιγότερο (πες : περισσότερο) τούτο το τόπο. Την ιδέα να μην τον τραυματίζουν καθόλου φαίνεται πως ούτε τα ίδια τολμούν να τη πιστέψουν. Εξ ου και ένας ατέλειωτος συμψηφισμός μεταξύ αυτών που εναλλάσσονται στο θώκο του Τιμωρού. Κι έτσι περνάν οι μέρες, οι εβδομάδες, οι μήνες, τα χρόνια, οι δεκαετίες, έως ότου μη όντας οι ίδιοι στη ζωή, τούτο το άχαρο μέτρημα των χαμένων ευκαιριών, των χαμένων προοπτικών, των χαμένων ελπίδων θα το αναλάβει η επόμενη γενιά, κι εμείς πάντα θα ελπίζουμε ότι τα πράγματα θάναι καλύτερα για τα παιδιά μας. Και το λέω αυτό σε μια στιγμή, όπου ακόμα και τα όποια καλύτερα επίπεδα ευημερίας που με τόσο κόπο και με το σταγονόμετρο κατακτούσε η κάθε γενιά, που με τόσο κόπο κατόρθωνε να ξεκλέβει –κυριολεκτικά ψίχουλα- απ’ το προϊόν του ίδιου της του μόχθου, σήμερα, όλοι αναγνωρίζουμε, ότι δεν παραδίνουμε στα παιδιά μας ούτε καν την προοπτική της στασιμότητας, που πλέον φαντάζει –η στασιμότητα- σαν μια ευλογία, μπρος στον μπαμπούλα της οπισθοδρόμησης που φαίνεται να στρογγυλοκάθεται στο θρόνο που λέγεται «ΑΥΡΙΟ»… Και το κυριότερο, αν ίσαμε χτες είχαμε κάποιες εναλλακτικές ιδεολογίες που υπόσχονταν –έστω ψεύτικες- ελπίδες, σήμερα, δεν υπάρχει τίποτα το εναλλακτικό. Το μόνο που υπάρχει είναι μια γενικευμένη απόρριψη – ό,τι το χειρότερο… Ακόμα και το ψέμα, που όμως μπορούσε να εμψυχώσει, έκανε τη δουλειά του… Θα μπορούσα να φέρω κάμποσα παραδείγματα για την –ενίοτε- αναγκαιότητα ενός τέτοιου ψέματος. Πολύ πρόχειρα, ας φέρω ένα παράδειγμα απ’ τη δική μας ιστορία, στα πρώτα βήματα της ανεξαρτησίας του κράτους μας : Όπως έγραφε –τότε- ο αγωνιστής Κάρπος Παπαδόπουλος «…η ρήξις της επαναστάσεως εσυνοδεύετο και με πολλά ψεύδη. Ειδ’ άλλως ήτο δύσκολον να κινήση τις τον πεφοβισμένον λαόν ν’ αδράξη τα όπλα κατά των δεσποτών αυτού… Δια να δοκιμάσω ένα πεφοβισμένον χωρικόν, έθεσα έμπροσθέν του φονευμένον Τούρκον, και του είπον να τον κτυπήση με την μάχαιραν. Αλλ΄ αυτός τρέμων, δεν ετόλμησεν.» (Κυριάκος Σιμόπουλος : Πώς είδαν οι ξένοι την Ελλάδα του ’21, Τόμος 1 : 1821-1822, Αθήνα, 1984, σελ. 42) Το ψέμα κάποια στιγμή γίνονταν αντιληπτό, όμως, εν τω μεταξύ, είχαν γίνει εκείνα τα επιθυμητά βήματα στα οποία το διαψευσμένο ψέμα είχε συμβάλλει… Ο Νίτσε θα πει «… όποιος είναι ανίκανος να πει ψέματα, βρίσκεται πολύ μακριά ακόμη από την αγάπη της αλήθειας. Φυλαχτείτε!…» (Φρ. Νίτσε : Έτσι μίλησε ο Ζαρατούστρα, 2η έκδοση, εκδ. Δωδώνη, σελ. 388) θέλοντας με τούτο να τονίσει την ανθρώπινη αλλά πραγματική αδυναμία προς την εξωπραγματική έπαρση όσων υποστηρίζουν ότι μονάχα την αλήθεια λένε… Πιστεύω όμως, ότι το παράδειγμα που έθεσα αμέσως ανωτέρω, διευκρινίζει τουλάχιστον εγώ πώς εννοώ αυτή τη θέση…

Περί ευθύνης Υπουργών (Τραϊανού)


Περί ευθύνης υπουργών...


...και άλλα ανέκδοτα.



Πέντε λεπτά αρκούνε, για να λυθεί το θέμα


και να πάνε οι κλέφτες πολιτικοί στη φυλακή.



Το να κατηγορήσει σήμερα κάποιος τον πολιτικό κόσμο για διαφθορά και υποκρισία είναι ό,τι πιο εύκολο και δυστυχώς ό,τι πιο αληθές. "Γλαύκες" στην Αθήνα... είναι οι απαξιωτικές διαπιστώσεις εις βάρος του πολιτικού κόσμου και κανένας δεν αναζητά τη δόξα, κομίζοντάς τες. Καθημερινά γινόμαστε μάρτυρες μιας "πτώσης", η οποία είναι βέβαιον ότι θα έχει οδυνηρό τέλος γι' αυτούς που τους αφορά. Η σημερινή απαξία, που χαρακτηρίζει τον πολιτικό κόσμο, είναι κάτι το πρωτοφανές στην ιστορία αυτού του τόπου. Απαξία γενική και σε τέτοιο βάθος, που μόνον με το φαινόμενο της σήψης μπορεί να παρομοιαστεί. Κανένας από τους τριακόσιους "εθνοπατέρες" δεν ξεφεύγει αυτής της απαξίας. Το τραγικό --και βέβαια πρωτοφανές-- είναι ότι ο λαός, όσους από αυτούς δεν θεωρεί διεφθαρμένους, τους θεωρεί κοινούς βλάκες. Όποιος από αυτούς δεν τα "παίρνει" --μετά από διορισμό του-- από κάποιους "διαπλεκόμενους" επιχειρηματίες, είναι ένας ανίκανος "γόνος", ο οποίος διορίστηκε από τους γονείς του, για να συντηρείται δημοσία δαπάνη, εφόσον δεν θα μπορούσε να επιβιώσει διαφορετικά. Ο λαός απλά "συμμετέχει" τιμής ένεκεν σ' αυτήν την άτυπη επιτροπή "διορισμών".


Σήμερα είμαστε αντιμέτωποι με όλους αυτούς και το πληρώνουμε ανάλογα. Έχει χαθεί ο έλεγχος και κανένας δεν ελέγχει κανέναν, γιατί απλούστατα δεν έχει πλέον νόημα. Είναι τόσο σάπιο το "ύφασμα", που, ακόμα και να θέλεις, δεν μπορείς να το "μπαλώσεις". Κάθε νέο "μπάλωμα" ανοίγει και μια νέα "τρύπα". Όλα αυτά προέκυψαν από τη γενική ατιμωρησία, η οποία χαρακτήριζε τη δημόσια ζωή τις τελευταίες δεκαετίες και η οποία ήταν το αίτιο να παρασυρθούν οι πάντες σε ένα πρωτοφανές για την ελληνική ιστορία "πλιάτσικο". Αυτή η ατιμωρησία είναι το αίτιο της σημερινής αθλιότητας και ο νόμος περί της ευθύνης υπουργών είναι το αίτιο αυτής της ατιμωρησίας. Τα όσα συμβαίνουν και λέγονται γύρω από αυτόν τον νόμο είναι αποκαλυπτικά της κατάστασης. Είναι αποκαλυπτικά των όσων συμβαίνουν μέσα αλλά και έξω από τη Βουλή. Γι' αυτόν τον λόγο μιλήσαμε για διεφθαρμένους και βλάκες. Δεν μπορεί να υπάρξει νομιμότητα, όταν από αυτούς --οι οποίοι υποτίθεται ελέγχουν την κυβερνητική διαχείριση-- οι μισοί είναι απρόθυμοι, λόγω διαφθοράς και οι άλλοι μισοί ανίκανοι, λόγω βλακείας. Όσοι δεν λένε ψέματα, επειδή ως διεφθαρμένοι δεν θέλουν να χάσουν την ασφάλειά τους, λένε ηλιθιότητες, γιατί απλά δεν μπορούν να πουν τίποτε διαφορετικό. Όσοι δεν "βιάζουν" το Σύνταγμα, προκειμένου να παραμείνουν ατιμώρητοι, το "λερώνουν", γιατί είναι άσχετοι.


Το μόνο θετικό, το οποίο προκύπτει εξαιτίας αυτού του άθλιου νόμου περί ευθύνης υπουργών, είναι ότι αποκαλύπτει τι πραγματικά συμβαίνει. Είναι ο απόλυτα αποκαλυπτικός νόμος, για να καταλάβει κάποιος τι συμβαίνει. Να καταλάβει αυτό το οποίο ήδη "ψιθυρίζεται" μέσα στην κοινωνία. Να επιβεβαιωθεί για άλλη μια φορά το αλάνθαστο λαϊκό ένστικτο, το οποίο τους θέλει σήμερα να είναι όλοι συνένοχοι στη διαφθορά. Όλα τα κόμματα της βουλής και όλοι οι πολιτικοί. Αριστεροί και δεξιοί. Προοδευτικοί και συντηρητικοί. Όλοι άθλιοι ψεύτες. Δεν υπάρχει ούτε ένας καθαρός άνθρωπος στη Βουλή, γιατί φρόντισαν τα κόμματα των εθνικών εκδοτών και εργολάβων να κάνουν το κατάλληλο casting πριν τους στείλουν στη Βουλή να "υπερασπιστούν" τα λαϊκά συμφέροντα.


Γι' αυτόν τον λόγο μιλάμε για έναν νόμο, ο οποίος μέσα στην αθλιότητά του είναι χρήσιμος, γιατί αποκαλύπτει τα συμβαίνοντα. Εξαιτίας αυτού του νόμου είδαμε τους πάντες να συμμετέχουν στο κοινό έγκλημα. Είδαμε πώς διαπλέκονται παράνομα οι κυρίαρχες εξουσίες σε μια Δημοκρατία, η οποία θέλει διακριτούς και ως εκ τούτου ανεξάρτητους τους ρόλους τους. Είδαμε την Εκτελεστική Εξουσία να επιβάλει φασιστικά τη θέλησή της στη νομοθετική. Την είδαμε να αποσύρει από τις ψηφοφορίες "κοπάδια" βουλευτών, κάθε φορά που η κατά "συνείδηση" ψήφος του βουλευτή δεν ελεγχόταν, εξαιτίας της μυστικότητας της διαδικασίας. Είδαμε μια Δικαστική Εξουσία, η οποία, αντί να ελέγχει την τήρηση του Συντάγματος και των νόμων, έγινε υπηρέτης των "πλανεμένων" παρανόμων. Όλα τα είδαμε εξαιτίας αυτού του νόμου, γιατί οι διεφθαρμένοι, προκειμένου να γλιτώσουν, ήταν υποχρεωμένοι να χρησιμοποιήσουν όλα τα μέσα.


Τώρα, που εκμεταλλεύτηκαν τον νόμο και "έκλεισαν" τα θέματα που τους αφορούσαν, άρχισαν τα ψέματα και τις υποκρισίες. Τώρα, που θεωρούν ότι τα διάφορα Βατοπέδια ή οι Siemens ή τα χρηματιστήρια δεν μπορούν να τους "αγγίξουν", άρχισαν και πάλι τα γνωστά παραμύθια. Μπροστά σε έναν εξοργισμένο λαό άρχισαν να λένε ψέματα. Άρχισαν πάλι να χύνουν τα κροκοδείλια δάκρυα. Άρχισαν πάλι να αναμασούν τα χιλιοειπωμένα ξύλινα λόγια περί ισονομίας και ισοπολιτείας. Άρχισαν πάλι ν' αναζητούν τη συνταγματική "αρμονία". Οι πάντες στους δρόμους και στις πλατείες, για να πείσουν τον λαό ότι αναζητούν "λύση" στο πρόβλημα, το οποίο προκύπτει εξαιτίας αυτού του άθλιου νόμου. Εκ των υστέρων όμως και αφού μέσω αυτού του νόμου έχουν εξασφαλίσει την ατιμωρησία.


Προβληματίζεται δήθεν ο Πρωθυπουργός για την αξία αυτού του νόμου. Προβληματίζεται όμως, αφού απάλλαξε μέσω αυτού όλους τους στενούς συνεργάτες του, οι οποίοι εμπλέκονται απευθείας σε σκάνδαλα. Για να φανεί "ειλικρινής" στον προβληματισμό του, δηλώνει την πρόθεσή του να τον αλλάξει, αλλά επικαλείται αδυναμίες, οι οποίες προκύπτουν από τον συνταγματικό νόμο. Δεν μπορούμε ν' αλλάξουμε αυτόν τον νόμο στην επόμενη Βουλή. Πρέπει να περιμένουμε το διάστημα που προβλέπεται από το Σύνταγμα για την επόμενη αναθεωρητική Βουλή. "Λάτρεις" τους Συντάγματος είναι όλοι τους. Τους έπιασε ο "πόνος" για το Σύνταγμα. Στην πραγματικότητα επενδύουν στο γνωστό ..."Ζήσε Μάη μου να φας τριφύλλι". Στις ελληνικές "καλένδες" θα πάνε οι "ειλικρινείς" προγραμματισμοί τους. Θα γλιτώσουν τώρα οι κλέφτες και μετά από τέσσερα χρόνια ποιος ζει ποιος πεθαίνει. Ποιος θα θυμάται μετά από τέσσερα χρόνια τι έλεγαν αυτοί σήμερα; Τώρα τους ενδιαφέρει να κατευνάσουν τον λαό, γιατί έχουν ανάγκη την ψήφο του. Τώρα τους ενδιαφέρει να τον ηρεμήσουν και να γλιτώσουν οι ίδιοι από την πίεση που μπορεί αυτός να ασκήσει εις βάρος τους.


Μαζί με τον Πρωθυπουργό και όλα τα κόμματα της "Αριστεράς και της προόδου" στο ίδιο μήκος κύματος. Όλοι υπέρμαχοι της συνταγματικής νομιμότητας. Με πρώτο το ΠΑΣΟΚ --του οποίου να μην ξεχνάμε ότι τα μισά στελέχη βρίσκονται εκτός φυλακής εξαιτίας αυτού του νόμου-- όλοι πουλάνε το ίδιο παραμύθι. Όλους τους έπιασε ο "πόνος" να προστατευτεί το Σύνταγμα. Όλοι πήραν τα "όπλα" τους, για να υπερασπιστούν την ισονομία και την ισοπολιτεία μεταξύ των πολιτών. Μεγάλη η "αγωνία" και της "Αριστεράς". Η "Αριστερά", εξαιτίας της γνωστής και σχεδόν επαγγελματικής "τιμιότητάς" της, δεν αρκείται στα τετριμμένα των πρωταγωνιστών του δικομματισμού. Προσπαθεί να πετύχει το ακατόρθωτο. Προσπαθεί να βρει "παράπλευρες" πρακτικές, προκειμένου να παρακάμψει τον άθλιο νόμο προς "όφελος" της Δημοκρατίας και των πολιτών. Επειγόντως μάλιστα. Για τέτοια "βιασύνη" μιλάμε.


Σύμφωνα με την "αλαβάνεια" λογική, θα πρέπει να συμφωνήσουν μεταξύ τους οι κλέφτες, για να διευκολύνουν τη δικαιοσύνη στη σύλληψη των κλεφτών. Αυτό μας λένε τα κόμματα της "ρομαντικής" Αριστεράς. Αναζητούν "συμφωνίες κυρίων", προκειμένου να παρακαμφθεί ο άθλιος νόμος και να διευκολυνθεί η δικαιοσύνη στο έργο της. Η λειτουργία δηλαδή της δικαιοσύνης επαφίεται στην "κυριοσύνη" των πολιτικών. Η δικαιοσύνη, δηλαδή, που θα αποδοθεί, θα προκύπτει μέσα από τα "παζάρια", τα οποία θα κάνουν κάθε φορά οι κλέφτες μεταξύ τους. Η "Αριστερά", επικαλούμενη τους "αγώνες" της για τη Δημοκρατία, θα είναι αυτή που θα εξασφαλίσει το παρασυνταγματικό fair play. Η "ειδική" στη δεοντολογία και στους άγραφους νόμους της κοινωνικής και πολιτικής "ιπποσύνης". Ο λαός θα πρέπει να "κοιμάται" ήσυχος, όταν αναλαμβάνει να υπερασπιστεί τα συμφέροντά του η Αριστερά του πολυεκατομμυριούχου Αλαβάνου και της "American college" Παπαρήγα.


Η "Αριστερά", η οποία πάντα "ευθυγραμμίζεται" με τα μεγάλα κόμματα, όταν πρέπει να προστατευτούν τα γνωστά συντεχνιακά συμφέροντα. Η "Αριστερά", η οποία ψηφίζει πάντα ό,τι οδηγεί σε επιπλέον κρατική χρηματοδότηση των κομμάτων. Η "Αριστερά", η οποία ψηφίζει πάντα ό,τι οδηγεί σε είσπραξη "προνομίων" από την πλευρά των πολιτικών. Δεν την είδαμε να διαφωνεί για την παράνομη χρηματοδότηση των κομμάτων από τον κρατικό προϋπολογισμό. Δεν την είδαμε να διαφωνεί στον παράνομο έλεγχο των βουλευτικών "πόθεν έσχες" από την ίδια τη Βουλή. Δεν την είδαμε να διαφωνεί για τους εξωφρενικά προνομιακούς και άρα παράνομους όρους, οι οποίοι προβλέπονται για τη συνταξιοδότηση των βουλευτών. Δεν την είδαμε να διαφωνεί για τις παράνομες αυξήσεις των μισθών τους. Δεν την είδαμε να διαφωνεί στα βολέματα των "ημετέρων" και άρα και των δικών της παιδιών. Δεν την είδαμε να διαφωνεί ποτέ σε ό,τι αφορά τα συντεχνιακά συμφέροντα των εξουσιαστών.


Ακριβώς, επειδή δεν την είδαμε μόνον εμείς, αλλά και όλοι οι υπόλοιποι Έλληνες, η "Αριστερά" σήμερα είναι παντελώς απαξιωμένη. Γι' αυτόν τον λόγο "βυθίζεται" μαζί με τα κόμματα του δικομματισμού. Γι' αυτόν τον λόγο αντιμετωπίζεται από τον λαό ως ένα γνήσια "σάπιο" μέρος ενός "σάπιου" οργανισμού. Ένα γνήσια "σάπιο" μέρος, το οποίο έχει βαρεθεί ο λαός να το βλέπει να πέφτει "θύμα" --πάντα με το αζημίωτο-- των "ρομαντισμών" και των "επαναστατική αδεία" αφελειών του. Την "Αριστερά", η οποία την απουσία της από την κυβερνητική εξουσία την έκανε ένα χρυσό "άλλοθι" για εύκολο πλουτισμό. Την "Αριστερά" ,η οποία δεν άσκησε ποτέ εξουσία, αλλά πάντα φρόντιζε να εξυπηρετεί με το ανάλογο τίμημα αυτούς που την ασκούσαν. Ο δικομματισμός μπορεί να κυβερνούσε τον τόπο, αλλά ο τετρακομματισμός "βασίλευε" στη νομή των κερδών της διαχείρισης. Στη νομή των μιζών, των προμηθειών και των προνομίων. Στην νομή υψηλόμισθων θέσεων στο δημόσιο και όχι μόνο.


Αυτό πληρώνει τώρα η ανυπόληπτη "Αριστερά" και δικαίως. Η "Αριστερά" των πολυεκατομμυριούχων υπερασπιστών των αδυνάτων. Η "Αριστερά", που, έχοντας χάσει την επαφή με την ελληνική κοινωνία, "ψαρεύει" πελατεία στα θολά "νερά" των μεταναστών. Η "Αριστερά" των προμηθειών, που ενοχλείται όταν την αμφισβητεί ο "λαουτζίκος". Η "Αριστερά" των ρεκόρ, εφόσον οι περισσότεροι από τους μισούς σημερινούς υπόδικους για διαφθορά είναι αριστερής "καταγωγής". Ακόμα και ο "ευσεβής" Ρουσόπουλος δικό της "παιδί" είναι. "Υιοθετημένο" είναι από την "επάρατο" το πρώην Golden Boy της. Και όμως... παρ' όλ' αυτά η "Αριστερά" επιμένει ακόμα και σήμερα να εμφανίζεται σαν ο τιμητής των πάντων. Η "αειπάρθενος" δύναμη. "Ζάχαρο" θα πάθουμε από τη "γλυκύτητα" και την "αγνότητα" των προθέσεών της. Δεν μπορεί κάποιοι μονίμως και εκ του ασφαλούς να επαγγέλλονται τις ανθρώπινες και κοινωνικές ευαισθησίες. Δεν μπορεί η κάθε ευαισθησία να γίνεται το "μαγαζάκι" του κάθε "αριστερού", που θα τρέξει πρώτος να το κατοχυρώσει σαν "ιδιοκτησία". Δεν μπορεί η "ευαισθησία" αυτή να πωλείται πάντα με στυγνούς επιχειρηματικούς όρους.


Κάποτε θα πρέπει να σταματήσουμε να ακριβοπληρώνουμε τις αριστερές "ανιδιοτέλειες". Ακόμα και από τις αρκούδες του Βιτσίου έχει βγάλει χρήματα η "Αριστερά". Όπου υπάρχει μισθός να τρέχει εξαιτίας μιας "ευαισθησίας", είναι βέβαιον ότι αυτός καταλήγει σε "αριστερή" τσέπη. Δεν είναι δυνατόν για όλους τους κοινούς Έλληνες η Καρέτα-Καρέτα να είναι χελώνα και για κάποιους "αριστερούς" να είναι το ιδιόκτητο "μαγαζί" τους. Δεν είναι δυνατόν για τους κοινούς Έλληνες το φυσικό περιβάλλον να είναι το σπίτι τους και για κάποιους "αριστερούς" να είναι το νέο οικολογικό Ελντοράντο. Έλεος.


Αυτοί μας κυβερνούν και δυστυχώς στο θέμα αυτό είμαστε συνυπεύθυνοι της κατάστασης και εμείς οι πολίτες. Εμείς τους ψηφίσαμε και τους τοποθετήσαμε στις θέσεις τους. Εμείς τους δώσαμε εξουσία, αδυνατώντας να τους ελέγξουμε. Αυτό είναι το όλο πρόβλημα. Αυτοί όλοι κάπου στηρίζονται και κάνουν όλα αυτά τα εγκλήματα. Πού στηρίζονται; Στην άγνοια του πολίτη. Στην άγνοια εκείνου, που θεωρητικά --με βάση το Σύνταγμα-- είναι ο κυρίαρχος και άρα το "αφεντικό" της Δημοκρατίας μας. Όταν όμως το "αφεντικό" δεν γνωρίζει τα δεδομένα, τότε φυσικό είναι να το "δουλεύουν" οι υπηρέτες του. Αυτό συμβαίνει τώρα. Ο ιδιοκτήτης έχει παραδοθεί στη θέληση των golden boys, στους οποίους ο ίδιος παραχώρησε τη διαχείριση. Ο λαός έχει παραδοθεί στην κυριολεξία στις "ορέξεις" των ακριβοπληρωμένων υπηρετών του, οι οποίοι, βλέποντας την αδυναμία τους, άρχισαν να τον κλέβουν. Επαφίεται στην καλή τους πίστη, η οποία είναι προφανές ότι δεν υπάρχει.


Και όμως υπάρχει λύση, η οποία μπορεί να δοθεί από τους ίδιους τους πολίτες, χωρίς να έχουν την ανάγκη των "αντιπροσώπων" τους. Το ίδιο το Σύνταγμα φροντίζει να τους δίνει τη δυνατότητα να επιλύουν μόνοι τους τόσο σημαντικά προβλήματα, γιατί απλούστατα αυτό το ίδιο φροντίζει να μην χάνει ποτέ ο λαός την κυρίαρχη ιδιότητά του. Για να δώσεις όμως λύση σε ένα πρόβλημα, πρέπει να ξεκινήσεις από τα βασικά. Πρέπει κατ’ αρχήν να κατανοήσεις τα δεδομένα. Το Σύνταγμα δίνει απίστευτες δυνατότητες στον πολίτη. Ο πολίτης όμως γνωρίζει τι ακριβώς δυνατότητες του παρέχονται; Ο πολίτης είναι ο κύριος του Συντάγματος. Γνωρίζει όμως αυτός ο πολίτης το Σύνταγμα; Αναγκαστικά λοιπόν θα πρέπει να ξεκινήσουμε από τα βασικά.


Το πρώτο πράγμα, που συνήθως δεν γνωρίζει ο πολίτης και αυτό είναι το τραγικότερο, είναι η φύση και η λειτουργία του συνταγματικού νόμου. Τον έχουν "τρομάξει" οι πολιτικοί και οι νομικοί και νομίζει ότι το Σύνταγμα είναι κάτι το περίπλοκο, το οποίο αφορά μόνον τους ίδιους. Αυτό είναι κάτι το οποίο δεν συμβαίνει, γιατί, αν συνέβαινε, απλά δεν θα υπήρχε το Σύνταγμα. Το Σύνταγμα δεν αποτυπώνει τα πολύπλοκα και άρα ακαταλαβίστικα "δώρα" της εξουσίας προς τον πολίτη. Το Σύνταγμα αποτυπώνει τις απαιτήσεις του πολίτη απέναντι στην εξουσία. Τις δικές του απαιτήσεις, όπως αυτός τις διατύπωσε και τις επέβαλε στην εξουσία με τη βία, ξοδεύοντας το αίμα του στις επαναστάσεις. Περιγράφει τα δικά του οράματα για την κοινωνία, στην οποία κατάφερε και έγινε κυρίαρχος μετά από αιώνια πάλη με σκληρές και αυταρχικές εξουσίες. Περιγράφει τις ασφαλιστικές δικλείδες. τις οποίες αυτός απαίτησε να ισχύουν, εφόσον, λόγω προηγουμένων τραγικών εμπειριών, "πλήρωσε" την απουσία τους.


Αυτά περιλαμβάνει το Σύνταγμα. Τα απλά, τα οποία ο λαός θεωρεί θεμελιώδη και απαραίτητα, για να ζήσει όπως αυτός επιθυμεί. Αυτά τα οποία ο λαός φώναζε επί αιώνες κι εξακολουθεί να φωνάζει στους δρόμους και στα πεζοδρόμια. Αυτά τα οποία γνωρίζουμε όλοι μας και είμαστε έτοιμοι ανά πάσα στιγμή ν' αγωνιστούμε για να τα προστατεύσουμε. Αυτά τα οποία προστατεύουμε καθημερινά και δυστυχώς δεν γνωρίζουμε πώς τα "αποτυπώνει" μέσα του το Σύνταγμα. Αυτό είναι το Σύνταγμα. Η "αποτύπωση" σε μορφή νόμου της απαίτησης του πολίτη για ισότητα, ισονομία κλπ.. Την προστασία του πολίτη από τους μηχανισμούς του συστήματος, οι οποίοι έχουν συμφέρον να τον υποτάξουν. Τον έλεγχο της εξουσίας από τον νόμο. Τον έλεγχο του νόμου μέσα από τα "φίλτρα" των δικών του συνταγματικά κατοχυρωμένων απαιτήσεων. Το Σύνταγμα είναι το "Σύμβολο της Πίστεως" για τη "θρησκεία" της Δημοκρατίας. Ο πολίτης είναι υποχρεωμένος να γνωρίζει το σύνολο των όσων το αφορούν. Όταν δεν το γνωρίζει, τότε αποτελεί εύκολο θύμα του κάθε καραγκιόζη, ο οποίος παριστάνει τον πολιτικό ηγέτη.


Το κύριο και βασικό, που πρέπει ο πολίτης να γνωρίζει, είναι ότι το Σύνταγμα έχει μεικτή φύση. Δεν έχει ομοιογένεια σ' ό,τι αφορά τις διατάξεις του και τα ποιοτικά του χαρακτηριστικά. Αποτελεί μια σύνθεση νόμων, οι οποίοι έχουν διαφορετική ισχύ μεταξύ τους. Υπάρχουν μέσα σ' αυτό νόμοι, οι οποίοι "αποτυπώνουν" τον πολιτισμό και τη δημοκρατία μας και ως εκ τούτου είναι απαραβίαστοι. Νόμοι, οι οποίοι περιγράφουν τις κατακτήσεις του λαού. Αυτοί είναι νόμοι, οι οποίοι δεν επιδέχονται καμίας μεταβολής και αναθεώρησης. Καμία σχετική ή απόλυτη πλειοψηφία της εκάστοτε αναθεωρητικής Βουλής δεν μπορεί να τους καταργήσει ή να τους μεταβάλει στο ελάχιστο. Νόμοι, οι οποίοι διασφαλίζουν την απόλυτη κυριαρχία του λαού. Νόμοι, οι οποίοι έχουν σχέση με τη "διάκριση" μεταξύ των εξουσιών. Νόμοι, οι οποίοι έχουν σχέση με την προστασία της ανθρώπινης ύπαρξης. Νόμοι, οι οποίοι έχουν σχέση με την ισονομία και την ισοπολιτεία μεταξύ των πολιτών. Νόμοι, οι οποίοι περιορίζουν τα δικαιώματα της εξουσίας απέναντι στον απλό πολίτη. Νόμοι, οι οποίοι απαιτούν πραγματικό αίμα, προκειμένου ν' αλλάξουν στο ελάχιστο. Νόμους, τους οποίους πρέπει να γνωρίζει υποχρεωτικά ο πολίτης, όπως γνωρίζει την "προπαίδεια".


Αυτούς τους απαράβατους νόμους, οι οποίοι "αποτυπώνουν" τον δημοκρατικό πολιτισμό μας, τους πλαισιώνουν δευτερεύοντες νόμοι, οι οποίοι "αποτυπώνουν" την εκάστοτε διαχειριστική λογική του συστήματός μας. Αυτοί είναι νόμοι, οι οποίοι απλά διευκολύνουν την εύρυθμη λειτουργία του συστήματος. Νόμοι, οι οποίοι έχουν την κανονιστική ισχύ των βασικών συνταγματικών νόμων, αλλά όχι την απόλυτη ισχύ τους. Νόμοι κατ’ όνομα συνταγματικοί, αλλά όχι κατ’ ουσία. Νόμοι, οι οποίοι στην Ελλάδα εύκολα θεσπίζονται ή καταργούνται από την εκάστοτε αναθεωρητική Βουλή με την πλειοψηφία που προβλέπεται από τον νόμο. Νόμοι, οι οποίοι ονομάζονται "τιμής ένεκεν" συνταγματικοί, μόνο και μόνο για να διαφοροποιούνται από την καθημερινή "παραγωγή" της Νομοθετικής Εξουσίας. Από την "παραγωγή" που μπορεί να θεσπιστεί με την ψήφο μερικών μισοκοιμισμένων βουλευτών σε κάποια άγρια μεσάνυκτα ή με μια απλή υπουργική απόφαση.


Αυτοί οι δευτερεύοντες νόμοι έχουν ως στόχο τη σταθερότητα της λειτουργίας του συστήματος. Σε αναζήτηση αυτής της σταθερότητας ο νομοθέτης "αποφάσισε" ότι ...δεν μπορούν αυτοί οι νόμοι να μεταβάλλονται, κάθε φορά που αυτό "βολεύει" μια κυβέρνηση στην εξυπηρέτηση των πολιτικών ή κομματικών συμφερόντων της. Αυτός ο νομοθέτης "αποφάσισε" ότι οι νόμοι αυτοί θα αλλάζουν μέσω κάποιων πολύ συγκεκριμένων διαδικασιών μέσα σε επίσης πολύ συγκεκριμένα ελάχιστα χρονικά όρια. Δευτερεύων νόμος αποφασίζει πότε και μετά από πόσο χρονικό διάστημα θα υπάρχει αναθεωρητική Βουλή. Δευτερεύον νόμος αποφασίζει τη διαδικασία αυτής της αλλαγής. Δευτερεύον νόμος αποφασίζει πόσοι βουλευτές χρειάζονται για μια τέτοια αλλαγή. Δευτερεύον νόμος, δηλαδή, αποφασίζει πότε και με ποιες διαδικασίες μπορεί ν' αλλάξει και ο ίδιος. Υπάρχουν πολλοί τέτοιοι νόμοι, τους οποίους δεν είναι απαραίτητο να γνωρίζει ο πολίτης, γιατί απλούστατα δεν χρειάζεται να τους γνωρίζει.


Ποιο όμως είναι το βασικό στοιχείο, το οποίο χαρακτηρίζει τους "διαχειριστικούς" αυτούς νόμους; Ποια είναι η βασική προϋπόθεση, για να υπάρξουν ως νόμοι και να ενταχθούν στο Σύνταγμα; Η βασική προϋπόθεση είναι να μην έρχονται σε σύγκρουση με τους θεμελιώδεις νόμους του Συντάγματος. Ένας τέτοιος δευτερεύων νόμος, αν έρχεται σε "σύγκρουση" με τους πρωτεύοντες νόμους και στην ουσία τους "ακυρώνει", είναι παράνομος. Είναι ένας νόμος από τη φύση του παράνομος και ως εκ τούτου δεν ισχύει. Δεν μπορεί, για παράδειγμα, μέσα στη Δημοκρατία μας, όπως αυτή "περιγράφεται" από το Σύνταγμα της ισονομίας και της ισοπολιτείας, να ισχύει ένας νόμος, ο οποίος για παράδειγμα απαγορεύει τον διορισμό στο Δημόσιο όλων των Βορειοελλαδιτών, επειδή έτσι αποφάσισαν σε κάποια αναθεωρητική Βουλή οι πλειοψηφίες που προβλέπονται. Ο νόμος αυτός έρχεται σε σύγκρουση με βασική διάταξη του Συντάγματος και ως εκ τούτου είναι παράνομος. Ένας πολίτης και μόνον, από αυτούς που θίγονται, να τον καταγγείλει, πηγαίνει κατ’ ευθείαν στα σκουπίδια μαζί με τις υπογραφές εκείνων που τον εμπνεύστηκαν και τον ψήφισαν.


Σ' αυτό το σημείο βρίσκεται όλο το μυστικό της λειτουργίας του Συντάγματος και βέβαια σ' αυτό το σημείο έχει εφαρμογή εκείνο το οποίο το Σύνταγμα διασφαλίζει με όλα τα μέσα και είναι η λαϊκή κυριαρχία και βέβαια ο διαχωρισμός των εξουσιών. Το Σύνταγμα δίνει τη δυνατότητα στον κάθε πολίτη να ξεκινήσει ακόμα και μόνος του τη διαδικασία να "κριθεί" ένας νόμος για τη νομιμότητά του. Το Σύνταγμα δίνει τη δυνατότητα σε μια από τις κυρίαρχες εξουσίες, που είναι η Δικαστική Εξουσία, να "κινείται" --είτε κατ’ έγκληση είτε αυτεπάγγελτα-- εναντίον τέτοιων νόμων, προκειμένου να τους ακυρώσει. Όταν ένας παράνομος νόμος --όπως είναι αυτός περί της ευθύνης υπουργών-- ισχύει, δύο τινά μπορούν να συμβαίνουν. Είτε ο λαός "κοιμάται" και αφήνεται από μόνος του να τον εμπαίζουν οι πολιτικοί, είτε η Δικαιοσύνη δεν κάνει το καθήκον της.


Αντιλαμβανόμαστε ότι ο νόμος περί ευθύνης υπουργών μπορεί ν' αλλάξει μέσα σε πέντε λεπτά, γιατί απλούστατα είναι παράνομος. Είναι θέμα της Δικαιοσύνης να τον ακυρώσει και όχι της Νομοθετικής Εξουσίας να τον αλλάξει. Αποτελεί αντικείμενο της Δικαιοσύνης να ακυρώσει αυτόν τον νόμο και δεν χρειάζεται να περιμένουμε να κατανοήσουν και ν' αλλάξουν το "σφάλμα" τους εκείνοι που το διέπραξαν. Δεν χρειάζεται να περιμένουμε ούτε μία ούτε δύο ούτε χίλιες αναθεωρητικές Βουλές.


Η Νομοθετική Εξουσία έχει δικαίωμα να καταργεί, να τροποποιεί ή ν' αλλάζει νόμους "νόμιμους". Μπορεί ν' αλλάξει για παράδειγμα νόμους, οι οποίοι δεν "ξεπερνούν" τα όρια της νομιμότητας και άρα δεν αποτελούν αρμοδιότητα της Δικαστικής Εξουσίας. Νόμους, οι οποίοι "εκφράζουν" τη διαχειριστική λογική της Νομοθετικής Εξουσίας, η οποία υποτίθεται ότι αντιπροσωπεύει τον λαό. Ένας τέτοιος νόμος είναι για παράδειγμα ο νόμος περί ανώτατης παιδείας. Οι εκπρόσωποι του λαού μπορούν ν' αποφασίσουν αν μπορεί ή δεν μπορεί να υπάρξει ιδιωτική ανώτατη παιδεία. Δικαίωμά τους είναι να το κάνουν και αυτό το δικαίωμα απορρέει από το Σύνταγμα. Αναλαμβάνουν το πολιτικό βάρος της απόφασής τους και αποφασίζουν.


Οι αποφάσεις τους, εφόσον κριθούν για τη νομιμότητά τους, έχουν το κύρος του συνταγματικού νόμου και ως τέτοιοι εφαρμόζονται για όσο διάστημα ισχύουν. Αν κάποια κυβέρνηση κρίνει στο μέλλον ότι αυτοί οι νόμοι δεν απέδωσαν το αναμενόμενο κέρδος στον λαό, μπορεί να τους επανεξετάσει και να τους καταργήσει ή να τους τροποποιήσει. Η Δικαιοσύνη δεν έχει καμία απολύτως αρμοδιότητα ν' αλλάξει αυτούς τους νόμους. Η Δικαιοσύνη έχει αρμοδιότητα να κρίνει μόνον τη νομιμότητα ενός νόμου και όχι τον ίδιο τον νόμο. Η Δικαιοσύνη έχει το "μέτρο" του Συντάγματος και την εξουσία να "μετράει" τους νόμους με βάση αυτό. Μπορεί να ακυρώσει έναν νόμο, ο οποίος ξεπερνά το "μέτρο" του Συντάγματος, αλλά όχι να τον αλλάξει. Ό,τι ξεπερνάει το "μέτρο" μπορεί να το ακυρώσει, ενώ ό,τι είναι εντός του "μέτρου" δεν έχει δικαίωμα να το αγγίζει. Οι εμπνεύσεις νέων νόμων ή οι αλλαγές των υφισταμένων "μετρημένων" νόμων ανήκουν στις αρμοδιότητες της Νομοθετικής Εξουσίας.


Απλά πράγματα κοινής βιομηχανικής λογικής. Η Δικαιοσύνη λειτουργεί σαν ένα βιομηχανικό μαχαίρι, το οποίο κινείται σε ένα σταθερό ύψος πάνω από έναν ιμάντα μεταφοράς αντικειμένων. Το Σύνταγμα καθορίζει τον "πήχη" του ύψους, όπου θα κινείται το "μαχαίρι" αυτό. Ό,τι περνάει από τον "ιμάντα", που μεταφέρει τη νομοθετική "παραγωγή" της Βουλής, δεν πρέπει να ξεπερνάει το μέτρο "ύψους" που επιβάλλει το Σύνταγμα. Από εκεί και πέρα, αν το αντικείμενο, που περνάει κάτω από αυτό, είναι ένας υπολογιστής, ένα βάζο ή μια τούρτα, δεν είναι αρμοδιότητα της Δικαιοσύνης να το κρίνει. Το "μαχαίρι" της Δικαιοσύνης θα κινείται αιωνίως πέρα δώθε στον αέρα, μέχρι να χρειαστεί να σταματήσει κάποιον "ψηλό" νόμο. "Ψηλότερο" απ' ό,τι ανέχεται το Σύνταγμα. Με την μόνιμη κίνησή του αποτρέπει τους πονηρούς νομοθέτες, οι οποίοι θα ήθελαν να περάσουν παράνομα ένα "ψηλό" αντικείμενο ή να διορθώσει το σφάλμα αφελών, οι οποίοι εν αγνοία τους δημιούργησαν ένα "ψηλό" αντικείμενο.


Η κατάργηση του νόμου περί ευθύνης υπουργών ανήκει στην αρμοδιότητα της Δικαστικής Εξουσίας, γιατί είναι προφανώς παράνομος. Είναι προφανές ότι δεν έχει κριθεί ποτέ για τη νομιμότητά του. Είναι προφανές ότι δεν έχει "μετρηθεί", γιατί σε μια τέτοια περίπτωση θα φαινόταν ξεκάθαρα ότι ξεπερνάει το "μέτρο" του Συντάγματος. Άρα είναι επίσης προφανές ότι μπορεί να ακυρωθεί ανά πάσα στιγμή από τη Δικαιοσύνη, χωρίς να περιμένουμε τη Βουλή και τους "αξιότιμους" πολιτικούς να μας απαλλάξουν από αυτόν. Κατάλαβε ο αναγνώστης πώς μπορούν να λειτουργούν δύο ανεξάρτητες εξουσίες πάνω στο ίδιο αντικείμενο, χωρίς να συγκρούονται ή να αλληλοκαλύπτονται; Ο ένας "παράγει" με την απόλυτη ελευθερία που απαιτεί πάντα η παραγωγή και ο άλλος απλά ελέγχει το τελικό προϊόν σε κάποιες πολύ συγκεκριμένες προδιαγραφές.


Στην περίπτωσή μας το αντικείμενο "κόβεται" αυτόματα λόγω "ύψους" και δεν υπάρχει ανάγκη να περιμένουμε τους "παραγωγούς" της Βουλής να μετατρέψουν μια "κατσαρόλα" σε "υπολογιστή", ώστε να δικαιολογείται καθυστέρηση. Να απαλλάξουμε και τον Καραμανλή από τον "πόνο" του για το Σύνταγμα. Να απαλλάξουμε και την "Αριστερά" από την ανυπομονησία της να βελτιωθεί αυτός ο νόμος. Να την απαλλάξουμε από τα "ιπποτικά" της καθήκοντα να υπερασπιστεί την "ευαισθησία" και τη "δεοντολογία" της εξουσίας. Ο συνταγματικός νόμος είναι αυτός που μας προστατεύει από τον φασισμό της εξουσίας και όχι η "ευαισθησία" των απερίγραπτων Αλαβάνων και των σταλινικών Παπαρήγων. Ο συνταγματικός νόμος, τον οποίο μας χάρισαν οι πρόγονοί μας, δίνοντας το αίμα τους για να τον αποκτήσουν και όχι η ακριβοπληρωμένη "ευαισθησία" των εκατομμυριούχων ηγετών της "Αριστεράς".


Η λύση είναι απλή και βέβαια δεν είναι μία και μοναδική. Είναι τόση μεγάλη η "υπεροχή", που εξασφαλίζει στον πολίτη το Σύνταγμα της Δημοκρατίας, που μπορεί ανά πάσα στιγμή και με πολλούς τρόπους να διαλύσει όλους εκείνους τους επίορκους πολιτικούς και κρατικούς παράγοντες. Είναι τόσο μεγάλη η "υπεροχή" του πολίτη, που μπορεί ακόμα και μόνος του να ενεργήσει, προκειμένου να το καταφέρει. Είναι τόσο μεγάλη η "υπεροχή" του πολίτη, που είναι "περίεργο" που δεν το έχουν αντιληφθεί οι επιφανείς συνταγματολόγοι της Βουλής. Οι ακριβοπληρωμένοι αντιπρόσωποι του λαού, που τον "υπηρετούν". Οι στα άνευ ουσίας φλύαροι και φαφλατάδες. Οι επαγγελματίες της πολιτικονομικής "επιστήμης", όπως ο Βενιζέλος ή ο Λοβέρδος.


Λύση πρώτη.


Πηγαίνει ένας πολίτης ή ένα σύνολο πολιτών και καταθέτει μήνυση --για παράβαση καθήκοντος-- εις βάρος του Προέδρου και του Εισαγγελέα του Αρείου Πάγου. Γιατί; Γιατί δεν εντόπισαν άμεσα και ως εκ τούτου δεν αντιμετώπισαν αποτελεσματικά τον συνταγματικά παράνομο νόμο περί ευθύνης υπουργών. Αυτή είναι η δουλειά τους και γι' αυτό πληρώνονται. Δεν πληρώνονται για να παριστάνουν τους ανώτατους παράγοντες του ελληνικού κράτους και να πιάνουν τις πρώτες θέσεις στις εκκλησίες και στις παρελάσεις. Δική τους δουλειά ήταν να κινήσουν τις διαδικασίες κρίσης του συγκεκριμένου νόμου και να τον ακυρώσουν. Η δική τους νομομάθεια έπρεπε να προηγείται αυτής του απλού πολίτη και όχι να έπεται. Η δική τους νομομάθεια βάζει τον Άρειο Πάγο "μπροστά" από το κάθε καφενείο, που "δικάζει" ερασιτεχνικά. Σε μια τέτοια περίπτωση ο νόμος θα ακυρωνόταν, χωρίς να έρθει σε σύγκρουση η Δικαστική με τη Νομοθετική Εξουσία. Νύχτα θα ψήφιζαν οι βουλευτές τον παράνομο νόμο, ημέρα θα τον ακύρωνε η Δικαστική Εξουσία. Ο καθένας θα έκανε τη δουλειά που προβλέπεται από το Σύνταγμα να κάνει. Κανένας δεν θα έμπαινε στα "χωράφια" κανενός.


Ο νόμος είναι προφανέστατα αντισυνταγματικός, εφόσον "ακυρώνει" μία από τις πιο θεμελιώδεις συνταγματικές διατάξεις που υπάρχουν και είναι αυτή η οποία εξασφαλίζει την ισονομία και την ισοπολιτεία μεταξύ των πολιτών. Νόμος, που να διαχωρίζει "εκλεκτούς" βουλευτές από "κοινούς" πολίτες, είναι από τη φύση του αντισυνταγματικός και ως εκ τούτου παράνομος. Νόμος, που να επιτρέπει σε μια συντεχνία επαγγελματιών να απαλλάσσει από τη δικαστική κρίση δικά της μέλη, είναι από τη φύση του αντισυνταγματικός και ως εκ τούτου παράνομος. Οι παράνομοι νόμοι ανήκουν στην αρμοδιότητα της Δικαιοσύνης να εντοπίζονται και να ακυρώνονται και άρα μια Δικαιοσύνη, που δεν κάνει το καθήκον της, είτε έχει ένοχη ηγεσία είτε ανίκανη.


Η "εκκωφαντικά" προφανής παρανομία του συγκεκριμένου νόμου καθιστά προφανή και την ενοχή ή την ανικανότητα των επικεφαλείς της Δικαιοσύνης. Δεν είναι δυνατόν η παρανομία αυτού του νόμου να εντοπίζεται στα καφενεία αυτής της χώρας και να μην εντοπίζεται στον Ναό της Δικαιοσύνης. Δεν είναι δυνατόν να προπηλακίζονται δικαίως οι πολιτικοί από τους πολίτες με κατηγορίες, τις οποίες έπρεπε να τους έχει αποδώσει προ πολλού η Δικαιοσύνη. Γι' αυτόν τον λόγο κάνεις μήνυση στην ηγεσία της, ώστε να "καταλάβεις" αν είναι ένοχη ή αν απλά "κοιμάται". Με τη μήνυση την εξαναγκάζεις ν' αποφανθεί για τη νομιμότητα του νόμου. Να αποφανθεί εγγράφως και εμπεριστατωμένα, γιατί --ως γνωστό-- τα γραπτά μένουν και αυτά είναι που κρίνονται. Τα έγγραφα συνοδεύονται από υπογραφές και ως γνωστό οι υπογραφές δεσμεύουν αυτούς που τις βάζουν. Οι υπογραφές συνεπάγονται ευθύνες όλων των τύπων. Ευθύνες ποινικές, αστικές ή και υπηρεσιακές.


Σε μια τέτοια περίπτωση ο νόμος θα πάει στο Συμβούλιο της Επικρατείας, για να κριθεί η νομιμότητά του και αν συμβεί αυτό, είναι βέβαιον ότι θα ακυρωθεί. Άπειροι δικαστές μπορεί να κάνουν τα "κορόιδα" απέναντι σε έναν παράνομο νόμο, αλλά κανένας δεν είναι διατεθειμένος να βάλει την υπογραφή του για να τον "νομιμοποιήσει". Είναι δεδομένο ότι, αν αυτός ο νόμος φτάσει στο Συμβούλιο της Επικρατείας, θα ακυρωθεί και μάλιστα αυτή η ακύρωση θα έχει από τη φύση της αναδρομική ισχύ. Δεν χρειάζεται δηλαδή καν ν' αποφασίσει το δικαστήριο για την αναδρομικότητα της απόφασής του. Γιατί; Γιατί σε μια τέτοια περίπτωση το προστατευτικό "κέλυφος" του νόμου περί ευθύνης υπουργών δεν υφίσταται και οι εγκληματίες παραμένουν τέτοιοι, εφόσον το διάστημα, το οποίο προβλέπεται για όλους τους πολίτες, προκειμένου να παραγραφούν τα εγκλήματά τους, είναι τεράστιο.


Ο νόμος αναγκαστικά θα μπορεί να πιάσει όλους όσους επωφελήθηκαν από την παρανομία του ακυρωθέντα νόμου για το χρονικό περιθώριο που ο συνταγματικός νόμος προβλέπει για τα εγκλήματα του απλού πολίτη. Το χρονικό περιθώριο των τριάντα και πλέον ετών. Αν συμβεί κάτι τέτοιο, όλα τα λαμόγια --από την εποχή της ΑΓΕΤ ΗΡΑΚΛΗΣ, το Χρηματιστήριο και τον ΟΤΕ-- κινδυνεύουν με φυλάκιση. Κινδυνεύουν με άμεση φυλάκιση, ενώ τώρα, κρυβόμενοι πίσω από τον παράνομο νόμο, μας βγάζουν με θράσος τη "γλώσσα" τους. Βγάζουν τη "γλώσσα" σε έναν λαό, ο οποίος είναι από τη φύση του πανίσχυρος και συνταγματικά κυρίαρχος. Θεωρούν ότι βρίσκονται πίσω από τον προστατευτικό "φράχτη" του νόμου και δεν βλέπουν ότι αυτός ο παράνομος "φράχτης" είναι ανοικτός. Δεν βλέπουν ότι προκαλούν ένα εξαγριωμένο "ροντβάιλερ" και σε απόσταση ενός "μέτρου" ο προστατευτικός "φράχτης" τελειώνει.


Λύση δεύτερη.


Πηγαίνει ένας πολίτης ή ένα σύνολο πολιτών και καταθέτει μήνυση εναντίον των βουλευτών, οι οποίοι συνθέτουν μια εξεταστική ή προανακριτική επιτροπή. Η μήνυση αυτή έχει ως αντικείμενό της την κατηγορία για σύσταση συμμορίας με σκοπό το παράνομο κέρδος. Με βάση το Σύνταγμα και τον νόμο περί ασυμβίβαστου οι άνθρωποι αυτοί εκτός από "εθνοπατέρες" είναι και "επαγγελματίες" στο αντικείμενό τους. Όταν όμως άνθρωποι με την ίδια επαγγελματική ιδιότητα συγκεντρώνονται στον χώρο εργασίας τους, για να "κρίνουν" ομοίους τους και άρα να τους απαλλάξουν από την κρίση της Δικαιοσύνης --η οποία αφορά όλους τους υπόλοιπους πολίτες ή τις συντεχνίες τους-- υπάρχει έγκλημα. Η συμμορία αυτή παίρνει τον τίτλο της "παραδικαστικής" και αυτό είναι κάτι το ιδιαίτερα επικίνδυνο γι' αυτούς που το αποτολμούν. Μιλάμε για εγκληματική δράση, η οποία εξευτελίζει κυρίαρχους θεσμούς της ελληνικής πολιτείας και απειλεί το Σύνταγμα με κατάλυση. Απόπειρα κατάλυσης του Συντάγματος και συμμορία πολιτικών που την πραγματοποιεί και στη συνέχεια επωφελείται από αυτήν, είναι εξόχως επικίνδυνο και ανθυγιεινό γι' αυτούς που την επιχειρούν.


Και πάλι μια τέτοια μήνυση δρομολογεί την ίδια διαδικασία που περιγράψαμε πιο πάνω. Η Δικαιοσύνη θα πρέπει να κρίνει τους μηνυθέντες και για να το κάνει αυτό θα πρέπει να κρίνει τη νομιμότητα του νόμου, προκειμένου ν' αποφανθεί γι' αυτούς. Ο νόμος και σ' αυτήν την περίπτωση θα πρέπει να πάει στο Συμβούλιο της Επικρατείας, για να κριθεί. Αν κριθεί ο νόμος παράνομος, είναι παράνομοι και όλοι όσοι τον εκμεταλλεύτηκαν, προκειμένου ν' αποφύγουν τη Δικαιοσύνη, η οποία αφορά τους υπόλοιπους πολίτες στο σύνολό τους.


Αν κριθεί ο νόμος παράνομος, μαύρο "φίδι" που τους έφαγε τους νεόπλουτους. Θα γελάσει ο κάθε πικραμένος σ' αυτήν τη χώρα. Οι νεομεγιστάνες πολιτικοί θα τα ξεχάσουν τα Four Seasons αυτού του Πλανήτη. Μαζί μ' αυτούς και οι πολυεκατομμυριούχοι και "προωροσυνταξιούχοι" κρατικοί υπάλληλοι θα ψάχνουν να βρουν κατά πού "πέφτει" η Αργεντινή. Θα ψάχνουν να βρουν "κονέ" με τον Σταύρο Κοσκωτά. Χρυσές δουλειές θα κάνουν τα ταξιδιωτικά γραφεία.


Εύλογες απορίες.


Αυτό το οποίο μας κάνει εντύπωση είναι το εξής: Μας κάνει εντύπωση η αφοβία τους. Σήμερα όλοι αυτοί οι διεφθαρμένοι και οι επίορκοι πολιτικοί, θεωρώντας ότι είναι καβάλα στο "άλογο", κάνουν ό,τι θέλουν και δεν δίνουν λογαριασμό σε κανέναν. Μόνοι τους παρανομούν και μόνοι τους απαλλάσσονται από τις παρανομίες. Μόνοι τους κλέβουν και μόνοι τους "ελέγχουν" τα πόθεν έσχες τους. "Γιάννης κλέβει και Γιάννης μετράει". Φτάνουν στο σημείο να προκαλούν ευθέως με τον προφανώς παράνομο πλουτισμό τους. Να προκαλούν σε μια περίοδο πρωτοφανούς οικονομικής κρίσης, όπου η φτώχεια αγγίζει εκατομμύρια πολιτών. Αναρωτιόμαστε λοιπόν εμείς το πιο απλό πράγμα. Δεν φοβούνται; Αν μία στο εκατομμύριο αλλάξει χέρια η εξουσία, τι θα γίνει; Τι θα πάθουν όλοι αυτοί, αν ο λαός "αποφασίσει" να δώσει την εξουσία σε κάποιους "άλλους" Έλληνες, οι οποίο δεν συμμετέχουν στην ίδια διαπλοκή συμφερόντων; Σε κάποιους, οι οποίοι δεν έχουν οικονομικές εξαρτήσεις από τους γνωστούς "διαπλεκόμενους" και ως εκ τούτου δεν έχουν λόγο να προστατεύσουν τους υπαλλήλους τους; Σε κάποιους, οι οποίοι δεν κληρονόμησαν τις εξουσίες των πατεράδων τους και ως εκ τούτου δεν τρέφουν ιδιαίτερη συμπάθεια απέναντι στους "γόνους" των γνωστών οικογενειών;


Γι' αυτόν τον λόγο απορούμε, όπως απορεί και ο κάθε απλός Έλληνας. Τα εγκλήματα της διαφθοράς και της απιστίας προς το Δημόσιο είναι επικίνδυνα εγκλήματα γι' αυτούς που τα διαπράττουν. Δεν είναι πλημμελήματα με βάση τη λογική του ΠΑΣΟΚ. Δεν είναι ούτε καν κακουργήματα με βάση την πλειοδοτική λογική της ΝΔ. Είναι εγκλήματα κατά του λαού και του Συντάγματος. Τοποθετούν τον εγκληματία σε μια "ζώνη", όπου τα πάντα είναι σκοτεινά και επικίνδυνα. Σε μια "ζώνη", όπου ακόμα και η λαϊκή τρομοκρατία μπορεί να βγάλει πιστόλια και να γίνει θανατηφόρα για τους εγκληματίες. Γι' αυτόν τον λόγο είμαστε "εντυπωσιασμένοι" από την μέχρι απάθειας αφοβία τους. Αν για εγκλήματα, που πολλές φορές ο ίδιος ο λαός τιμωρεί με σφαίρες, επιλέξει να αναδείξει με την ψήφο του ηγεσίες με την ίδια άποψη, τι θα γίνει; Έχουν σκεφτεί όλοι αυτοί το ενδεχόμενο να τελειώσουν τις ζωές τους μέσα στις φυλακές; Να "σαπίσουν" στην κυριολεξία μέσα σ' αυτές; Πόσο απέχουμε από το να ξανακουστεί η παροιμιώδης φράση ..."όταν λέμε ισόβια, εννοούμε ισόβια;"


Ένα άλλο πράγμα, που μας προκαλεί ιδιαίτερη εντύπωση, είναι η στάση της Δικαστικής Εξουσίας απέναντι σ' αυτήν την απίστευτη λεηλασία του δημόσιου πλούτου. Κάτι συμβαίνει με αυτήν την εξουσία και τους λειτουργούς της. Δίνουν την εντύπωση ότι δεν κατανοούν τα πράγματα. Όλα τα πράγματα. Ακόμα και τον δικό τους ρόλο. Πρόσφατα διορίστηκε ο Πρόεδρος του Αρείου Πάγου στη θέση του και ακούσαμε με μεγάλη προσοχή τον λόγο του, προσπαθώντας να τον "αποκωδικοποιήσουμε", ώστε να καταλάβουμε το προσωπικό του "στίγμα".


Τον ακούγαμε και δεν πιστεύαμε αυτά που άκουγαν τ' αυτιά μας. Άλλον λόγο ακούγαμε όταν είχαμε ανοικτά τα μάτια μας και άλλον όταν τα κλείναμε. Τι σημαίνει αυτό το παράδοξο που λέμε; Ακούσαμε τον νεοδιορισθέντα Πρόεδρο του Αρείου Πάγου να καταγγέλλει δημόσια όλα τα κακώς κείμενα, τα οποία αφορούν την πολιτική εξουσία. Να καταγγέλλει τη λεηλασία του δημόσιου πλούτου και να κάνει αναφορά στην ατιμωρησία που βασιλεύει. Προσπάθησε να "απαλλάξει" τη Δικαιοσύνη από τις κατηγορίες που της προσάπτουν, καταγγέλλοντας σκληρά την πολιτική ηγεσία για τις μεθοδεύσεις της. Κατήγγειλε ακόμα και τον ίδιο τον νόμο περί ευθύνης υπουργών και τον θεώρησε ως το βασικό αίτιο της σημερινής ατιμωρησίας. Εντόπισε το σύνολο των "αληθειών" που τον αφορούν και αποτελούν το αίτιο της σημερινής "παθογένειας" της διαφθοράς. Όλα όσα είπε ήταν σωστά και θα μπορούσαμε να τα συνυπογράψουμε.


Όταν λοιπόν κλείναμε τα μάτια μας και δεν βλέπαμε αυτόν που μιλούσε, ακούγαμε έναν θαυμάσιο και ειλικρινή καταγγελτικό λόγο. Αν αυτός ο οποίος μιλούσε ήταν ένας ταξιτζής, θα τον θαυμάζαμε για την οξυδέρκειά του και για το θάρρος του να καταγγείλει την εξουσία. Αν αυτός που μιλούσε ήταν ένας πολιτικός, θα τον ψηφίζαμε, αν μας έπειθε ταυτόχρονα ότι είχε τη διάθεση να παλέψει γι' αυτά που μας έλεγε. Το πρόβλημα είναι ότι αυτός ο οποίος μιλούσε ήταν ο νέος Πρόεδρος του Αρείου Πάγου. Το πρόβλημα είναι ότι με ανοιχτά τα μάτια δεν καταλαβαίναμε αυτά τα οποία ακούγαμε με τα αυτιά μας. Το πρόβλημα είναι ότι ο Πρόεδρος του Αρείου Πάγου δεν είναι αυτός ο οποίος καταγγέλλει, αλλά αυτός ο οποίος δέχεται τις καταγγελίες των άλλων. Καταγγέλλει αυτός ο οποίος δεν έχει αρμοδιότητα να ενεργήσει και μέσω της καταγγελίας προσπαθεί να εκκινήσει τις ενέργειες των αρμοδίων. Αυτός ο οποίος έχει με βάση τον νόμο την αρμοδιότητα και το δικαίωμα να ενεργεί, δεν μπορεί να καταγγέλλει. Δεν έχει νόημα να καταγγέλλει, εφόσον δεν κρίνεται γι' αυτά που καταγγέλλει, αλλά γι' αυτά που πράττει.


Ένας πολίτης ή ένας πολιτικός, όταν καταγγέλλει οτιδήποτε ή οποιονδήποτε, απευθύνεται στη Δικαστική Εξουσία, για να την αναγκάσει να δράσει, όπως προβλέπεται από τον νόμο. Ο Πρόεδρος του Άρειου Πάγου σε ποιον απεύθυνε την καταγγελία του; Στον Θεό; Αν αυτός ο ίδιος δεν δράσει εναντίον των παράνομων νόμων, ποιος θα δράσει; Ο Άγιος Σάββας; Αν ο ίδιος δεν σπεύσει να ακυρώσει τον παράνομο νόμο περί ευθύνης υπουργών, ποιος θα το κάνει μετά την καταγγελία του; Καταλαβαίνει ο αναγνώστης τι λέμε; Αν υπήρχε άνθρωπος, ο οποίος να μπορούσε να έχει το σύνολο της εξουσίας που προβλέπει το Σύνταγμα να φέρει ο λαός, αυτός ο άνθρωπος θα έπρεπε να απολύσει τον νέο Πρόεδρο αμέσως μετά την εκφώνηση του λόγου του. Γιατί; Γιατί είναι προφανές ότι ο νέος Πρόεδρος δεν γνωρίζει τον ρόλο, τον οποίο αναλαμβάνει να φέρει εις πέρας. Δεν κατανοεί το αντικείμενό του.


Είναι σαν να έχεις προσλάβει έναν νέο σοφέρ, για να οδηγεί το αυτοκίνητό σου και μόλις του δώσεις τα κλειδιά με την εντολή να ξεκινήσει μια κούρσα, αυτός να πάει και να μπει στο πορτμπαγκάζ. Τι θα κάνεις σε μια τέτοια περίπτωση; Θα του μάθεις εσύ να οδηγεί; Θα του δείξεις εσύ πού είναι το τιμόνι του αυτοκινήτου; Πώς θα τον εμπιστευτείς σε μια θέση, η οποία απαιτεί εξειδίκευση; Τι θα έκανε ένας σώφρων άνθρωπος, ο οποίος μέσα στο αυτοκίνητό του θέλει να βάλει την πολυαγαπημένη του οικογένεια; Θα έκανε το πιο απλό, που είναι και το πιο συνετό. Θα τον έβγαζε από το πορτμπαγκάζ και θα τον απέλυε.


Κάτι τέτοιο συνέβη με τον νέο Πρόεδρο του Αρείου Πάγου. Του έδωσαν τα "κλειδιά" να "οδηγήσει" τη Δικαιοσύνη εκεί όπου προβλέπεται από τον νόμο να πάει και αυτός προτίμησε να μπει στο "πορτμπαγκάζ" της καταγγελίας, η οποία αφορά τους κοινούς επιβαίνοντες. Με τον λόγο του απέδειξε ότι δεν κατανοεί τον ρόλο της θέσης του. Στην πραγματικότητα βρίσκεται σε λάθος θέση. Μπορεί να διεκδικήσει τη θέση του πιο ενεργού πολίτη της χώρας ή του πιο δυναμικού πολιτικού της Βουλής, αλλά όχι αυτήν του Προέδρου του Αρείου Πάγου. Μας τα "είπε" ωραία, καυστικά και γλαφυρά, αλλά εμείς αναζητούμε έναν Πρόεδρο, που, ακόμα και "μουγκός", να ενεργεί άμεσα και αποτελεσματικά. Έναν πρόεδρο, ο οποίος θα κινεί το "ξίφος" της τυφλής δικαιοσύνης εναντίον των παρανόμων, χωρίς να "βλέπει" ποιος στέκεται απέναντί του. Δεν θέλουμε έναν πρόεδρο "ανοιχτομάτη", ο οποίος, για να μην "χτυπήσει" τους δικούς του, "ξιφασκεί" με το άπειρο μακριά από τους παρανόμους.


Καταλαβαίνει ο αναγνώστης τι λέμε; Η ελληνική Δικαιοσύνη βρίσκεται σήμερα σε πλήρη σύγχυση. Δεν είναι απαραίτητα διεφθαρμένη, όπως πολλοί πιστεύουν. Βρίσκεται σε σύγχυση. Μόνον η σύγχυση μπορεί να δικαιολογήσει αυτά τα οποία βλέπουμε. Την έχει "σακατέψει" ο κομματισμός. Ο παράνομος κομματισμός της. Οι άνθρωποι αυτοί "πιστεύουν" σε κόμματα και ιδεολογίες, ενώ εκ του Συντάγματος είναι υποχρεωμένοι να "πιστεύουν" μόνον στον νόμο. Υπακούουν σε κομματάρχες, ενώ "κομματάρχης" μέσα στο Ναό της Δικαιοσύνης είναι μόνον το Σύνταγμα. Γι' αυτόν τον λόγο ενεργούν παράλογα και βέβαια παράνομα. Γι' αυτόν τον λόγο ενεργούν εις βάρος ακόμα και των ίδιων των συμφερόντων τους. Δεν εξηγείται διαφορετικά η σημερινή εικόνα της Δικαιοσύνης. Δεν μπορεί η απλή διαφθορά να δικαιολογήσει τη συνολική συμπεριφορά της. Δεν είναι δυνατόν να τα "παίρνουν" όλοι, για να έχουν αυτήν την κοινή συλλογική συμπεριφορά. Κοντέινερ με χρήματα θα έπρεπε καθημερινά να ξεφορτώνουν μπροστά από τον Άρειο Πάγο και τα δικαστήρια όλης της χώρας, ώστε να προκαλέσουν αυτό το μαζικό αποτέλεσμα.


Αποκλείοντας δηλαδή τη διαφθορά ως το κύριο αίτιο αυτής της ομοιογενούς συλλογικής συμπεριφοράς, αναγκαστικά θα πρέπει ν' αναζητήσουμε αλλού το αίτιο που την προκαλεί. Μόνον ο κομματισμός μπορεί να δικαιολογήσει αυτό το φαινόμενο. Μόνον η γενική συμμετοχή ΟΛΩΝ των υπαρχόντων κομμάτων της Βουλής στη διαφθορά μπορεί να δικαιολογήσει τη συνολική συμπεριφορά της Δικαιοσύνης. Αν δεν συμμετείχαν ΟΛΑ τα κόμματα στη διαφθορά, η Δικαιοσύνη θα είχε ανομοιογενή συμπεριφορά, εφόσον κάποια από τα στελέχη της με "άνωθεν" κομματική εντολή θα ανέπτυσσαν διαφορετική συμπεριφορά προκειμένου ν' αποκομίσουν κομματικά οφέλη. Για να μην τον κάνουν αυτό, σημαίνει ότι δεν έχουν τη δυνατότητα να το κάνουν.


Μόνον ο άκρατος κι ανεξέλεγκτος κομματισμός μπορεί να δικαιολογήσει τη σημερινή εικόνα του συστήματος της Δικαιοσύνης. Για ποιον άλλο λόγο ο Πρόεδρος του Αρείου Πάγου να μην κάνει χρήση των δυνατοτήτων της θέσης του και να επιτεθεί στον παράνομο νόμο, όπως προβλέπεται από τον ρόλο του και να εμφανίζεται να πολιτικολογεί, σαν να είναι αρχηγός κάποιου ιδιόμορφου δικαστικού "κόμματος"; Γιατί δεν κάνει χρήση του νόμου, για να κερδίσει δόξα ο ίδιος και να προστατεύσει την ανεξαρτησία της Δικαιοσύνης; Μήπως "χρωστάει" στα κόμματα; Μήπως, επειδή και ο ίδιος επωφελήθηκε στην καριέρα του, εξαιτίας της εξάρτησης της Δικαιοσύνης από τα κόμματα; Γιατί δεν αντιδρά το υπόλοιπο δικαστικό σώμα στον κομματικό διορισμό του, ο οποίος απειλεί την ανεξαρτησία της Δικαιοσύνης; Μήπως και οι υπόλοιποι περιμένουν να έρθει η σειρά τους για μια "εύκολη" καριέρα;


Για ποιον λόγο ο Εισαγγελέας του Αρείου Πάγου "βιάζεται" να βρει "πλανεμένους" υπουργούς, κάθε φορά που προκύπτουν πολιτικές ευθύνες σε οικονομικά σκάνδαλα; Μήπως επειδή και ο ίδιος επωφελήθηκε στην καριέρα του εξαιτίας της εξάρτησης της Δικαιοσύνης από τα κόμματα; Για ποιον λόγο ένας κοινός δικαστής να ρισκάρει να αθωώσει έναν πολυεκατομμυριούχο διεφθαρμένο κρατικό λειτουργό; Για ποιον λόγο να βάλει το κεφάλι του στον "τορβά" του εγκλήματος για ένα έγκλημα, το οποίο διέπραξε και κονόμησε κάποιος άλλος; Τι άλλο από εκτός από μια κοινή ιδεολογική ή κομματική ταυτότητα μπορεί να συνδέει κάποιους ανθρώπους τόσο διαφορετικούς μεταξύ τους; Τι άλλο μπορεί να συνδέει έναν δικαστή --ο οποίος έτσι κι αλλιώς θα πληρωθεί τον μισθό του-- με κάποιον διεφθαρμένο, που έγινε πλούσιος; Σε τι ανταμοιβή μπορεί να ελπίζει ένας δικαστικός εκτός από αυτήν της εκ του ασφαλούς καριέρας με κομματικές "ευλογίες"; Μόνον έτσι αναπτύσσεται κοινή συλλογική συμπεριφορά. Δρουν κάποιοι με κομματικά κριτήρια και δεν αντιδρούν οι υπόλοιποι εξαιτίας των ίδιων κριτηρίων.


Οι δικαστές πρέπει να δουν τι συμβαίνει γύρω τους πριν να είναι πολύ αργά. Να προστατεύσουν το κύρος της Δικαιοσύνης και το δικό τους πολύ πριν η κατάσταση ξεφύγει από κάθε έλεγχο. Μαζί με την "αυτοκάθαρση" που υπόσχονταν --και την οποία ακόμα δεν είδαμε-- να προχωρήσουν και στην "αποκομματικοποίηση" της Δικαιοσύνης. Ο κομματικοποιημένος δικαστής είναι πολλαπλάσια πιο επικίνδυνος από τον χειρότερο διεφθαρμένο συνάδερφό του. Ο κομματισμός του δικαστικού σώματος είναι πολλαπλάσια πιο επικίνδυνος από το οποιοδήποτε παραδικαστικό κύκλωμα. Είναι πολύ πιο δύσκολος στον χειρισμό του, γιατί, εν αντιθέσει προς την κοινή διαφθορά, δεν αφήνει πάντα "ίχνη" χρήματος, ώστε να τον εντοπίσεις και να τον πατάξεις. Χρήσιμο γι' αυτούς θα είναι να ξεκινήσουν τη διαδικασίας γενικής "κάθαρσης", όπως ακριβώς προβλέπει ο νόμος και ο οποίος σήμερα δεν γίνεται σεβαστός. Μαζί μ' αυτούς που τα "παίρνουν", καλά είναι να διώξουν με τις κλωτσιές από το σώμα και όλα τα κομματόσκυλα που απλά "υποστηρίζουν".


Ο θεσμός της Δικαιοσύνης είναι ιερός και δεν μπορεί η κοινωνία να λειτουργήσει, όταν αυτός υπολειτουργεί. Όταν η Δικαιοσύνη είναι "ανοιχτομάτα" και αποφασίζει με βάση την ταυτότητα αυτών που στέκονται απέναντί της, η κοινωνία απειλείται με χάος. Όταν η Δικαιοσύνη βλέπει μέσα από κομματικά "γυαλιά", βαδίζουμε προς το τέλος. Μέχρι πρόσφατα ο θεσμός αυτός ήταν από τους κορυφαίους σ' ό,τι αφορά την εμπιστοσύνη που απολάμβανε από τους πολίτες. Σήμερα δεν είναι βέβαιον ότι αυτό συμβαίνει. Όταν από την εμπιστοσύνη ο λαός πάει στην απάθεια, μετά πάει στο μίσος και αυτό πρέπει να το γνωρίζουν οι λειτουργοί της Θέμιδας. Ο λαός εκ των δεδομένων είναι κυρίαρχος και αλίμονο σε όποιον βρεθεί τη λάθος ώρα να κάνει τα λάθος πράγματα. Επειδή δεν τον χαρακτηρίζει πάντα η γνώση και η ψυχραιμία, είναι πιθανόν να δράσει "άκομψα" και αυτό ποτέ δεν πρέπει να το λησμονούν οι δικαστές.


Η Ελλάδα σήμερα είναι ένα "καζάνι" που βράζει και βρίσκεται κοντά στην "έκρηξη". Ο λαός υποφέρει από μια πρωτοφανή φτώχεια και κάποιοι εξακολουθούν να πλουτίζουν επιδιδόμενοι στο "πλιάτσικο". Άλλοι με "ιερά" χωράφια, άλλοι με "ανίερες" φρεγάτες και άλλοι με "ευλογημένα" λεωφορεία, όλοι κονομάνε. Αν ανατρέξουμε στα λόγια του νέου Προέδρου του Αρείου Πάγου, μπορούμε να είμαστε σίγουροι ότι η Δικαιοσύνη γνωρίζει πού βρίσκονται οι κλέφτες. Γνωρίζει η Δικαιοσύνη ότι αυτοί οι κλέφτες κατοικοεδρεύουν στα κόμματα, τα οποία μονοπωλούν την εξουσία. Στα τέσσερα παραδοσιακά και κρατικοδίαιτα κόμματα. Αρκεί όμως το γεγονός ότι γνωρίζει πού βρίσκονται οι κλέφτες, για να κάνει τη δουλειά της; Πώς μέσα σ' αυτήν την αθλιότητα και τη φτώχεια θα κρίνει η Δικαιοσύνη τα κόμματα, όταν δέχεται από αυτά αυξήσεις της τάξης του 80%; Πώς μπορούν οι δικαστικοί να πείσουν τον λαό ότι δεν είναι συνένοχοι με αυτούς τους κλέφτες, όταν δέχονται "δώρα" αυτού του μεγέθους από τον δημόσιο "κουμπαρά"; Από τον ίδιο "κουμπαρά", που έχουν λεηλατήσει οι κλέφτες και μοιράζουν μερίδια σε όποιους θεωρούν ότι τους απειλούν;


Έσπασαν τα χέρια τους οι δικαστικοί, χειροκροτώντας τους πολιτικούς που τους ευεργέτησαν. Πώς θα πείσουν τον λαό ότι μπορούν και να δικάσουν αυτούς τους "ευεργέτες" τους, εάν και εφόσον υπάρξει μια τέτοια ανάγκη; Πώς θα πείσει η γυναίκα του "Καίσαρα" για την ηθική της, όταν σε τέτοια περίοδο οικονομικής κρίσης δέχεται παράνομα δώρα παρανόμων; Σ' αυτήν την κοινωνία οι πάντες κρίνονται. Ακόμα κι αυτοί που έχουν ως αντικείμενό τους να κρίνουν. Οι εξελίξεις αναμένονται ραγδαίες. Αυτοί, οι οποίοι βρίσκονται καβάλα στο "άλογο", σύντομα θα βρεθούν από κάτω να "ποδοπατούνται" από αυτό. Αυτοί, οι οποίοι επέλεξαν να μπουν στα "πορτμπαγκάζ", εκεί θα μείνουν μέχρι "ασφυξίας".


Τραϊανού Παναγιώτης


Πρόεδρος ΕΑΜ. Β’


www.eamb.gr