Περί ευθύνης υπουργών...
...και άλλα ανέκδοτα.
Πέντε λεπτά αρκούνε, για να λυθεί το θέμα
και να πάνε οι κλέφτες πολιτικοί στη φυλακή.
Το να κατηγορήσει σήμερα κάποιος τον πολιτικό κόσμο για διαφθορά και υποκρισία είναι ό,τι πιο εύκολο και δυστυχώς ό,τι πιο αληθές. "Γλαύκες" στην Αθήνα... είναι οι απαξιωτικές διαπιστώσεις εις βάρος του πολιτικού κόσμου και κανένας δεν αναζητά τη δόξα, κομίζοντάς τες. Καθημερινά γινόμαστε μάρτυρες μιας "πτώσης", η οποία είναι βέβαιον ότι θα έχει οδυνηρό τέλος γι' αυτούς που τους αφορά. Η σημερινή απαξία, που χαρακτηρίζει τον πολιτικό κόσμο, είναι κάτι το πρωτοφανές στην ιστορία αυτού του τόπου. Απαξία γενική και σε τέτοιο βάθος, που μόνον με το φαινόμενο της σήψης μπορεί να παρομοιαστεί. Κανένας από τους τριακόσιους "εθνοπατέρες" δεν ξεφεύγει αυτής της απαξίας. Το τραγικό --και βέβαια πρωτοφανές-- είναι ότι ο λαός, όσους από αυτούς δεν θεωρεί διεφθαρμένους, τους θεωρεί κοινούς βλάκες. Όποιος από αυτούς δεν τα "παίρνει" --μετά από διορισμό του-- από κάποιους "διαπλεκόμενους" επιχειρηματίες, είναι ένας ανίκανος "γόνος", ο οποίος διορίστηκε από τους γονείς του, για να συντηρείται δημοσία δαπάνη, εφόσον δεν θα μπορούσε να επιβιώσει διαφορετικά. Ο λαός απλά "συμμετέχει" τιμής ένεκεν σ' αυτήν την άτυπη επιτροπή "διορισμών".
Σήμερα είμαστε αντιμέτωποι με όλους αυτούς και το πληρώνουμε ανάλογα. Έχει χαθεί ο έλεγχος και κανένας δεν ελέγχει κανέναν, γιατί απλούστατα δεν έχει πλέον νόημα. Είναι τόσο σάπιο το "ύφασμα", που, ακόμα και να θέλεις, δεν μπορείς να το "μπαλώσεις". Κάθε νέο "μπάλωμα" ανοίγει και μια νέα "τρύπα". Όλα αυτά προέκυψαν από τη γενική ατιμωρησία, η οποία χαρακτήριζε τη δημόσια ζωή τις τελευταίες δεκαετίες και η οποία ήταν το αίτιο να παρασυρθούν οι πάντες σε ένα πρωτοφανές για την ελληνική ιστορία "πλιάτσικο". Αυτή η ατιμωρησία είναι το αίτιο της σημερινής αθλιότητας και ο νόμος περί της ευθύνης υπουργών είναι το αίτιο αυτής της ατιμωρησίας. Τα όσα συμβαίνουν και λέγονται γύρω από αυτόν τον νόμο είναι αποκαλυπτικά της κατάστασης. Είναι αποκαλυπτικά των όσων συμβαίνουν μέσα αλλά και έξω από τη Βουλή. Γι' αυτόν τον λόγο μιλήσαμε για διεφθαρμένους και βλάκες. Δεν μπορεί να υπάρξει νομιμότητα, όταν από αυτούς --οι οποίοι υποτίθεται ελέγχουν την κυβερνητική διαχείριση-- οι μισοί είναι απρόθυμοι, λόγω διαφθοράς και οι άλλοι μισοί ανίκανοι, λόγω βλακείας. Όσοι δεν λένε ψέματα, επειδή ως διεφθαρμένοι δεν θέλουν να χάσουν την ασφάλειά τους, λένε ηλιθιότητες, γιατί απλά δεν μπορούν να πουν τίποτε διαφορετικό. Όσοι δεν "βιάζουν" το Σύνταγμα, προκειμένου να παραμείνουν ατιμώρητοι, το "λερώνουν", γιατί είναι άσχετοι.
Το μόνο θετικό, το οποίο προκύπτει εξαιτίας αυτού του άθλιου νόμου περί ευθύνης υπουργών, είναι ότι αποκαλύπτει τι πραγματικά συμβαίνει. Είναι ο απόλυτα αποκαλυπτικός νόμος, για να καταλάβει κάποιος τι συμβαίνει. Να καταλάβει αυτό το οποίο ήδη "ψιθυρίζεται" μέσα στην κοινωνία. Να επιβεβαιωθεί για άλλη μια φορά το αλάνθαστο λαϊκό ένστικτο, το οποίο τους θέλει σήμερα να είναι όλοι συνένοχοι στη διαφθορά. Όλα τα κόμματα της βουλής και όλοι οι πολιτικοί. Αριστεροί και δεξιοί. Προοδευτικοί και συντηρητικοί. Όλοι άθλιοι ψεύτες. Δεν υπάρχει ούτε ένας καθαρός άνθρωπος στη Βουλή, γιατί φρόντισαν τα κόμματα των εθνικών εκδοτών και εργολάβων να κάνουν το κατάλληλο casting πριν τους στείλουν στη Βουλή να "υπερασπιστούν" τα λαϊκά συμφέροντα.
Γι' αυτόν τον λόγο μιλάμε για έναν νόμο, ο οποίος μέσα στην αθλιότητά του είναι χρήσιμος, γιατί αποκαλύπτει τα συμβαίνοντα. Εξαιτίας αυτού του νόμου είδαμε τους πάντες να συμμετέχουν στο κοινό έγκλημα. Είδαμε πώς διαπλέκονται παράνομα οι κυρίαρχες εξουσίες σε μια Δημοκρατία, η οποία θέλει διακριτούς και ως εκ τούτου ανεξάρτητους τους ρόλους τους. Είδαμε την Εκτελεστική Εξουσία να επιβάλει φασιστικά τη θέλησή της στη νομοθετική. Την είδαμε να αποσύρει από τις ψηφοφορίες "κοπάδια" βουλευτών, κάθε φορά που η κατά "συνείδηση" ψήφος του βουλευτή δεν ελεγχόταν, εξαιτίας της μυστικότητας της διαδικασίας. Είδαμε μια Δικαστική Εξουσία, η οποία, αντί να ελέγχει την τήρηση του Συντάγματος και των νόμων, έγινε υπηρέτης των "πλανεμένων" παρανόμων. Όλα τα είδαμε εξαιτίας αυτού του νόμου, γιατί οι διεφθαρμένοι, προκειμένου να γλιτώσουν, ήταν υποχρεωμένοι να χρησιμοποιήσουν όλα τα μέσα.
Τώρα, που εκμεταλλεύτηκαν τον νόμο και "έκλεισαν" τα θέματα που τους αφορούσαν, άρχισαν τα ψέματα και τις υποκρισίες. Τώρα, που θεωρούν ότι τα διάφορα Βατοπέδια ή οι Siemens ή τα χρηματιστήρια δεν μπορούν να τους "αγγίξουν", άρχισαν και πάλι τα γνωστά παραμύθια. Μπροστά σε έναν εξοργισμένο λαό άρχισαν να λένε ψέματα. Άρχισαν πάλι να χύνουν τα κροκοδείλια δάκρυα. Άρχισαν πάλι να αναμασούν τα χιλιοειπωμένα ξύλινα λόγια περί ισονομίας και ισοπολιτείας. Άρχισαν πάλι ν' αναζητούν τη συνταγματική "αρμονία". Οι πάντες στους δρόμους και στις πλατείες, για να πείσουν τον λαό ότι αναζητούν "λύση" στο πρόβλημα, το οποίο προκύπτει εξαιτίας αυτού του άθλιου νόμου. Εκ των υστέρων όμως και αφού μέσω αυτού του νόμου έχουν εξασφαλίσει την ατιμωρησία.
Προβληματίζεται δήθεν ο Πρωθυπουργός για την αξία αυτού του νόμου. Προβληματίζεται όμως, αφού απάλλαξε μέσω αυτού όλους τους στενούς συνεργάτες του, οι οποίοι εμπλέκονται απευθείας σε σκάνδαλα. Για να φανεί "ειλικρινής" στον προβληματισμό του, δηλώνει την πρόθεσή του να τον αλλάξει, αλλά επικαλείται αδυναμίες, οι οποίες προκύπτουν από τον συνταγματικό νόμο. Δεν μπορούμε ν' αλλάξουμε αυτόν τον νόμο στην επόμενη Βουλή. Πρέπει να περιμένουμε το διάστημα που προβλέπεται από το Σύνταγμα για την επόμενη αναθεωρητική Βουλή. "Λάτρεις" τους Συντάγματος είναι όλοι τους. Τους έπιασε ο "πόνος" για το Σύνταγμα. Στην πραγματικότητα επενδύουν στο γνωστό ..."Ζήσε Μάη μου να φας τριφύλλι". Στις ελληνικές "καλένδες" θα πάνε οι "ειλικρινείς" προγραμματισμοί τους. Θα γλιτώσουν τώρα οι κλέφτες και μετά από τέσσερα χρόνια ποιος ζει ποιος πεθαίνει. Ποιος θα θυμάται μετά από τέσσερα χρόνια τι έλεγαν αυτοί σήμερα; Τώρα τους ενδιαφέρει να κατευνάσουν τον λαό, γιατί έχουν ανάγκη την ψήφο του. Τώρα τους ενδιαφέρει να τον ηρεμήσουν και να γλιτώσουν οι ίδιοι από την πίεση που μπορεί αυτός να ασκήσει εις βάρος τους.
Μαζί με τον Πρωθυπουργό και όλα τα κόμματα της "Αριστεράς και της προόδου" στο ίδιο μήκος κύματος. Όλοι υπέρμαχοι της συνταγματικής νομιμότητας. Με πρώτο το ΠΑΣΟΚ --του οποίου να μην ξεχνάμε ότι τα μισά στελέχη βρίσκονται εκτός φυλακής εξαιτίας αυτού του νόμου-- όλοι πουλάνε το ίδιο παραμύθι. Όλους τους έπιασε ο "πόνος" να προστατευτεί το Σύνταγμα. Όλοι πήραν τα "όπλα" τους, για να υπερασπιστούν την ισονομία και την ισοπολιτεία μεταξύ των πολιτών. Μεγάλη η "αγωνία" και της "Αριστεράς". Η "Αριστερά", εξαιτίας της γνωστής και σχεδόν επαγγελματικής "τιμιότητάς" της, δεν αρκείται στα τετριμμένα των πρωταγωνιστών του δικομματισμού. Προσπαθεί να πετύχει το ακατόρθωτο. Προσπαθεί να βρει "παράπλευρες" πρακτικές, προκειμένου να παρακάμψει τον άθλιο νόμο προς "όφελος" της Δημοκρατίας και των πολιτών. Επειγόντως μάλιστα. Για τέτοια "βιασύνη" μιλάμε.
Σύμφωνα με την "αλαβάνεια" λογική, θα πρέπει να συμφωνήσουν μεταξύ τους οι κλέφτες, για να διευκολύνουν τη δικαιοσύνη στη σύλληψη των κλεφτών. Αυτό μας λένε τα κόμματα της "ρομαντικής" Αριστεράς. Αναζητούν "συμφωνίες κυρίων", προκειμένου να παρακαμφθεί ο άθλιος νόμος και να διευκολυνθεί η δικαιοσύνη στο έργο της. Η λειτουργία δηλαδή της δικαιοσύνης επαφίεται στην "κυριοσύνη" των πολιτικών. Η δικαιοσύνη, δηλαδή, που θα αποδοθεί, θα προκύπτει μέσα από τα "παζάρια", τα οποία θα κάνουν κάθε φορά οι κλέφτες μεταξύ τους. Η "Αριστερά", επικαλούμενη τους "αγώνες" της για τη Δημοκρατία, θα είναι αυτή που θα εξασφαλίσει το παρασυνταγματικό fair play. Η "ειδική" στη δεοντολογία και στους άγραφους νόμους της κοινωνικής και πολιτικής "ιπποσύνης". Ο λαός θα πρέπει να "κοιμάται" ήσυχος, όταν αναλαμβάνει να υπερασπιστεί τα συμφέροντά του η Αριστερά του πολυεκατομμυριούχου Αλαβάνου και της "American college" Παπαρήγα.
Η "Αριστερά", η οποία πάντα "ευθυγραμμίζεται" με τα μεγάλα κόμματα, όταν πρέπει να προστατευτούν τα γνωστά συντεχνιακά συμφέροντα. Η "Αριστερά", η οποία ψηφίζει πάντα ό,τι οδηγεί σε επιπλέον κρατική χρηματοδότηση των κομμάτων. Η "Αριστερά", η οποία ψηφίζει πάντα ό,τι οδηγεί σε είσπραξη "προνομίων" από την πλευρά των πολιτικών. Δεν την είδαμε να διαφωνεί για την παράνομη χρηματοδότηση των κομμάτων από τον κρατικό προϋπολογισμό. Δεν την είδαμε να διαφωνεί στον παράνομο έλεγχο των βουλευτικών "πόθεν έσχες" από την ίδια τη Βουλή. Δεν την είδαμε να διαφωνεί για τους εξωφρενικά προνομιακούς και άρα παράνομους όρους, οι οποίοι προβλέπονται για τη συνταξιοδότηση των βουλευτών. Δεν την είδαμε να διαφωνεί για τις παράνομες αυξήσεις των μισθών τους. Δεν την είδαμε να διαφωνεί στα βολέματα των "ημετέρων" και άρα και των δικών της παιδιών. Δεν την είδαμε να διαφωνεί ποτέ σε ό,τι αφορά τα συντεχνιακά συμφέροντα των εξουσιαστών.
Ακριβώς, επειδή δεν την είδαμε μόνον εμείς, αλλά και όλοι οι υπόλοιποι Έλληνες, η "Αριστερά" σήμερα είναι παντελώς απαξιωμένη. Γι' αυτόν τον λόγο "βυθίζεται" μαζί με τα κόμματα του δικομματισμού. Γι' αυτόν τον λόγο αντιμετωπίζεται από τον λαό ως ένα γνήσια "σάπιο" μέρος ενός "σάπιου" οργανισμού. Ένα γνήσια "σάπιο" μέρος, το οποίο έχει βαρεθεί ο λαός να το βλέπει να πέφτει "θύμα" --πάντα με το αζημίωτο-- των "ρομαντισμών" και των "επαναστατική αδεία" αφελειών του. Την "Αριστερά", η οποία την απουσία της από την κυβερνητική εξουσία την έκανε ένα χρυσό "άλλοθι" για εύκολο πλουτισμό. Την "Αριστερά" ,η οποία δεν άσκησε ποτέ εξουσία, αλλά πάντα φρόντιζε να εξυπηρετεί με το ανάλογο τίμημα αυτούς που την ασκούσαν. Ο δικομματισμός μπορεί να κυβερνούσε τον τόπο, αλλά ο τετρακομματισμός "βασίλευε" στη νομή των κερδών της διαχείρισης. Στη νομή των μιζών, των προμηθειών και των προνομίων. Στην νομή υψηλόμισθων θέσεων στο δημόσιο και όχι μόνο.
Αυτό πληρώνει τώρα η ανυπόληπτη "Αριστερά" και δικαίως. Η "Αριστερά" των πολυεκατομμυριούχων υπερασπιστών των αδυνάτων. Η "Αριστερά", που, έχοντας χάσει την επαφή με την ελληνική κοινωνία, "ψαρεύει" πελατεία στα θολά "νερά" των μεταναστών. Η "Αριστερά" των προμηθειών, που ενοχλείται όταν την αμφισβητεί ο "λαουτζίκος". Η "Αριστερά" των ρεκόρ, εφόσον οι περισσότεροι από τους μισούς σημερινούς υπόδικους για διαφθορά είναι αριστερής "καταγωγής". Ακόμα και ο "ευσεβής" Ρουσόπουλος δικό της "παιδί" είναι. "Υιοθετημένο" είναι από την "επάρατο" το πρώην Golden Boy της. Και όμως... παρ' όλ' αυτά η "Αριστερά" επιμένει ακόμα και σήμερα να εμφανίζεται σαν ο τιμητής των πάντων. Η "αειπάρθενος" δύναμη. "Ζάχαρο" θα πάθουμε από τη "γλυκύτητα" και την "αγνότητα" των προθέσεών της. Δεν μπορεί κάποιοι μονίμως και εκ του ασφαλούς να επαγγέλλονται τις ανθρώπινες και κοινωνικές ευαισθησίες. Δεν μπορεί η κάθε ευαισθησία να γίνεται το "μαγαζάκι" του κάθε "αριστερού", που θα τρέξει πρώτος να το κατοχυρώσει σαν "ιδιοκτησία". Δεν μπορεί η "ευαισθησία" αυτή να πωλείται πάντα με στυγνούς επιχειρηματικούς όρους.
Κάποτε θα πρέπει να σταματήσουμε να ακριβοπληρώνουμε τις αριστερές "ανιδιοτέλειες". Ακόμα και από τις αρκούδες του Βιτσίου έχει βγάλει χρήματα η "Αριστερά". Όπου υπάρχει μισθός να τρέχει εξαιτίας μιας "ευαισθησίας", είναι βέβαιον ότι αυτός καταλήγει σε "αριστερή" τσέπη. Δεν είναι δυνατόν για όλους τους κοινούς Έλληνες η Καρέτα-Καρέτα να είναι χελώνα και για κάποιους "αριστερούς" να είναι το ιδιόκτητο "μαγαζί" τους. Δεν είναι δυνατόν για τους κοινούς Έλληνες το φυσικό περιβάλλον να είναι το σπίτι τους και για κάποιους "αριστερούς" να είναι το νέο οικολογικό Ελντοράντο. Έλεος.
Αυτοί μας κυβερνούν και δυστυχώς στο θέμα αυτό είμαστε συνυπεύθυνοι της κατάστασης και εμείς οι πολίτες. Εμείς τους ψηφίσαμε και τους τοποθετήσαμε στις θέσεις τους. Εμείς τους δώσαμε εξουσία, αδυνατώντας να τους ελέγξουμε. Αυτό είναι το όλο πρόβλημα. Αυτοί όλοι κάπου στηρίζονται και κάνουν όλα αυτά τα εγκλήματα. Πού στηρίζονται; Στην άγνοια του πολίτη. Στην άγνοια εκείνου, που θεωρητικά --με βάση το Σύνταγμα-- είναι ο κυρίαρχος και άρα το "αφεντικό" της Δημοκρατίας μας. Όταν όμως το "αφεντικό" δεν γνωρίζει τα δεδομένα, τότε φυσικό είναι να το "δουλεύουν" οι υπηρέτες του. Αυτό συμβαίνει τώρα. Ο ιδιοκτήτης έχει παραδοθεί στη θέληση των golden boys, στους οποίους ο ίδιος παραχώρησε τη διαχείριση. Ο λαός έχει παραδοθεί στην κυριολεξία στις "ορέξεις" των ακριβοπληρωμένων υπηρετών του, οι οποίοι, βλέποντας την αδυναμία τους, άρχισαν να τον κλέβουν. Επαφίεται στην καλή τους πίστη, η οποία είναι προφανές ότι δεν υπάρχει.
Και όμως υπάρχει λύση, η οποία μπορεί να δοθεί από τους ίδιους τους πολίτες, χωρίς να έχουν την ανάγκη των "αντιπροσώπων" τους. Το ίδιο το Σύνταγμα φροντίζει να τους δίνει τη δυνατότητα να επιλύουν μόνοι τους τόσο σημαντικά προβλήματα, γιατί απλούστατα αυτό το ίδιο φροντίζει να μην χάνει ποτέ ο λαός την κυρίαρχη ιδιότητά του. Για να δώσεις όμως λύση σε ένα πρόβλημα, πρέπει να ξεκινήσεις από τα βασικά. Πρέπει κατ’ αρχήν να κατανοήσεις τα δεδομένα. Το Σύνταγμα δίνει απίστευτες δυνατότητες στον πολίτη. Ο πολίτης όμως γνωρίζει τι ακριβώς δυνατότητες του παρέχονται; Ο πολίτης είναι ο κύριος του Συντάγματος. Γνωρίζει όμως αυτός ο πολίτης το Σύνταγμα; Αναγκαστικά λοιπόν θα πρέπει να ξεκινήσουμε από τα βασικά.
Το πρώτο πράγμα, που συνήθως δεν γνωρίζει ο πολίτης και αυτό είναι το τραγικότερο, είναι η φύση και η λειτουργία του συνταγματικού νόμου. Τον έχουν "τρομάξει" οι πολιτικοί και οι νομικοί και νομίζει ότι το Σύνταγμα είναι κάτι το περίπλοκο, το οποίο αφορά μόνον τους ίδιους. Αυτό είναι κάτι το οποίο δεν συμβαίνει, γιατί, αν συνέβαινε, απλά δεν θα υπήρχε το Σύνταγμα. Το Σύνταγμα δεν αποτυπώνει τα πολύπλοκα και άρα ακαταλαβίστικα "δώρα" της εξουσίας προς τον πολίτη. Το Σύνταγμα αποτυπώνει τις απαιτήσεις του πολίτη απέναντι στην εξουσία. Τις δικές του απαιτήσεις, όπως αυτός τις διατύπωσε και τις επέβαλε στην εξουσία με τη βία, ξοδεύοντας το αίμα του στις επαναστάσεις. Περιγράφει τα δικά του οράματα για την κοινωνία, στην οποία κατάφερε και έγινε κυρίαρχος μετά από αιώνια πάλη με σκληρές και αυταρχικές εξουσίες. Περιγράφει τις ασφαλιστικές δικλείδες. τις οποίες αυτός απαίτησε να ισχύουν, εφόσον, λόγω προηγουμένων τραγικών εμπειριών, "πλήρωσε" την απουσία τους.
Αυτά περιλαμβάνει το Σύνταγμα. Τα απλά, τα οποία ο λαός θεωρεί θεμελιώδη και απαραίτητα, για να ζήσει όπως αυτός επιθυμεί. Αυτά τα οποία ο λαός φώναζε επί αιώνες κι εξακολουθεί να φωνάζει στους δρόμους και στα πεζοδρόμια. Αυτά τα οποία γνωρίζουμε όλοι μας και είμαστε έτοιμοι ανά πάσα στιγμή ν' αγωνιστούμε για να τα προστατεύσουμε. Αυτά τα οποία προστατεύουμε καθημερινά και δυστυχώς δεν γνωρίζουμε πώς τα "αποτυπώνει" μέσα του το Σύνταγμα. Αυτό είναι το Σύνταγμα. Η "αποτύπωση" σε μορφή νόμου της απαίτησης του πολίτη για ισότητα, ισονομία κλπ.. Την προστασία του πολίτη από τους μηχανισμούς του συστήματος, οι οποίοι έχουν συμφέρον να τον υποτάξουν. Τον έλεγχο της εξουσίας από τον νόμο. Τον έλεγχο του νόμου μέσα από τα "φίλτρα" των δικών του συνταγματικά κατοχυρωμένων απαιτήσεων. Το Σύνταγμα είναι το "Σύμβολο της Πίστεως" για τη "θρησκεία" της Δημοκρατίας. Ο πολίτης είναι υποχρεωμένος να γνωρίζει το σύνολο των όσων το αφορούν. Όταν δεν το γνωρίζει, τότε αποτελεί εύκολο θύμα του κάθε καραγκιόζη, ο οποίος παριστάνει τον πολιτικό ηγέτη.
Το κύριο και βασικό, που πρέπει ο πολίτης να γνωρίζει, είναι ότι το Σύνταγμα έχει μεικτή φύση. Δεν έχει ομοιογένεια σ' ό,τι αφορά τις διατάξεις του και τα ποιοτικά του χαρακτηριστικά. Αποτελεί μια σύνθεση νόμων, οι οποίοι έχουν διαφορετική ισχύ μεταξύ τους. Υπάρχουν μέσα σ' αυτό νόμοι, οι οποίοι "αποτυπώνουν" τον πολιτισμό και τη δημοκρατία μας και ως εκ τούτου είναι απαραβίαστοι. Νόμοι, οι οποίοι περιγράφουν τις κατακτήσεις του λαού. Αυτοί είναι νόμοι, οι οποίοι δεν επιδέχονται καμίας μεταβολής και αναθεώρησης. Καμία σχετική ή απόλυτη πλειοψηφία της εκάστοτε αναθεωρητικής Βουλής δεν μπορεί να τους καταργήσει ή να τους μεταβάλει στο ελάχιστο. Νόμοι, οι οποίοι διασφαλίζουν την απόλυτη κυριαρχία του λαού. Νόμοι, οι οποίοι έχουν σχέση με τη "διάκριση" μεταξύ των εξουσιών. Νόμοι, οι οποίοι έχουν σχέση με την προστασία της ανθρώπινης ύπαρξης. Νόμοι, οι οποίοι έχουν σχέση με την ισονομία και την ισοπολιτεία μεταξύ των πολιτών. Νόμοι, οι οποίοι περιορίζουν τα δικαιώματα της εξουσίας απέναντι στον απλό πολίτη. Νόμοι, οι οποίοι απαιτούν πραγματικό αίμα, προκειμένου ν' αλλάξουν στο ελάχιστο. Νόμους, τους οποίους πρέπει να γνωρίζει υποχρεωτικά ο πολίτης, όπως γνωρίζει την "προπαίδεια".
Αυτούς τους απαράβατους νόμους, οι οποίοι "αποτυπώνουν" τον δημοκρατικό πολιτισμό μας, τους πλαισιώνουν δευτερεύοντες νόμοι, οι οποίοι "αποτυπώνουν" την εκάστοτε διαχειριστική λογική του συστήματός μας. Αυτοί είναι νόμοι, οι οποίοι απλά διευκολύνουν την εύρυθμη λειτουργία του συστήματος. Νόμοι, οι οποίοι έχουν την κανονιστική ισχύ των βασικών συνταγματικών νόμων, αλλά όχι την απόλυτη ισχύ τους. Νόμοι κατ’ όνομα συνταγματικοί, αλλά όχι κατ’ ουσία. Νόμοι, οι οποίοι στην Ελλάδα εύκολα θεσπίζονται ή καταργούνται από την εκάστοτε αναθεωρητική Βουλή με την πλειοψηφία που προβλέπεται από τον νόμο. Νόμοι, οι οποίοι ονομάζονται "τιμής ένεκεν" συνταγματικοί, μόνο και μόνο για να διαφοροποιούνται από την καθημερινή "παραγωγή" της Νομοθετικής Εξουσίας. Από την "παραγωγή" που μπορεί να θεσπιστεί με την ψήφο μερικών μισοκοιμισμένων βουλευτών σε κάποια άγρια μεσάνυκτα ή με μια απλή υπουργική απόφαση.
Αυτοί οι δευτερεύοντες νόμοι έχουν ως στόχο τη σταθερότητα της λειτουργίας του συστήματος. Σε αναζήτηση αυτής της σταθερότητας ο νομοθέτης "αποφάσισε" ότι ...δεν μπορούν αυτοί οι νόμοι να μεταβάλλονται, κάθε φορά που αυτό "βολεύει" μια κυβέρνηση στην εξυπηρέτηση των πολιτικών ή κομματικών συμφερόντων της. Αυτός ο νομοθέτης "αποφάσισε" ότι οι νόμοι αυτοί θα αλλάζουν μέσω κάποιων πολύ συγκεκριμένων διαδικασιών μέσα σε επίσης πολύ συγκεκριμένα ελάχιστα χρονικά όρια. Δευτερεύων νόμος αποφασίζει πότε και μετά από πόσο χρονικό διάστημα θα υπάρχει αναθεωρητική Βουλή. Δευτερεύον νόμος αποφασίζει τη διαδικασία αυτής της αλλαγής. Δευτερεύον νόμος αποφασίζει πόσοι βουλευτές χρειάζονται για μια τέτοια αλλαγή. Δευτερεύον νόμος, δηλαδή, αποφασίζει πότε και με ποιες διαδικασίες μπορεί ν' αλλάξει και ο ίδιος. Υπάρχουν πολλοί τέτοιοι νόμοι, τους οποίους δεν είναι απαραίτητο να γνωρίζει ο πολίτης, γιατί απλούστατα δεν χρειάζεται να τους γνωρίζει.
Ποιο όμως είναι το βασικό στοιχείο, το οποίο χαρακτηρίζει τους "διαχειριστικούς" αυτούς νόμους; Ποια είναι η βασική προϋπόθεση, για να υπάρξουν ως νόμοι και να ενταχθούν στο Σύνταγμα; Η βασική προϋπόθεση είναι να μην έρχονται σε σύγκρουση με τους θεμελιώδεις νόμους του Συντάγματος. Ένας τέτοιος δευτερεύων νόμος, αν έρχεται σε "σύγκρουση" με τους πρωτεύοντες νόμους και στην ουσία τους "ακυρώνει", είναι παράνομος. Είναι ένας νόμος από τη φύση του παράνομος και ως εκ τούτου δεν ισχύει. Δεν μπορεί, για παράδειγμα, μέσα στη Δημοκρατία μας, όπως αυτή "περιγράφεται" από το Σύνταγμα της ισονομίας και της ισοπολιτείας, να ισχύει ένας νόμος, ο οποίος για παράδειγμα απαγορεύει τον διορισμό στο Δημόσιο όλων των Βορειοελλαδιτών, επειδή έτσι αποφάσισαν σε κάποια αναθεωρητική Βουλή οι πλειοψηφίες που προβλέπονται. Ο νόμος αυτός έρχεται σε σύγκρουση με βασική διάταξη του Συντάγματος και ως εκ τούτου είναι παράνομος. Ένας πολίτης και μόνον, από αυτούς που θίγονται, να τον καταγγείλει, πηγαίνει κατ’ ευθείαν στα σκουπίδια μαζί με τις υπογραφές εκείνων που τον εμπνεύστηκαν και τον ψήφισαν.
Σ' αυτό το σημείο βρίσκεται όλο το μυστικό της λειτουργίας του Συντάγματος και βέβαια σ' αυτό το σημείο έχει εφαρμογή εκείνο το οποίο το Σύνταγμα διασφαλίζει με όλα τα μέσα και είναι η λαϊκή κυριαρχία και βέβαια ο διαχωρισμός των εξουσιών. Το Σύνταγμα δίνει τη δυνατότητα στον κάθε πολίτη να ξεκινήσει ακόμα και μόνος του τη διαδικασία να "κριθεί" ένας νόμος για τη νομιμότητά του. Το Σύνταγμα δίνει τη δυνατότητα σε μια από τις κυρίαρχες εξουσίες, που είναι η Δικαστική Εξουσία, να "κινείται" --είτε κατ’ έγκληση είτε αυτεπάγγελτα-- εναντίον τέτοιων νόμων, προκειμένου να τους ακυρώσει. Όταν ένας παράνομος νόμος --όπως είναι αυτός περί της ευθύνης υπουργών-- ισχύει, δύο τινά μπορούν να συμβαίνουν. Είτε ο λαός "κοιμάται" και αφήνεται από μόνος του να τον εμπαίζουν οι πολιτικοί, είτε η Δικαιοσύνη δεν κάνει το καθήκον της.
Αντιλαμβανόμαστε ότι ο νόμος περί ευθύνης υπουργών μπορεί ν' αλλάξει μέσα σε πέντε λεπτά, γιατί απλούστατα είναι παράνομος. Είναι θέμα της Δικαιοσύνης να τον ακυρώσει και όχι της Νομοθετικής Εξουσίας να τον αλλάξει. Αποτελεί αντικείμενο της Δικαιοσύνης να ακυρώσει αυτόν τον νόμο και δεν χρειάζεται να περιμένουμε να κατανοήσουν και ν' αλλάξουν το "σφάλμα" τους εκείνοι που το διέπραξαν. Δεν χρειάζεται να περιμένουμε ούτε μία ούτε δύο ούτε χίλιες αναθεωρητικές Βουλές.
Η Νομοθετική Εξουσία έχει δικαίωμα να καταργεί, να τροποποιεί ή ν' αλλάζει νόμους "νόμιμους". Μπορεί ν' αλλάξει για παράδειγμα νόμους, οι οποίοι δεν "ξεπερνούν" τα όρια της νομιμότητας και άρα δεν αποτελούν αρμοδιότητα της Δικαστικής Εξουσίας. Νόμους, οι οποίοι "εκφράζουν" τη διαχειριστική λογική της Νομοθετικής Εξουσίας, η οποία υποτίθεται ότι αντιπροσωπεύει τον λαό. Ένας τέτοιος νόμος είναι για παράδειγμα ο νόμος περί ανώτατης παιδείας. Οι εκπρόσωποι του λαού μπορούν ν' αποφασίσουν αν μπορεί ή δεν μπορεί να υπάρξει ιδιωτική ανώτατη παιδεία. Δικαίωμά τους είναι να το κάνουν και αυτό το δικαίωμα απορρέει από το Σύνταγμα. Αναλαμβάνουν το πολιτικό βάρος της απόφασής τους και αποφασίζουν.
Οι αποφάσεις τους, εφόσον κριθούν για τη νομιμότητά τους, έχουν το κύρος του συνταγματικού νόμου και ως τέτοιοι εφαρμόζονται για όσο διάστημα ισχύουν. Αν κάποια κυβέρνηση κρίνει στο μέλλον ότι αυτοί οι νόμοι δεν απέδωσαν το αναμενόμενο κέρδος στον λαό, μπορεί να τους επανεξετάσει και να τους καταργήσει ή να τους τροποποιήσει. Η Δικαιοσύνη δεν έχει καμία απολύτως αρμοδιότητα ν' αλλάξει αυτούς τους νόμους. Η Δικαιοσύνη έχει αρμοδιότητα να κρίνει μόνον τη νομιμότητα ενός νόμου και όχι τον ίδιο τον νόμο. Η Δικαιοσύνη έχει το "μέτρο" του Συντάγματος και την εξουσία να "μετράει" τους νόμους με βάση αυτό. Μπορεί να ακυρώσει έναν νόμο, ο οποίος ξεπερνά το "μέτρο" του Συντάγματος, αλλά όχι να τον αλλάξει. Ό,τι ξεπερνάει το "μέτρο" μπορεί να το ακυρώσει, ενώ ό,τι είναι εντός του "μέτρου" δεν έχει δικαίωμα να το αγγίζει. Οι εμπνεύσεις νέων νόμων ή οι αλλαγές των υφισταμένων "μετρημένων" νόμων ανήκουν στις αρμοδιότητες της Νομοθετικής Εξουσίας.
Απλά πράγματα κοινής βιομηχανικής λογικής. Η Δικαιοσύνη λειτουργεί σαν ένα βιομηχανικό μαχαίρι, το οποίο κινείται σε ένα σταθερό ύψος πάνω από έναν ιμάντα μεταφοράς αντικειμένων. Το Σύνταγμα καθορίζει τον "πήχη" του ύψους, όπου θα κινείται το "μαχαίρι" αυτό. Ό,τι περνάει από τον "ιμάντα", που μεταφέρει τη νομοθετική "παραγωγή" της Βουλής, δεν πρέπει να ξεπερνάει το μέτρο "ύψους" που επιβάλλει το Σύνταγμα. Από εκεί και πέρα, αν το αντικείμενο, που περνάει κάτω από αυτό, είναι ένας υπολογιστής, ένα βάζο ή μια τούρτα, δεν είναι αρμοδιότητα της Δικαιοσύνης να το κρίνει. Το "μαχαίρι" της Δικαιοσύνης θα κινείται αιωνίως πέρα δώθε στον αέρα, μέχρι να χρειαστεί να σταματήσει κάποιον "ψηλό" νόμο. "Ψηλότερο" απ' ό,τι ανέχεται το Σύνταγμα. Με την μόνιμη κίνησή του αποτρέπει τους πονηρούς νομοθέτες, οι οποίοι θα ήθελαν να περάσουν παράνομα ένα "ψηλό" αντικείμενο ή να διορθώσει το σφάλμα αφελών, οι οποίοι εν αγνοία τους δημιούργησαν ένα "ψηλό" αντικείμενο.
Η κατάργηση του νόμου περί ευθύνης υπουργών ανήκει στην αρμοδιότητα της Δικαστικής Εξουσίας, γιατί είναι προφανώς παράνομος. Είναι προφανές ότι δεν έχει κριθεί ποτέ για τη νομιμότητά του. Είναι προφανές ότι δεν έχει "μετρηθεί", γιατί σε μια τέτοια περίπτωση θα φαινόταν ξεκάθαρα ότι ξεπερνάει το "μέτρο" του Συντάγματος. Άρα είναι επίσης προφανές ότι μπορεί να ακυρωθεί ανά πάσα στιγμή από τη Δικαιοσύνη, χωρίς να περιμένουμε τη Βουλή και τους "αξιότιμους" πολιτικούς να μας απαλλάξουν από αυτόν. Κατάλαβε ο αναγνώστης πώς μπορούν να λειτουργούν δύο ανεξάρτητες εξουσίες πάνω στο ίδιο αντικείμενο, χωρίς να συγκρούονται ή να αλληλοκαλύπτονται; Ο ένας "παράγει" με την απόλυτη ελευθερία που απαιτεί πάντα η παραγωγή και ο άλλος απλά ελέγχει το τελικό προϊόν σε κάποιες πολύ συγκεκριμένες προδιαγραφές.
Στην περίπτωσή μας το αντικείμενο "κόβεται" αυτόματα λόγω "ύψους" και δεν υπάρχει ανάγκη να περιμένουμε τους "παραγωγούς" της Βουλής να μετατρέψουν μια "κατσαρόλα" σε "υπολογιστή", ώστε να δικαιολογείται καθυστέρηση. Να απαλλάξουμε και τον Καραμανλή από τον "πόνο" του για το Σύνταγμα. Να απαλλάξουμε και την "Αριστερά" από την ανυπομονησία της να βελτιωθεί αυτός ο νόμος. Να την απαλλάξουμε από τα "ιπποτικά" της καθήκοντα να υπερασπιστεί την "ευαισθησία" και τη "δεοντολογία" της εξουσίας. Ο συνταγματικός νόμος είναι αυτός που μας προστατεύει από τον φασισμό της εξουσίας και όχι η "ευαισθησία" των απερίγραπτων Αλαβάνων και των σταλινικών Παπαρήγων. Ο συνταγματικός νόμος, τον οποίο μας χάρισαν οι πρόγονοί μας, δίνοντας το αίμα τους για να τον αποκτήσουν και όχι η ακριβοπληρωμένη "ευαισθησία" των εκατομμυριούχων ηγετών της "Αριστεράς".
Η λύση είναι απλή και βέβαια δεν είναι μία και μοναδική. Είναι τόση μεγάλη η "υπεροχή", που εξασφαλίζει στον πολίτη το Σύνταγμα της Δημοκρατίας, που μπορεί ανά πάσα στιγμή και με πολλούς τρόπους να διαλύσει όλους εκείνους τους επίορκους πολιτικούς και κρατικούς παράγοντες. Είναι τόσο μεγάλη η "υπεροχή" του πολίτη, που μπορεί ακόμα και μόνος του να ενεργήσει, προκειμένου να το καταφέρει. Είναι τόσο μεγάλη η "υπεροχή" του πολίτη, που είναι "περίεργο" που δεν το έχουν αντιληφθεί οι επιφανείς συνταγματολόγοι της Βουλής. Οι ακριβοπληρωμένοι αντιπρόσωποι του λαού, που τον "υπηρετούν". Οι στα άνευ ουσίας φλύαροι και φαφλατάδες. Οι επαγγελματίες της πολιτικονομικής "επιστήμης", όπως ο Βενιζέλος ή ο Λοβέρδος.
Λύση πρώτη.
Πηγαίνει ένας πολίτης ή ένα σύνολο πολιτών και καταθέτει μήνυση --για παράβαση καθήκοντος-- εις βάρος του Προέδρου και του Εισαγγελέα του Αρείου Πάγου. Γιατί; Γιατί δεν εντόπισαν άμεσα και ως εκ τούτου δεν αντιμετώπισαν αποτελεσματικά τον συνταγματικά παράνομο νόμο περί ευθύνης υπουργών. Αυτή είναι η δουλειά τους και γι' αυτό πληρώνονται. Δεν πληρώνονται για να παριστάνουν τους ανώτατους παράγοντες του ελληνικού κράτους και να πιάνουν τις πρώτες θέσεις στις εκκλησίες και στις παρελάσεις. Δική τους δουλειά ήταν να κινήσουν τις διαδικασίες κρίσης του συγκεκριμένου νόμου και να τον ακυρώσουν. Η δική τους νομομάθεια έπρεπε να προηγείται αυτής του απλού πολίτη και όχι να έπεται. Η δική τους νομομάθεια βάζει τον Άρειο Πάγο "μπροστά" από το κάθε καφενείο, που "δικάζει" ερασιτεχνικά. Σε μια τέτοια περίπτωση ο νόμος θα ακυρωνόταν, χωρίς να έρθει σε σύγκρουση η Δικαστική με τη Νομοθετική Εξουσία. Νύχτα θα ψήφιζαν οι βουλευτές τον παράνομο νόμο, ημέρα θα τον ακύρωνε η Δικαστική Εξουσία. Ο καθένας θα έκανε τη δουλειά που προβλέπεται από το Σύνταγμα να κάνει. Κανένας δεν θα έμπαινε στα "χωράφια" κανενός.
Ο νόμος είναι προφανέστατα αντισυνταγματικός, εφόσον "ακυρώνει" μία από τις πιο θεμελιώδεις συνταγματικές διατάξεις που υπάρχουν και είναι αυτή η οποία εξασφαλίζει την ισονομία και την ισοπολιτεία μεταξύ των πολιτών. Νόμος, που να διαχωρίζει "εκλεκτούς" βουλευτές από "κοινούς" πολίτες, είναι από τη φύση του αντισυνταγματικός και ως εκ τούτου παράνομος. Νόμος, που να επιτρέπει σε μια συντεχνία επαγγελματιών να απαλλάσσει από τη δικαστική κρίση δικά της μέλη, είναι από τη φύση του αντισυνταγματικός και ως εκ τούτου παράνομος. Οι παράνομοι νόμοι ανήκουν στην αρμοδιότητα της Δικαιοσύνης να εντοπίζονται και να ακυρώνονται και άρα μια Δικαιοσύνη, που δεν κάνει το καθήκον της, είτε έχει ένοχη ηγεσία είτε ανίκανη.
Η "εκκωφαντικά" προφανής παρανομία του συγκεκριμένου νόμου καθιστά προφανή και την ενοχή ή την ανικανότητα των επικεφαλείς της Δικαιοσύνης. Δεν είναι δυνατόν η παρανομία αυτού του νόμου να εντοπίζεται στα καφενεία αυτής της χώρας και να μην εντοπίζεται στον Ναό της Δικαιοσύνης. Δεν είναι δυνατόν να προπηλακίζονται δικαίως οι πολιτικοί από τους πολίτες με κατηγορίες, τις οποίες έπρεπε να τους έχει αποδώσει προ πολλού η Δικαιοσύνη. Γι' αυτόν τον λόγο κάνεις μήνυση στην ηγεσία της, ώστε να "καταλάβεις" αν είναι ένοχη ή αν απλά "κοιμάται". Με τη μήνυση την εξαναγκάζεις ν' αποφανθεί για τη νομιμότητα του νόμου. Να αποφανθεί εγγράφως και εμπεριστατωμένα, γιατί --ως γνωστό-- τα γραπτά μένουν και αυτά είναι που κρίνονται. Τα έγγραφα συνοδεύονται από υπογραφές και ως γνωστό οι υπογραφές δεσμεύουν αυτούς που τις βάζουν. Οι υπογραφές συνεπάγονται ευθύνες όλων των τύπων. Ευθύνες ποινικές, αστικές ή και υπηρεσιακές.
Σε μια τέτοια περίπτωση ο νόμος θα πάει στο Συμβούλιο της Επικρατείας, για να κριθεί η νομιμότητά του και αν συμβεί αυτό, είναι βέβαιον ότι θα ακυρωθεί. Άπειροι δικαστές μπορεί να κάνουν τα "κορόιδα" απέναντι σε έναν παράνομο νόμο, αλλά κανένας δεν είναι διατεθειμένος να βάλει την υπογραφή του για να τον "νομιμοποιήσει". Είναι δεδομένο ότι, αν αυτός ο νόμος φτάσει στο Συμβούλιο της Επικρατείας, θα ακυρωθεί και μάλιστα αυτή η ακύρωση θα έχει από τη φύση της αναδρομική ισχύ. Δεν χρειάζεται δηλαδή καν ν' αποφασίσει το δικαστήριο για την αναδρομικότητα της απόφασής του. Γιατί; Γιατί σε μια τέτοια περίπτωση το προστατευτικό "κέλυφος" του νόμου περί ευθύνης υπουργών δεν υφίσταται και οι εγκληματίες παραμένουν τέτοιοι, εφόσον το διάστημα, το οποίο προβλέπεται για όλους τους πολίτες, προκειμένου να παραγραφούν τα εγκλήματά τους, είναι τεράστιο.
Ο νόμος αναγκαστικά θα μπορεί να πιάσει όλους όσους επωφελήθηκαν από την παρανομία του ακυρωθέντα νόμου για το χρονικό περιθώριο που ο συνταγματικός νόμος προβλέπει για τα εγκλήματα του απλού πολίτη. Το χρονικό περιθώριο των τριάντα και πλέον ετών. Αν συμβεί κάτι τέτοιο, όλα τα λαμόγια --από την εποχή της ΑΓΕΤ ΗΡΑΚΛΗΣ, το Χρηματιστήριο και τον ΟΤΕ-- κινδυνεύουν με φυλάκιση. Κινδυνεύουν με άμεση φυλάκιση, ενώ τώρα, κρυβόμενοι πίσω από τον παράνομο νόμο, μας βγάζουν με θράσος τη "γλώσσα" τους. Βγάζουν τη "γλώσσα" σε έναν λαό, ο οποίος είναι από τη φύση του πανίσχυρος και συνταγματικά κυρίαρχος. Θεωρούν ότι βρίσκονται πίσω από τον προστατευτικό "φράχτη" του νόμου και δεν βλέπουν ότι αυτός ο παράνομος "φράχτης" είναι ανοικτός. Δεν βλέπουν ότι προκαλούν ένα εξαγριωμένο "ροντβάιλερ" και σε απόσταση ενός "μέτρου" ο προστατευτικός "φράχτης" τελειώνει.
Λύση δεύτερη.
Πηγαίνει ένας πολίτης ή ένα σύνολο πολιτών και καταθέτει μήνυση εναντίον των βουλευτών, οι οποίοι συνθέτουν μια εξεταστική ή προανακριτική επιτροπή. Η μήνυση αυτή έχει ως αντικείμενό της την κατηγορία για σύσταση συμμορίας με σκοπό το παράνομο κέρδος. Με βάση το Σύνταγμα και τον νόμο περί ασυμβίβαστου οι άνθρωποι αυτοί εκτός από "εθνοπατέρες" είναι και "επαγγελματίες" στο αντικείμενό τους. Όταν όμως άνθρωποι με την ίδια επαγγελματική ιδιότητα συγκεντρώνονται στον χώρο εργασίας τους, για να "κρίνουν" ομοίους τους και άρα να τους απαλλάξουν από την κρίση της Δικαιοσύνης --η οποία αφορά όλους τους υπόλοιπους πολίτες ή τις συντεχνίες τους-- υπάρχει έγκλημα. Η συμμορία αυτή παίρνει τον τίτλο της "παραδικαστικής" και αυτό είναι κάτι το ιδιαίτερα επικίνδυνο γι' αυτούς που το αποτολμούν. Μιλάμε για εγκληματική δράση, η οποία εξευτελίζει κυρίαρχους θεσμούς της ελληνικής πολιτείας και απειλεί το Σύνταγμα με κατάλυση. Απόπειρα κατάλυσης του Συντάγματος και συμμορία πολιτικών που την πραγματοποιεί και στη συνέχεια επωφελείται από αυτήν, είναι εξόχως επικίνδυνο και ανθυγιεινό γι' αυτούς που την επιχειρούν.
Και πάλι μια τέτοια μήνυση δρομολογεί την ίδια διαδικασία που περιγράψαμε πιο πάνω. Η Δικαιοσύνη θα πρέπει να κρίνει τους μηνυθέντες και για να το κάνει αυτό θα πρέπει να κρίνει τη νομιμότητα του νόμου, προκειμένου ν' αποφανθεί γι' αυτούς. Ο νόμος και σ' αυτήν την περίπτωση θα πρέπει να πάει στο Συμβούλιο της Επικρατείας, για να κριθεί. Αν κριθεί ο νόμος παράνομος, είναι παράνομοι και όλοι όσοι τον εκμεταλλεύτηκαν, προκειμένου ν' αποφύγουν τη Δικαιοσύνη, η οποία αφορά τους υπόλοιπους πολίτες στο σύνολό τους.
Αν κριθεί ο νόμος παράνομος, μαύρο "φίδι" που τους έφαγε τους νεόπλουτους. Θα γελάσει ο κάθε πικραμένος σ' αυτήν τη χώρα. Οι νεομεγιστάνες πολιτικοί θα τα ξεχάσουν τα Four Seasons αυτού του Πλανήτη. Μαζί μ' αυτούς και οι πολυεκατομμυριούχοι και "προωροσυνταξιούχοι" κρατικοί υπάλληλοι θα ψάχνουν να βρουν κατά πού "πέφτει" η Αργεντινή. Θα ψάχνουν να βρουν "κονέ" με τον Σταύρο Κοσκωτά. Χρυσές δουλειές θα κάνουν τα ταξιδιωτικά γραφεία.
Αυτό το οποίο μας κάνει εντύπωση είναι το εξής: Μας κάνει εντύπωση η αφοβία τους. Σήμερα όλοι αυτοί οι διεφθαρμένοι και οι επίορκοι πολιτικοί, θεωρώντας ότι είναι καβάλα στο "άλογο", κάνουν ό,τι θέλουν και δεν δίνουν λογαριασμό σε κανέναν. Μόνοι τους παρανομούν και μόνοι τους απαλλάσσονται από τις παρανομίες. Μόνοι τους κλέβουν και μόνοι τους "ελέγχουν" τα πόθεν έσχες τους. "Γιάννης κλέβει και Γιάννης μετράει". Φτάνουν στο σημείο να προκαλούν ευθέως με τον προφανώς παράνομο πλουτισμό τους. Να προκαλούν σε μια περίοδο πρωτοφανούς οικονομικής κρίσης, όπου η φτώχεια αγγίζει εκατομμύρια πολιτών. Αναρωτιόμαστε λοιπόν εμείς το πιο απλό πράγμα. Δεν φοβούνται; Αν μία στο εκατομμύριο αλλάξει χέρια η εξουσία, τι θα γίνει; Τι θα πάθουν όλοι αυτοί, αν ο λαός "αποφασίσει" να δώσει την εξουσία σε κάποιους "άλλους" Έλληνες, οι οποίο δεν συμμετέχουν στην ίδια διαπλοκή συμφερόντων; Σε κάποιους, οι οποίοι δεν έχουν οικονομικές εξαρτήσεις από τους γνωστούς "διαπλεκόμενους" και ως εκ τούτου δεν έχουν λόγο να προστατεύσουν τους υπαλλήλους τους; Σε κάποιους, οι οποίοι δεν κληρονόμησαν τις εξουσίες των πατεράδων τους και ως εκ τούτου δεν τρέφουν ιδιαίτερη συμπάθεια απέναντι στους "γόνους" των γνωστών οικογενειών;
Γι' αυτόν τον λόγο απορούμε, όπως απορεί και ο κάθε απλός Έλληνας. Τα εγκλήματα της διαφθοράς και της απιστίας προς το Δημόσιο είναι επικίνδυνα εγκλήματα γι' αυτούς που τα διαπράττουν. Δεν είναι πλημμελήματα με βάση τη λογική του ΠΑΣΟΚ. Δεν είναι ούτε καν κακουργήματα με βάση την πλειοδοτική λογική της ΝΔ. Είναι εγκλήματα κατά του λαού και του Συντάγματος. Τοποθετούν τον εγκληματία σε μια "ζώνη", όπου τα πάντα είναι σκοτεινά και επικίνδυνα. Σε μια "ζώνη", όπου ακόμα και η λαϊκή τρομοκρατία μπορεί να βγάλει πιστόλια και να γίνει θανατηφόρα για τους εγκληματίες. Γι' αυτόν τον λόγο είμαστε "εντυπωσιασμένοι" από την μέχρι απάθειας αφοβία τους. Αν για εγκλήματα, που πολλές φορές ο ίδιος ο λαός τιμωρεί με σφαίρες, επιλέξει να αναδείξει με την ψήφο του ηγεσίες με την ίδια άποψη, τι θα γίνει; Έχουν σκεφτεί όλοι αυτοί το ενδεχόμενο να τελειώσουν τις ζωές τους μέσα στις φυλακές; Να "σαπίσουν" στην κυριολεξία μέσα σ' αυτές; Πόσο απέχουμε από το να ξανακουστεί η παροιμιώδης φράση ..."όταν λέμε ισόβια, εννοούμε ισόβια;"
Ένα άλλο πράγμα, που μας προκαλεί ιδιαίτερη εντύπωση, είναι η στάση της Δικαστικής Εξουσίας απέναντι σ' αυτήν την απίστευτη λεηλασία του δημόσιου πλούτου. Κάτι συμβαίνει με αυτήν την εξουσία και τους λειτουργούς της. Δίνουν την εντύπωση ότι δεν κατανοούν τα πράγματα. Όλα τα πράγματα. Ακόμα και τον δικό τους ρόλο. Πρόσφατα διορίστηκε ο Πρόεδρος του Αρείου Πάγου στη θέση του και ακούσαμε με μεγάλη προσοχή τον λόγο του, προσπαθώντας να τον "αποκωδικοποιήσουμε", ώστε να καταλάβουμε το προσωπικό του "στίγμα".
Τον ακούγαμε και δεν πιστεύαμε αυτά που άκουγαν τ' αυτιά μας. Άλλον λόγο ακούγαμε όταν είχαμε ανοικτά τα μάτια μας και άλλον όταν τα κλείναμε. Τι σημαίνει αυτό το παράδοξο που λέμε; Ακούσαμε τον νεοδιορισθέντα Πρόεδρο του Αρείου Πάγου να καταγγέλλει δημόσια όλα τα κακώς κείμενα, τα οποία αφορούν την πολιτική εξουσία. Να καταγγέλλει τη λεηλασία του δημόσιου πλούτου και να κάνει αναφορά στην ατιμωρησία που βασιλεύει. Προσπάθησε να "απαλλάξει" τη Δικαιοσύνη από τις κατηγορίες που της προσάπτουν, καταγγέλλοντας σκληρά την πολιτική ηγεσία για τις μεθοδεύσεις της. Κατήγγειλε ακόμα και τον ίδιο τον νόμο περί ευθύνης υπουργών και τον θεώρησε ως το βασικό αίτιο της σημερινής ατιμωρησίας. Εντόπισε το σύνολο των "αληθειών" που τον αφορούν και αποτελούν το αίτιο της σημερινής "παθογένειας" της διαφθοράς. Όλα όσα είπε ήταν σωστά και θα μπορούσαμε να τα συνυπογράψουμε.
Όταν λοιπόν κλείναμε τα μάτια μας και δεν βλέπαμε αυτόν που μιλούσε, ακούγαμε έναν θαυμάσιο και ειλικρινή καταγγελτικό λόγο. Αν αυτός ο οποίος μιλούσε ήταν ένας ταξιτζής, θα τον θαυμάζαμε για την οξυδέρκειά του και για το θάρρος του να καταγγείλει την εξουσία. Αν αυτός που μιλούσε ήταν ένας πολιτικός, θα τον ψηφίζαμε, αν μας έπειθε ταυτόχρονα ότι είχε τη διάθεση να παλέψει γι' αυτά που μας έλεγε. Το πρόβλημα είναι ότι αυτός ο οποίος μιλούσε ήταν ο νέος Πρόεδρος του Αρείου Πάγου. Το πρόβλημα είναι ότι με ανοιχτά τα μάτια δεν καταλαβαίναμε αυτά τα οποία ακούγαμε με τα αυτιά μας. Το πρόβλημα είναι ότι ο Πρόεδρος του Αρείου Πάγου δεν είναι αυτός ο οποίος καταγγέλλει, αλλά αυτός ο οποίος δέχεται τις καταγγελίες των άλλων. Καταγγέλλει αυτός ο οποίος δεν έχει αρμοδιότητα να ενεργήσει και μέσω της καταγγελίας προσπαθεί να εκκινήσει τις ενέργειες των αρμοδίων. Αυτός ο οποίος έχει με βάση τον νόμο την αρμοδιότητα και το δικαίωμα να ενεργεί, δεν μπορεί να καταγγέλλει. Δεν έχει νόημα να καταγγέλλει, εφόσον δεν κρίνεται γι' αυτά που καταγγέλλει, αλλά γι' αυτά που πράττει.
Ένας πολίτης ή ένας πολιτικός, όταν καταγγέλλει οτιδήποτε ή οποιονδήποτε, απευθύνεται στη Δικαστική Εξουσία, για να την αναγκάσει να δράσει, όπως προβλέπεται από τον νόμο. Ο Πρόεδρος του Άρειου Πάγου σε ποιον απεύθυνε την καταγγελία του; Στον Θεό; Αν αυτός ο ίδιος δεν δράσει εναντίον των παράνομων νόμων, ποιος θα δράσει; Ο Άγιος Σάββας; Αν ο ίδιος δεν σπεύσει να ακυρώσει τον παράνομο νόμο περί ευθύνης υπουργών, ποιος θα το κάνει μετά την καταγγελία του; Καταλαβαίνει ο αναγνώστης τι λέμε; Αν υπήρχε άνθρωπος, ο οποίος να μπορούσε να έχει το σύνολο της εξουσίας που προβλέπει το Σύνταγμα να φέρει ο λαός, αυτός ο άνθρωπος θα έπρεπε να απολύσει τον νέο Πρόεδρο αμέσως μετά την εκφώνηση του λόγου του. Γιατί; Γιατί είναι προφανές ότι ο νέος Πρόεδρος δεν γνωρίζει τον ρόλο, τον οποίο αναλαμβάνει να φέρει εις πέρας. Δεν κατανοεί το αντικείμενό του.
Είναι σαν να έχεις προσλάβει έναν νέο σοφέρ, για να οδηγεί το αυτοκίνητό σου και μόλις του δώσεις τα κλειδιά με την εντολή να ξεκινήσει μια κούρσα, αυτός να πάει και να μπει στο πορτμπαγκάζ. Τι θα κάνεις σε μια τέτοια περίπτωση; Θα του μάθεις εσύ να οδηγεί; Θα του δείξεις εσύ πού είναι το τιμόνι του αυτοκινήτου; Πώς θα τον εμπιστευτείς σε μια θέση, η οποία απαιτεί εξειδίκευση; Τι θα έκανε ένας σώφρων άνθρωπος, ο οποίος μέσα στο αυτοκίνητό του θέλει να βάλει την πολυαγαπημένη του οικογένεια; Θα έκανε το πιο απλό, που είναι και το πιο συνετό. Θα τον έβγαζε από το πορτμπαγκάζ και θα τον απέλυε.
Κάτι τέτοιο συνέβη με τον νέο Πρόεδρο του Αρείου Πάγου. Του έδωσαν τα "κλειδιά" να "οδηγήσει" τη Δικαιοσύνη εκεί όπου προβλέπεται από τον νόμο να πάει και αυτός προτίμησε να μπει στο "πορτμπαγκάζ" της καταγγελίας, η οποία αφορά τους κοινούς επιβαίνοντες. Με τον λόγο του απέδειξε ότι δεν κατανοεί τον ρόλο της θέσης του. Στην πραγματικότητα βρίσκεται σε λάθος θέση. Μπορεί να διεκδικήσει τη θέση του πιο ενεργού πολίτη της χώρας ή του πιο δυναμικού πολιτικού της Βουλής, αλλά όχι αυτήν του Προέδρου του Αρείου Πάγου. Μας τα "είπε" ωραία, καυστικά και γλαφυρά, αλλά εμείς αναζητούμε έναν Πρόεδρο, που, ακόμα και "μουγκός", να ενεργεί άμεσα και αποτελεσματικά. Έναν πρόεδρο, ο οποίος θα κινεί το "ξίφος" της τυφλής δικαιοσύνης εναντίον των παρανόμων, χωρίς να "βλέπει" ποιος στέκεται απέναντί του. Δεν θέλουμε έναν πρόεδρο "ανοιχτομάτη", ο οποίος, για να μην "χτυπήσει" τους δικούς του, "ξιφασκεί" με το άπειρο μακριά από τους παρανόμους.
Καταλαβαίνει ο αναγνώστης τι λέμε; Η ελληνική Δικαιοσύνη βρίσκεται σήμερα σε πλήρη σύγχυση. Δεν είναι απαραίτητα διεφθαρμένη, όπως πολλοί πιστεύουν. Βρίσκεται σε σύγχυση. Μόνον η σύγχυση μπορεί να δικαιολογήσει αυτά τα οποία βλέπουμε. Την έχει "σακατέψει" ο κομματισμός. Ο παράνομος κομματισμός της. Οι άνθρωποι αυτοί "πιστεύουν" σε κόμματα και ιδεολογίες, ενώ εκ του Συντάγματος είναι υποχρεωμένοι να "πιστεύουν" μόνον στον νόμο. Υπακούουν σε κομματάρχες, ενώ "κομματάρχης" μέσα στο Ναό της Δικαιοσύνης είναι μόνον το Σύνταγμα. Γι' αυτόν τον λόγο ενεργούν παράλογα και βέβαια παράνομα. Γι' αυτόν τον λόγο ενεργούν εις βάρος ακόμα και των ίδιων των συμφερόντων τους. Δεν εξηγείται διαφορετικά η σημερινή εικόνα της Δικαιοσύνης. Δεν μπορεί η απλή διαφθορά να δικαιολογήσει τη συνολική συμπεριφορά της. Δεν είναι δυνατόν να τα "παίρνουν" όλοι, για να έχουν αυτήν την κοινή συλλογική συμπεριφορά. Κοντέινερ με χρήματα θα έπρεπε καθημερινά να ξεφορτώνουν μπροστά από τον Άρειο Πάγο και τα δικαστήρια όλης της χώρας, ώστε να προκαλέσουν αυτό το μαζικό αποτέλεσμα.
Αποκλείοντας δηλαδή τη διαφθορά ως το κύριο αίτιο αυτής της ομοιογενούς συλλογικής συμπεριφοράς, αναγκαστικά θα πρέπει ν' αναζητήσουμε αλλού το αίτιο που την προκαλεί. Μόνον ο κομματισμός μπορεί να δικαιολογήσει αυτό το φαινόμενο. Μόνον η γενική συμμετοχή ΟΛΩΝ των υπαρχόντων κομμάτων της Βουλής στη διαφθορά μπορεί να δικαιολογήσει τη συνολική συμπεριφορά της Δικαιοσύνης. Αν δεν συμμετείχαν ΟΛΑ τα κόμματα στη διαφθορά, η Δικαιοσύνη θα είχε ανομοιογενή συμπεριφορά, εφόσον κάποια από τα στελέχη της με "άνωθεν" κομματική εντολή θα ανέπτυσσαν διαφορετική συμπεριφορά προκειμένου ν' αποκομίσουν κομματικά οφέλη. Για να μην τον κάνουν αυτό, σημαίνει ότι δεν έχουν τη δυνατότητα να το κάνουν.
Μόνον ο άκρατος κι ανεξέλεγκτος κομματισμός μπορεί να δικαιολογήσει τη σημερινή εικόνα του συστήματος της Δικαιοσύνης. Για ποιον άλλο λόγο ο Πρόεδρος του Αρείου Πάγου να μην κάνει χρήση των δυνατοτήτων της θέσης του και να επιτεθεί στον παράνομο νόμο, όπως προβλέπεται από τον ρόλο του και να εμφανίζεται να πολιτικολογεί, σαν να είναι αρχηγός κάποιου ιδιόμορφου δικαστικού "κόμματος"; Γιατί δεν κάνει χρήση του νόμου, για να κερδίσει δόξα ο ίδιος και να προστατεύσει την ανεξαρτησία της Δικαιοσύνης; Μήπως "χρωστάει" στα κόμματα; Μήπως, επειδή και ο ίδιος επωφελήθηκε στην καριέρα του, εξαιτίας της εξάρτησης της Δικαιοσύνης από τα κόμματα; Γιατί δεν αντιδρά το υπόλοιπο δικαστικό σώμα στον κομματικό διορισμό του, ο οποίος απειλεί την ανεξαρτησία της Δικαιοσύνης; Μήπως και οι υπόλοιποι περιμένουν να έρθει η σειρά τους για μια "εύκολη" καριέρα;
Για ποιον λόγο ο Εισαγγελέας του Αρείου Πάγου "βιάζεται" να βρει "πλανεμένους" υπουργούς, κάθε φορά που προκύπτουν πολιτικές ευθύνες σε οικονομικά σκάνδαλα; Μήπως επειδή και ο ίδιος επωφελήθηκε στην καριέρα του εξαιτίας της εξάρτησης της Δικαιοσύνης από τα κόμματα; Για ποιον λόγο ένας κοινός δικαστής να ρισκάρει να αθωώσει έναν πολυεκατομμυριούχο διεφθαρμένο κρατικό λειτουργό; Για ποιον λόγο να βάλει το κεφάλι του στον "τορβά" του εγκλήματος για ένα έγκλημα, το οποίο διέπραξε και κονόμησε κάποιος άλλος; Τι άλλο από εκτός από μια κοινή ιδεολογική ή κομματική ταυτότητα μπορεί να συνδέει κάποιους ανθρώπους τόσο διαφορετικούς μεταξύ τους; Τι άλλο μπορεί να συνδέει έναν δικαστή --ο οποίος έτσι κι αλλιώς θα πληρωθεί τον μισθό του-- με κάποιον διεφθαρμένο, που έγινε πλούσιος; Σε τι ανταμοιβή μπορεί να ελπίζει ένας δικαστικός εκτός από αυτήν της εκ του ασφαλούς καριέρας με κομματικές "ευλογίες"; Μόνον έτσι αναπτύσσεται κοινή συλλογική συμπεριφορά. Δρουν κάποιοι με κομματικά κριτήρια και δεν αντιδρούν οι υπόλοιποι εξαιτίας των ίδιων κριτηρίων.
Οι δικαστές πρέπει να δουν τι συμβαίνει γύρω τους πριν να είναι πολύ αργά. Να προστατεύσουν το κύρος της Δικαιοσύνης και το δικό τους πολύ πριν η κατάσταση ξεφύγει από κάθε έλεγχο. Μαζί με την "αυτοκάθαρση" που υπόσχονταν --και την οποία ακόμα δεν είδαμε-- να προχωρήσουν και στην "αποκομματικοποίηση" της Δικαιοσύνης. Ο κομματικοποιημένος δικαστής είναι πολλαπλάσια πιο επικίνδυνος από τον χειρότερο διεφθαρμένο συνάδερφό του. Ο κομματισμός του δικαστικού σώματος είναι πολλαπλάσια πιο επικίνδυνος από το οποιοδήποτε παραδικαστικό κύκλωμα. Είναι πολύ πιο δύσκολος στον χειρισμό του, γιατί, εν αντιθέσει προς την κοινή διαφθορά, δεν αφήνει πάντα "ίχνη" χρήματος, ώστε να τον εντοπίσεις και να τον πατάξεις. Χρήσιμο γι' αυτούς θα είναι να ξεκινήσουν τη διαδικασίας γενικής "κάθαρσης", όπως ακριβώς προβλέπει ο νόμος και ο οποίος σήμερα δεν γίνεται σεβαστός. Μαζί μ' αυτούς που τα "παίρνουν", καλά είναι να διώξουν με τις κλωτσιές από το σώμα και όλα τα κομματόσκυλα που απλά "υποστηρίζουν".
Ο θεσμός της Δικαιοσύνης είναι ιερός και δεν μπορεί η κοινωνία να λειτουργήσει, όταν αυτός υπολειτουργεί. Όταν η Δικαιοσύνη είναι "ανοιχτομάτα" και αποφασίζει με βάση την ταυτότητα αυτών που στέκονται απέναντί της, η κοινωνία απειλείται με χάος. Όταν η Δικαιοσύνη βλέπει μέσα από κομματικά "γυαλιά", βαδίζουμε προς το τέλος. Μέχρι πρόσφατα ο θεσμός αυτός ήταν από τους κορυφαίους σ' ό,τι αφορά την εμπιστοσύνη που απολάμβανε από τους πολίτες. Σήμερα δεν είναι βέβαιον ότι αυτό συμβαίνει. Όταν από την εμπιστοσύνη ο λαός πάει στην απάθεια, μετά πάει στο μίσος και αυτό πρέπει να το γνωρίζουν οι λειτουργοί της Θέμιδας. Ο λαός εκ των δεδομένων είναι κυρίαρχος και αλίμονο σε όποιον βρεθεί τη λάθος ώρα να κάνει τα λάθος πράγματα. Επειδή δεν τον χαρακτηρίζει πάντα η γνώση και η ψυχραιμία, είναι πιθανόν να δράσει "άκομψα" και αυτό ποτέ δεν πρέπει να το λησμονούν οι δικαστές.
Η Ελλάδα σήμερα είναι ένα "καζάνι" που βράζει και βρίσκεται κοντά στην "έκρηξη". Ο λαός υποφέρει από μια πρωτοφανή φτώχεια και κάποιοι εξακολουθούν να πλουτίζουν επιδιδόμενοι στο "πλιάτσικο". Άλλοι με "ιερά" χωράφια, άλλοι με "ανίερες" φρεγάτες και άλλοι με "ευλογημένα" λεωφορεία, όλοι κονομάνε. Αν ανατρέξουμε στα λόγια του νέου Προέδρου του Αρείου Πάγου, μπορούμε να είμαστε σίγουροι ότι η Δικαιοσύνη γνωρίζει πού βρίσκονται οι κλέφτες. Γνωρίζει η Δικαιοσύνη ότι αυτοί οι κλέφτες κατοικοεδρεύουν στα κόμματα, τα οποία μονοπωλούν την εξουσία. Στα τέσσερα παραδοσιακά και κρατικοδίαιτα κόμματα. Αρκεί όμως το γεγονός ότι γνωρίζει πού βρίσκονται οι κλέφτες, για να κάνει τη δουλειά της; Πώς μέσα σ' αυτήν την αθλιότητα και τη φτώχεια θα κρίνει η Δικαιοσύνη τα κόμματα, όταν δέχεται από αυτά αυξήσεις της τάξης του 80%; Πώς μπορούν οι δικαστικοί να πείσουν τον λαό ότι δεν είναι συνένοχοι με αυτούς τους κλέφτες, όταν δέχονται "δώρα" αυτού του μεγέθους από τον δημόσιο "κουμπαρά"; Από τον ίδιο "κουμπαρά", που έχουν λεηλατήσει οι κλέφτες και μοιράζουν μερίδια σε όποιους θεωρούν ότι τους απειλούν;
Έσπασαν τα χέρια τους οι δικαστικοί, χειροκροτώντας τους πολιτικούς που τους ευεργέτησαν. Πώς θα πείσουν τον λαό ότι μπορούν και να δικάσουν αυτούς τους "ευεργέτες" τους, εάν και εφόσον υπάρξει μια τέτοια ανάγκη; Πώς θα πείσει η γυναίκα του "Καίσαρα" για την ηθική της, όταν σε τέτοια περίοδο οικονομικής κρίσης δέχεται παράνομα δώρα παρανόμων; Σ' αυτήν την κοινωνία οι πάντες κρίνονται. Ακόμα κι αυτοί που έχουν ως αντικείμενό τους να κρίνουν. Οι εξελίξεις αναμένονται ραγδαίες. Αυτοί, οι οποίοι βρίσκονται καβάλα στο "άλογο", σύντομα θα βρεθούν από κάτω να "ποδοπατούνται" από αυτό. Αυτοί, οι οποίοι επέλεξαν να μπουν στα "πορτμπαγκάζ", εκεί θα μείνουν μέχρι "ασφυξίας".
Τραϊανού Παναγιώτης
Πρόεδρος ΕΑΜ. Β’
