Τα τελευταία χρόνια και ιδιαίτερα κατά το διάστημα που ακολουθεί κάποιο πολύνεκρο τρομοκρατικό χτύπημα εκ μέρους αλλοφύλων ισλαμιστών τρομοκρατών σε ευρωπαϊκό έδαφος, διάστημα δηλαδή κατά το οποίο η ευρωπαϊκή κοινή γνώμη διακατέχεται από αυθόρμητα αισθήματα οργής, οι εκπρόσωποι της “ορθοπολιτικής” προπαγάνδας στα συστημικά μ.μ.ε., εφευρίσκουν διάφορες δικαιολογίες προκειμένου να αιτιολογήσουν την δυσεξήγητη – με βάση τις ψευδοουμανιστικές/πολυπολιτισμικές ιδεοληψίες τους – επιθετική συμπεριφορά των “συνανθρώπων” τους (όπως τους θεωρούν) μεταναστών (1ης, 2ης ή και 3ης γενιάς!) από την μέση Ανατολή, την βόρειο Αφρική, κλπ. Μια από τις πάγιες – ψευδείς – θεωρίες που επικαλούνται (που, εκτός των άλλων, αποσκοπεί στην κατασκευή αισθημάτων ενοχής τα οποία επιβάλλουν και υποβάλλουν στις συνειδήσεις των ευρωπαϊκών λαών) είναι η θεωρία περί του ότι για τις τρομοκρατικές επιθέσεις ευθύνεται τάχα το “ένοχο” αποικιακό...
παρελθόν της Ευρώπης, ιστορικό γεγονός που υποτίθεται, σύμφωνα με την αρρωστημένη λογική των γενιτσάρων προπαγανδιστών του Συστήματος, ότι προδιαθέτει αρνητικά τους απογόνους των λαών που υπέστησαν “εκμετάλλευση” από τις αποικιακές δυνάμεις, εναντίον των συγχρόνων Ευρωπαίων και ότι (περίπου δικαιολογημένα!) αντιδρούν εξαπολύοντας τρομοκρατικές επιθέσεις. Το ιδεολόγημα αυτό λειτουργεί ως μέσο απενοχοποιήσεως των τρομοκρατών και, παραλλήλως, ως μέσο τεχνητής ενοχοποιήσεως των Ευρωπαίων. Υπονοείται, περίπου μοιρολατρικώς, ότι, εφόσον οι νεόφερτοι στην Ευρώπη τριτοκοσμικοί έποικοι είναι εκ των προτέρων αρνητικά προκατειλημμένοι εις βάρος μας ως Ευρωπαίων, λόγω τάχα του “αμαρτωλού” ευρωπαϊκού αποικιακού παρελθόντος, θα πρέπει εμείς τώρα να τους παραδώσουμε τα πάντα, κάθε διευκόλυνση και εξυπηρέτηση, ώστε να “εξιλεωθούμε” (για κάτι “κακό” που τάχα έχουν κάνει οι πρόγονοί μας) και να τους πείσουμε εμπράκτως ότι έχουμε μετανοήσει για τις παλαιές μας “αμαρτίες”…
παρελθόν της Ευρώπης, ιστορικό γεγονός που υποτίθεται, σύμφωνα με την αρρωστημένη λογική των γενιτσάρων προπαγανδιστών του Συστήματος, ότι προδιαθέτει αρνητικά τους απογόνους των λαών που υπέστησαν “εκμετάλλευση” από τις αποικιακές δυνάμεις, εναντίον των συγχρόνων Ευρωπαίων και ότι (περίπου δικαιολογημένα!) αντιδρούν εξαπολύοντας τρομοκρατικές επιθέσεις. Το ιδεολόγημα αυτό λειτουργεί ως μέσο απενοχοποιήσεως των τρομοκρατών και, παραλλήλως, ως μέσο τεχνητής ενοχοποιήσεως των Ευρωπαίων. Υπονοείται, περίπου μοιρολατρικώς, ότι, εφόσον οι νεόφερτοι στην Ευρώπη τριτοκοσμικοί έποικοι είναι εκ των προτέρων αρνητικά προκατειλημμένοι εις βάρος μας ως Ευρωπαίων, λόγω τάχα του “αμαρτωλού” ευρωπαϊκού αποικιακού παρελθόντος, θα πρέπει εμείς τώρα να τους παραδώσουμε τα πάντα, κάθε διευκόλυνση και εξυπηρέτηση, ώστε να “εξιλεωθούμε” (για κάτι “κακό” που τάχα έχουν κάνει οι πρόγονοί μας) και να τους πείσουμε εμπράκτως ότι έχουμε μετανοήσει για τις παλαιές μας “αμαρτίες”…
Η θεωρία αυτή είναι ψευδής, έωλη και ιστορικώς ανακριβής, δεδομένου ότι η αποικιοκρατία συνίσταται στην κατάκτηση και εν συνεχεία είτε στην συστηματική εποίκιση, είτε απλώς στην εμπορική εκμετάλλευση των κατακτημένων περιοχών από συγκεκριμένα ευρωπαϊκά έθνη. Αρχικώς η Ισπανία και η Πορτογαλία, από τα μέσα του 16ου μέχρι τις αρχές του 19ου αιώνος, κατέλαβαν την νότιο και την κεντρική Αμερική. Στην συνέχεια, σε αυτή την κούρσα της παγκοσμίου επιρροής, τις διεδέχθησαν οι Αγγλία και Γαλλία, οι οποίες μεταξύ του 17ου και τα μέσα του 20ου αιώνος δημιούργησαν μεγάλες αποικιακές αυτοκρατορίες.
Δίνεται η εντύπωση ότι οι λευκοί εξερευνητές-πολεμιστές, όπως π.χ. o γνωστός Ισπανός Πιζάρο, κατέκτησαν κάποιους “φιλήσυχους και φιλειρηνικούς” λαούς, τους οποίους έβλαψαν με την κατάκτηση. Η αλήθεια είναι ότι ακόμα και οι πιο ανεπτυγμένοι από τους καταληφθέντες πολιτισμούς ήταν απίστευτα βάρβαροι και υπάνθρωποι για τα ευρωπαϊκά δεδομένα. Για παράδειγμα κατά την κατάκτηση του Μεξικού από τον Κορτέζ, αυτός απειλήθηκε από μία ομάδα Αζτέκων ότι αν δεν φύγει θα …φαγωθεί! Πρακτικές ανθρωποφαγίας και ανθρωποθυσίας ήταν ιδιαίτερα διαδεδομένες σε πολλά μέρη του κόσμου, πρακτικές οι οποίες τερματίστηκαν από την “κακή” αποικιοκρατία. Ωστόσο, ο τομέας στον οποίο η επίδραση των λευκών υπήρξε καταλυτική προς όφελος των γηγενών πληθυσμών των αποικιών, αφορά τα επιτεύγματα του τεχνικού πολιτισμού τα οποία απήλαυσαν (οι “κατεκτημένοι”), λόγω ακριβώς της …κατακτήσεώς των από τις αποικιακές δυνάμεις. Προ της αφίξεως των λευκών στην Αμερική, οι λεγόμενοι προκολομβιανοί πολιτισμοί δεν είχαν εφεύρει ούτε καν την μεταλλουργία και τον τροχό, ενώ οι πληθυσμοί της υποσαχαρίου Αφρικής δεν είχαν καταφέρει παρά ελάχιστα υποτυπώδη στον τομέα της γεωργίας. Αφού μεσολάβησε η αποικιακή κατάκτηση από τους λευκούς “δυνάστες”, όλοι αυτοί οι πληθυσμοί απέκτησαν πρόσβαση σε ανεπτυγμένη ιατρική, ηλεκτρικό ρεύμα (με όλα τα επακόλουθα), αυτοκίνηση, αεροπορική τεχνολογία, οικοδομική τεχνολογία, πληροφορική κλπ, και όλα αυτά εντελώς δωρεάν!
Δίνεται ακόμα η εντύπωση ότι η αποικιοκρατία διήρκεσε πολλούς αιώνες και ότι κατά τους αιώνες αυτούς εξασκούνταν η δουλεία – κατά κύριο λόγο εναντίον των μαύρων. Η αλήθεια όσον αφορά τη χρονική διάρκεια είναι ότι για τις περισσότερες χώρες η αποικιοκρατία δεν διήρκεσε περισσότερο από 100 χρόνια. Η δουλεία από την άλλη, που υφίστατο κατά τους πρώτους αιώνες της αποικιοκρατίας, ήταν ένα παγκόσμιο σύστημα εξασκούμενο όχι μόνο από τις αποικιακές δυνάμεις αλλά από όλες τις φυλές. Όσον αφορά το εμπόριο Αφρικανών προς τις αμερικανικές αποικίες, σε αυτό είχαν συμμετοχή τόσο Άραβες (καθώς τους το επέτρεπε η ισλαμική θρησκεία), οι ίδιοι οι Αφρικανοί (που πουλούσαν τους ομοφύλους τους) καθώς και Εβραίοι – ολλανδοεβραίοι, κατά βάσιν – έμποροι, οι οποίοι μεριμνούσαν για την μεταφορά Αφρικανών (υπό συνθήκες πολύ κάτω του κτηνώδους, καθώς ήταν δεμένοι σε πολιεπίπεδες κλίνες, επί των οποίων και αφώδευαν, κλπ). Οι ίδιοι μάλιστα αυτοί Εβραίοι και γόνοι των ίδιων ακριβώς των οικογενειών πρωτοστατούσαν στὸν “αγώνα απελευθερώσεως” απὸ τὸ “απαρτχάιντ”, που το κάνουν νὰ ηχῇ τόσο τρομερὸ καὶ φρικτό, ἐνῷ δὲν σημαίνει παρὰ “διαχωρισμός, διάκρισις”! Ἐπίσης οι ίδιοι καὶ πρωτοστατούν στην αντιλευκὴ διαβρωτικὴ δράσι, δίκην ιού θανασίμου, παραπέμποντας και στο περὶ αποικιοκρατίας/δουλείας ἐπιχείρημα… Με αὐτὸ το ζήτημα είχε ασχοληθεί και ὁ αείμνηστος Dr. William Pierce (αρχείο των εξαιρετικών ραδιοφωνικών εκπομπών του στο: https://archive.org/details/ TheDr.WilliamL. PierceCollectionaudio . Ιδιαίτρο ενδιεφέρον επί του θέματος παρουσιάζει η εκπομπή υπ’ αριθμ.: 24 με τίτλο: “Jews and the white slave trade” όπου γίνεται αναφορά στον ρόλο των εβραίων – σε διάφορες εποχές – στο δουλεμπόριο, όχι μόνο των νέγρων αλλά εσχάτως και λευκών! Κατά συνέπεια, η αποκλειστική ενοχοποίηση των λευκών για το δουλεμπόριο είναι απολύτως ανακριβής. Και βέβαια, η πρακτική αυτή δεν τερματίστηκε με “κοινωνικούς αγώνες” των μαύρων ή των Ινδών, όπως μπορεί να φαντάζεται κάποιος μαρξιστής, αλλά ήταν συνειδητή απόφαση των “καταραμένων” λευκών εθνών, τα οποία όχι μόνο σταμάτησαν να εμπορεύονται δούλους, αλλά μέσω της δυνάμεως και της επιρροής των, το επέβαλαν σε όλο τον υπόλοιπο κόσμο. Σε συνάρτηση με τους σχετικούς με το δουλεμπόριο διαδιδόμενους μύθους, θα πρέπει να σημειωθεί και το εξής: ουδέποτε υπήρξε ανάλογη κατακραυγή για δουλεμπόριο του οποίου θύματα υπήρξαν λευκοί, όπως, επί παραδείγματι, όταν κατά την διάρκεια των αραβικών κατακτήσεων ή των οθωμανικών κατακτήσεων ή των πειρατικών επιδρομών από βορειοαφρικανούς κουρσάρους, αρπάζονταν και πωλούνταν στα σκλαβοπάζαρα της Ανατολής.
Κατηγορούνται επίσης οι λευκοί ότι με την άφιξή τους στον νέο κόσμο μετέφεραν ασθένειες οι οποίες σκότωσαν κατά εκατομμύρια τους Ινδιάνους. Είναι προφανές ότι οι Ισπανοί και Πορτογάλοι του 15ου και 16ου αιώνος δεν είχαν τις σύγχρονες ιατρικές γνώσεις ώστε να μπορούν να καταλάβουν ότι μια ασθένεια η οποία για τους ίδιους μπορεί να συνεπάγεται ήπια συμπτωματολογία, για άλλους λαούς (χωρίς αντισώματα) ενδέχεται να είναι θανατηφόρα. Συνεπώς δεν μπορεί να καταλογιστεί καμία σκοπιμότης ως προς αυτό, παρά μόνο να γίνει η ιστορική καταγραφή του. Επιπροσθέτως θα πρέπει να αναλογιστεί κανείς ότι ποτέ δεν ακούγονται παρόμοιες κατηγορίες για τις περιπτώσεις μεταδοτικών ασθενειών που αποδεκάτησαν τον πληθυσμό της Ευρώπης, οι οποίες προήλθαν από μη Ευρωπαίους.
Τέλος αφήνεται εσφαλμένως να νομίζεται ότι στο σύνολο των περιοχών άλλων ηπείρων (εκτός Ευρώπης) στις οποίες εγκατεστάθησαν λευκοί έποικοι, υπήρξε ως επακόλουθο η υποδούλωση κάποιων άλλων προϋπαρχόντων (ντόπιων) πληθυσμών. Αυτό για κάποιες περιοχές της νοτίου Αμερικής και της Ινδίας μπορεί να είναι αληθές, ωστόσο, στα περισσότερα μέρη στα οποία υπήρξαν εγκαταστάσεις λευκών εποίκων, είτε δεν προϋπήρχαν καθόλου ντόπιοι πληθυσμοί (Αυστραλία, Καναδάς) είτε ήταν εξαιρετικά αραιοί (βόρειος Αμερική, νότιος Αφρική, Βραζιλία και δυτική Αφρική). Έτσι λοιπόν γίνεται αντιληπτό ότι ο θεσμός της αποικιοκρατίας μάλλον οδήγησε στην δημιουργία νέων εγκαταστάσεων ή, σε άλλες περιπτώσεις, τόνωσε την πληθυσμιακή πυκνότητα και έδωσε ώθηση στις τοπικές κοινωνίες και οικονομίες, μέσω της δημιουργίας εξελιγμένων από τεχνικής και τεχνολογικής απόψεως εγκαταστάσεων (η Αφρική και η Ινδία ακόμα και σήμερα χρησιμοποιούν τα οδικά και σιδηροδρομικά δίκτυα και τα φράγματα που κατασκευάστηκαν από την “κακούς” αποικιοκράτες…).
Η αρνητικότερη συνέπεια της κακόβουλα διαστρεβλωτικής συγχρόνου προπαγάνδας σχετικά με την αποικιοκρατία είναι ότι ενώ υπερτονίζει την ολιγοετή αυτή περίοδο ως μια εποχή “σκλαβιάς” και “καταπιέσεως” (που, όπως προανεφέρθη, αποκλίνει σε τεράστιο βαθμό από την ιστορική πραγματικότητα), αποσιωπά παράλληλα τις επιθετικές εκδηλώσεις των άλλων φυλών κατά της Ευρώπης. Για παράδειγμα όλοι πιστεύουν ότι οι Ευρωπαίοι σκλάβωσαν τους Άραβες, οπότε, για αυτόν τον λόγο, εκδικητικώς, οι τελευταίοι εμφανίζουν σήμερα μία εξόχως επιθετική και εξτρεμιστική συμπεριφορά εναντίον των ευρωπαϊκών λαών. Για του λόγου του αληθές αρκεί να αναφερθεί ότι η Συρία βρέθηκε σε αποικιακό καθεστώς μόλις 23 χρόνια, η Αίγυπτος 74, η Λιβύη 37, το Ιράκ 22 και η Αλγερία 132. Κάνεις όμως δεν γνωρίζει ότι αυτά τα μέρη κατέχονταν όχι από κάποια ευρωπαϊκή αυτοκρατορία αλλά από τους Οθωμανούς Τούρκους για περισσότερα από 400 χρόνια. Αυτούς όμως ουδείς τους κατηγορεί ως κατακτητές. Η ίδια η Ισπανία βρέθηκε υπό Αραβική κατάκτηση επί 774 έτη μέχρι που απελευθερώθηκε με την ηρωική reconquinsta, τα Βαλκάνια τελούσαν υπό στυγνή και αιματηρότατη τουρκική κυριαρχία για 400-500 χρόνια ώσπου να απελευθερωθούν κατόπιν μιας σειράς ηρωικών πολέμων και εθνικών επαναστάσεων – με τελευταίους τους βαλκανικούς πολέμους – και τέλος, η Ρωσία και η ανατολική Ευρώπη, βρέθηκαν κάτω από βαναυσότατο μογγολικό ζυγό για πολλές εκατοντάδες χρόνια. Δηλαδή, συνοψίζοντας τα παραπάνω, η δαιμονοποίηση των ευρωπαϊκών λαών που τόσες αιματηρές εισβολές και κατακτήσεις υπέστησαν από ασιατικές και οριενταλικές ορδές είναι ιστορικώς ανακριβέστατη, γι’ αυτό και εντελώς άδικη.
Επίσης, όσον αφορά την διάδοση ασθενειών και επιδημιών, θα πρέπει να υπενθυμιστεί ότι ήταν μέσω της μογγολικής επελάσεως που μετεδόθη στην Ευρώπη η πανώλη, μια ασθένεια η οποία σκότωσε μέσα σε λίγα χρόνια περί τα 100-200 εκατομμύρια Ευρωπαίους, ήτοι το ένα τρίτο περίπου του ευρωπαϊκού πληθυσμού! Σε αντίθεση όμως με την ευρωπαϊκή αποικιοκρατία, οι μογγολικές ορδές δεν καταδικάζονται (οι περισσότεροι μάλιστα αγνοούν την ιστορική αυτή “λεπτομέρεια”). Μόνο οι απόγονοι των λευκών καλούνται συνεχώς να “μετανοούν” για το ιστορικό τους παρελθόν.
Όπως αντιλαμβάνεται κάθε λογικός άνθρωπος, με δεδομένο ότι κατά τη διάρκεια της ιστορίας όλα τα έθνη κατακτήθηκαν ή κατέκτησαν κάποια άλλα, είτε θα πρέπει να κατηγορηθεί συνολικώς η ανθρωπότητα είτε κανείς. Αντ’ αυτού, οι κατά τόπους εκφραστές της πολιτικής ορθότητος, κατηγορούν αποκλειστικώς την λευκή ανθρωπότητα για οποιαδήποτε πτυχή της ιστορίας της μπορεί να θεωρηθεί σκληρή προς άλλες φυλές. Αν, υποθετικώς, κάποιος εξωγήινος πολιτισμός γινόταν αποδέκτης της προπαγάνδας δαιμονοποιήσεως της ιστορίας των λευκών ευρωπαϊκών λαών, θα πίστευε ότι η λευκή ανθρωπότητα συνιστά περίπου την προσωποποίηση του κακού επί της γης, παρατηρώντας όμως πιο προσεκτικά την παγκόσμια ιστορία, εύκολα θα διαπίστωνε πως οτιδήποτε υπάρχει στον σύγχρονο κόσμο αποτελεί δικό της εύρημα και επίσης δική της προσφορά προς όλη την ανθρωπότητα (που απολαμβάνουν και οι άλλες φυλές). Δίχως τους λευκούς Ευρωπαίους δεν θα υπήρχαν: η φιλοσοφία, η ιστορία, ο αθλητισμός, το θέατρο, το δίκαιο, η κλασσική μουσική, η όπερα, το μπαλέτο, η αναγεννησιακή ζωγραφική, ο κινηματογράφος, τα μαθηματικά, η φυσική, η χημεία, η βιολογία, η ιατρική, ο ηλεκτρισμός, η πληροφορική, η αναπτυγμένη γεωργία, η πτήση στον αέρα, η πτήση στο διάστημα, η επίσκεψη στο φεγγάρι και τόσα άλλα, μεγαλύτερα ή μικρότερα επιτεύγματα, με βάση τα οποία η ανθρωπότης νοείται ως κάτι σημαντικότερο από τον κόσμο των ζώων…
Η οπτική του έθνους όσον αφορά την αποτίμηση μιας πράξεως επιτάσσει ότι κάτι είναι καλό αν συντελεί στην προαγωγή του αληθούς και αυθεντικού χαρακτήρος του έθνους. Υπό αυτό το φυσικό πρίσμα (και όχι με το αφύσικο, πανανθρώπινο, ουμανιστο-χριστιανικό), για τους αρίους λαούς η επιθετική κατάκτηση δεν είναι κάτι του επιλήψιμο (όπως και για όλους τους λαούς), οπότε το ότι οι λευκοί κατέκτησαν κάποιες άλλες χώρες δεν μπορεί να αποτελεί κατηγορία εναντίον τους. Τελικώς όμως η αποικιοκρατία κατέληξε να είναι μία “κατάρα” για τις ίδιες τις ευρωπαϊκές αποικιακές δυνάμεις και για όλη την Ευρώπη συνολικώς, δεδομένου ότι (όπως ακριβώς συνέβη και με τους αρχαίους Έλληνες κατά τα ελληνιστικά χρόνια) ο συγχρωτισμός με βαρβαρικούς λαούς σε ένα περιβάλλον κοσμοπολιτισμού, επέδρασε ως αλλοτριωτικός παράγων που αλλοίωσε καίρια τους εθνικούς χαρακτήρες που είχαν οδηγήσει μερικούς αιώνες νωρίτερα στην επέκταση και στο κτίσιμο των λαμπρών κοσμοκρατοριών. Κλασσικό παράδειγμα αποτελεί η “Γηραιά Αλβιών”, η οποία καίτοι μέσα σε τρεις αιώνες έστησε την μεγαλύτερη αυτοκρατορία της ιστορίας, υπό την επίδραση εκφυλιστικού κοσμοπολιτισμού, χρειάστηκαν λιγότερα από είκοσι χρόνια για να επιστρέψει στα όρια του αρχικού νησιωτικού κράτους.
Από την άλλη μεριά, όσον αφορά τα κατακτηθέντα έθνη, η αποικιοκρατία μπορεί μεν να τα προικοδότησε παρέχοντάς τα τεχνολογική ώθηση, κατά βάθος όμως, μπορούμε να πούμε ότι απετέλεσε έναν μάλλον επιζήμιο θεσμό. Όχι τόσο επειδή σε κάποιες περιπτώσεις πλήρωσαν φόρο αίματος (όπως π.χ. στην περίπτωση της Αγκόλας και του βελγικού Κογκό) αλλά – το κυριότερο – διότι στο όνομα του χριστιανισμού (που κάποιους αιώνες νωρίτερα είχε υπονομεύσει και τους ευρωπαϊκούς λαούς) απεκόπησαν και από τις δικές τους αυθεντικές και πηγαίες παραδόσεις με τελική συνέπεια την αλλοτρίωσή τους από τον μοντερνισμό.
Συνοψίζοντας, το ερώτημα περί του αν η αποικιοκρατία ήταν κάτι καλό ή κάτι κακό δεν μπορεί να απαντηθεί εύκολα. Αποτελεί ζήτημα ιστορικής και πολιτισμικής οπτικής. Ο πόλεμος και η κατάκτηση αποτελούν αναμφιβόλως στοιχεία της ανθρωπίνης φύσεως (αν κάποιο χαρακτηριστικό είναι κοινό σε όλα τα ανθρώπινα όντα είναι ο πόλεμος). Αν λοιπόν κάποιος επιμένει να ισχυρίζεται ότι η αποικιοκρατία ήταν “κακή” διότι οδήγησε στην υποτέλεια κάποιων λαών, τότε απλώς αγνοεί την ανθρώπινη φύση. Αν πάλι κάποιος ισχυριστεί ότι αφετηρία της επιθετικότητος των αλλοφύλων στην Ευρώπη ήταν η αποικιοκρατία, τότε είτε είναι τραγικά ανιστόρητος είτε είναι συνειδητός ψεύτης, καθώς είναι δεδομένο ότι, στην ιστορία, κατακτήσεις πραγματοποιήθηκαν από όλες τις φυλές και με δεδομένο ότι θύμα κατακτήσεων υπήρξε ουκ ολίγες φορές η ίδια η Ευρώπη.
Έτσι λοιπόν η στρεβλή θεωρία-ερμηνεία για την επιθετικότητα των αφροασιατών επί ευρωπαϊκού εδάφους ως δήθεν αποτόκου της αποικιακού παρελθόντος κάποιων ευρωπαϊκών εθνών πρέπει να αντικατασταθεί από το ακόλουθο ερμηνευτικό σχήμα:
Οι λαθροέποικοι-εισβολείς στην Ευρώπη, οι προερχόμενοι από την μέση Ανατολή, την κεντρική Ασία και την Αφρική, αντιλαμβάνονται την φυσική και πνευματική διαφορετικότητα τους σε σχέση με τους γηγενείς λευκούς ευρωπαϊκούς πληθυσμούς. Όταν λοιπόν αποκτούν τοπικώς επαρκή πληθυσμιακή πυκνότητα ώστε να νοιώσουν ισχυροί, προσπαθούν να επιβληθούν, προκειμένου να προασπίσουν την διαφορετικότητά τους, πράγμα που φυσικώς πηγάζει από μέσα τους. Το Ισλάμ προσδίδει σε αυτούς μεγαλύτερη διαφοροποίηση, αφενός, αφού βρίσκονται μεταξύ αλλοθρήσκων αλλά και επιθετικότητα, αφετέρου, σύμφωνα με τις αυστηρές επιταγές του. Όλα αυτά (φυσική διαφορετικότητα, θρησκευτική επιθετικότητα) σε συνδυασμό με τις εγγενώς διεστραμμένες ορέξεις πολλών από αυτούς προς τις όμορφες ευρωπαίες γυναίκες, δημιουργούν ένα εκρηκτικό μείγμα, το οποίο υπόσχεται βιασμούς, τρομοκρατικά χτυπήματα, μαζικές σφαγές και, υπό την παρούσα δημογραφική δυναμική πληθυσμών, την πληθυσμιακή κατάκτηση της Ευρώπης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου