Η απομυθοποίηση του Βενιζέλου (Η «απογύμνωση» των μιντιο-πρόβλητων...)

Γράφει ο Κων/νος Μανίκας
Οικονομολόγος – Ψυχολόγος

Ο Βενιζέλος ανήκε από την αρχή της πολιτικής του καριέρας σε εκείνη τη μερίδα των βουλευτών που έχαιραν πάντα της προνομιακής προβολής και «εκτίμησης»των διαπλεκόμενων ΜΜΕ. 
Οι δεινές ρητορικές του ικανότητες, οι περίπλοκες διανοητικές διαδρομές της σκέψης του, η ευκολία στους επικοινωνιακούς ελιγμούς, τον μετέτρεψαν σε αγαπημένο «παιδί» των μίντια, γεγονός που εκφράστηκε και
με την αναφανδόν συνολική τους στήριξη στο πρόσωπο του, την περίοδο των εσωκομματικών εκλογών στο ΠΑΣΟΚ, απέναντι στο σημερινό πρωθυπουργό
Τα τελευταία γεγονότα με τις εξελίξεις σε...εσωτερικό (ύφεση, ανεργία, αποτυχία προϋπολογισμού) και εξωτερικό επίπεδο («γκάφα» εγγυήσεων, συμμετοχή ιδιωτών στη μετακύλιση χρέους) αποδεικνύουν περίτρανα ότι δεν αρκεί η υψηλή νοημοσύνη και τα επικοινωνιακά χαρίσματαγια να διαχειριστείς εξαιρετικά περίπλοκες και λεπτές καταστάσεις. Η ένδεια εξειδικευμένων γνώσεων αλλά και η αδυναμία ανάληψης πολιτικών ευθυνών αποκαλύπτουν την ουσιαστική «γύμνια» που κρύβεται πίσω από την επίπλαστη και εν πολλοίς κατασκευασμένη τηλεοπτική εικόνα.
Η πολιτική του διαδρομή κινήθηκε κυρίως σε θέσεις σημαντικής μεν προβολής, περιορισμένης όμως «επικινδυνότητας» ως προς τη διαχείριση των κοινωνικών συνεπειών των όποιων αποφάσεων του (υπ. Πολιτισμού και Εθν. Άμυνας. Άλλωστε το παραδέχτηκε εμμέσως με τις χθεσινές του δηλώσεις για το πόσο πλήττονται οι φιλοδοξίες του από την ανάμειξη του με τα οικονομικά του τόπου! Πολλοί από αυτούς που κατά καιρούς εποφθαλμιούσαν αρχηγικές εξουσίες επιδίωκαν ανάλογα πόστα, ώστε να απέχουν των ιδεολογικών μαχών και της πολιτικής φθοράςπου αυτή συνεπάγεται.
Η πρόσφατη ανάληψη του υπ. Οικονομικών, εν μέσω καταιγιστικών εξελίξεων τόσο για την εθνική μας οικονομίας, όσο και για το μέλλον της Ευρωζώνης και των παγκόσμιων οικονομικών ισορροπιών, ανέδειξαν εντονότατα τις εγγενείς αδυναμίες του.
Η διαχείριση κι ανάταξη της οικονομίας απαιτεί ταυτόχρονα στρατηγικό μακροπρόθεσμο σχεδιασμό αλλά και ταχύτατες κι εύστοχες άμεσες παρεμβάσεις επί των διαρκώς μεταβαλλόμενων γεγονότων.
Με την εμφάνιση των πρώτων δυσκολιών η συνήθης αντίδραση των ευθυνόφοβων είναι να αναζητούν τη ρίζα του «κακού» σε εξωγενείς παράγοντες. 
Για τον εκτροχιασμό του προϋπολογισμού ευθύνεται ο λαθεμένος προγραμματισμός Παπακωνσταντίνου (όπως ήδη αναπαράγουν κάποια ΜΜΕ)! 
Λες και η βαθιά ύφεση δεν είναι εξίσου έργο και των δικών του νέων φορομπηχτικών πολιτικών που ήρθαν σαν επιστέγασμα της αρχικής συμπονετικής ρητορικής του για τα πολλάκις ταλαιπωρημένα χαμηλά και μεσαία εισοδήματα.
Ακόμα και για τον πρόσφατο «εξευτελισμό» των παλινωδιών στο θέμα των Φιλανδικών εγγυήσεων που κινδυνεύουν να ακυρώσουν το νόημα της κεντρικής απόφασης για περαιτέρω δανειακή στήριξη στη χώρα μας, η ευθύνη δεν βαρύνει τον ίδιο που μετέτρεψε ένα Ευρωπαϊκό ζήτημα σε διμερές και μάλιστα εν κρυπτώ! 
Ούτε αισθάνεται την απαξίωση του να αναγκάζεται να εκλιπαρεί τους Ευρωπαίους αξιωματούχους να επέμβουν, ως από μηχανής θεοί, για να διευθετήσουν τις συνέπειες μιας πρωτοφανούς προσωπικής «γκάφας».
Σε μια προσπάθεια να διαχειριστεί και πάλι καθαρά επικοινωνιακά το ζήτημα, έφθασε στο σημείο να ηθικολογήσει εναντίον του Αντώνη Σαμαρά. 
Πόσο θράσος πρέπει να διαθέτει αυτός που οδηγεί τη νεολαία στη μετανάστευση και την ίδια στιγμή θρηνεί δημοσίως το πληγωμένο πολιτικό του μέλλον, να εγκαλεί για δήθεν μη υπεύθυνη εθνική στάση εκείνον που εξαρχής έκρουε τον κώδωνα του κινδύνου για το αδιέξοδο της μνημονιακής πολιτικής και πρότεινε επανειλημμένα λύσεις για την ταχύτερη δυνατή έξοδο από την κρίση;

Το πέπλο της «μιντιόφτιαχτης» πολιτικής εγκυρότητας και ικανότητας που περιέβαλλε τον Βενιζέλο κατέπεσε με κρότο, αποκαλύπτοντας τη χαρακτηριστική γύμνια όσων αρκούνται στην ανάλωση γύρω από επικοινωνιακές διευθετήσεις και ισορροπιστικές ανευθυνότητες.