Του Βασ. Α. Κόκκινου Οι θιασώτες του ακραίου καπιταλισμού και της παγκοσμιοποιήσεως, καταγράφουν μεν την πορεία των οικονομιών των δυτικών χωρών, από της εφαρμογής της, αλλά δεν εξηγούν πώς εφθάσαμε στη σημερινή κατάσταση να είναι όλα σχεδόν τα κράτη υπερχρεωμένα.
Σε ένα αξιόλογο άρθρο του Αθανασίου Παπανδροπούλου (ΕΣΤΙΑ, 3/8) αναφέρονται εντυπωσιακά στοιχεία. Σύμφωνα με την Παγκόσμια Τράπεζα, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και τον Οργανισμό Οικονομικής Συνεργασίας και Αναπτύξεως (ΟΟΣΑ), το συνολικό παγκόσμιο δημόσιο χρέος το 2010 ξεπέρασε τα 150 τρις δολάρια και το τρέχον έτος εγγίζει τα 160 τρις δολάρια.
Πρόκειται για ποσό τεράστιο, περιλαμβάνον τα φανερά και αφανή χρέη των κρατών και όχι τα αντίστοιχα ιδιωτικά.
Αν από το άνω ποσό αφαιρεθούν τα κρυφά χρέη, το παγκόσμιο χρέος αντιπροσωπεύει 49 τρις δολάρια, από 19 τρις, που ήταν το 1999, όταν δηλαδή επιβλήθηκε η παγκοσμιοποίηση. Ήτοι, μέσα σε 12 χρόνια από της ενάρξεώς της, υπερδιπλασιάστηκε το παγκόσμιο κρατικό χρέος.
Από το 1800 έως το 2009 υπήρξαν σε παγκόσμιο επίπεδο 250 στάσεις πληρωμών εξωτερικών χρεών και 68 στάσεις πληρωμών κρατικού χρέους. Ενώ χρηματοοικονομικές αυτοκρατορίες όπως η Βενετία, η Γένοβα και η Μαδρίτη κατέρρευσαν υπό το βάρος των δημοσίων χρεών τους, αφού προεκάλεσαν αιματηρούς πολέμους.
Ευρώπη και Αμερική αντιπροσώπευαν το 2009 το 45% της παγκόσμιας παραγωγής αγαθών και υπηρεσιών. Αλλά και το 62% της παγκόσμιας καταναλώσεως. Εάν ληφθεί υπόψη ότι τα ποσοστά αυτά το 1999 ήταν 50 και 52% αντιστοίχως, αυτό σημαίνει ότι οι δυτικές χώρες χάνουν ποσοστά συμμετοχής στην παγκόσμια αγορά προς όφελος των αναδυομένων χωρών (Κίνα, Ινδία και Βραζιλία). Αυξάνουν δε την κατανάλωσή τους με δανεικά, που σημαίνει ότι τα δυτικά χρέη είναι καταναλωτικά.
Το δημόσιο χρέος των Η.Π.Α. πλησίασε τα 14 τρις δολάρια, ήτοι το 70% του ΑΕΠ και το 670% των αμερικανικών φορολογικών εσόδων. Η Αμερική πρέπει τώρα να επαναχρηματοδοτήσει το 50% του χρέους της. Και για να το επιτύχει πρέπει να προσελκύσει κεφάλαια από την Κίνα και τις άλλες αναδυόμενες χώρες.
Eτσι, μία πλούσια χώρα, στην ουσία εξαρτάται από το δανεισμό των φτωχών Κινέζων, των οποίων το κατά κεφαλήν εισόδημα είναι 8 φορές χαμηλότερο από το αντίστοιχο αμερικανικό.
Το παγκόσμιο τραπεζικό σύστημα χρηματοδοτεί την κατανάλωση των πλουσίων χωρών, με την αποταμίευση των πτωχών. Η αύξηση των δαπανών των ανεπτυγμένων χωρών, δεν συμβαδίζει με την αντίστοιχη άνοδο των εσόδων, με συνέπεια να επιτείνεται η άνοδος του δημοσίου χρέους.
Ο καπιταλισμός και η προπαγάνδα της παγκοσμιοποιήσεως οδήγησαν τους δυτικούς λαούς στην υπερκατανάλωση και τη σπατάλη. Είναι ακόμη νωπές οι αναμνήσεις των μεθόδων, που χρησιμοποιήθηκαν στην Ελλάδα από τις Τράπεζες, για να προκληθούν οι πολίτες, να συνάψουν εορτοδάνεια, δάνεια διακοπών κ.ά., δια των οποίων πολλά νοικοκυριά βρέθηκαν σε κατάσταση αδυναμίας να ανταποκριθούν στις δανειακές υποχρεώσεις τους.
Η Ελλάδα έχει ιστορικά παραδείγματα επιτυχούς εφαρμογής της λεγομένης μεικτής και διευθυνομένης οικονομίας, τόσο κατά την περίοδο των ετών 1936-1940, όσο και την περίοδο 1953-1958.
Συγκεκριμένως, κατά την πρώτη περίοδο, ο Ιωάννης Μεταξάς παρέλαβε μία οικονομία, μετά την παγκόσμια κρίση των ετών 1929-1932 και ανέπτυξε αυτήν μέχρι του σημείου, όλοι οι δημόσιοι υπάλληλοι να αμείβονται ικανοποιητικώς, όλοι οι εργαζόμενοι να απασχολούνται και να αμείβονται ομοίως και το κράτος να δυνηθεί να εξοπλισθεί και να προετοιμασθεί για την αντιμετώπιση του επερχομένου Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου.
Ομοίως, κατά τη δευτέρα περίοδο, η Ελλάδα από τα ερείπια του άνω πολέμου και του εμφυλίου, κατόρθωσε να ανασυγκροτηθεί, να αποκτήσει πολλές βιομηχανικές μονάδες και γενικώς να είναι ένα πρότυπο αναπτυσσομένης χώρας.
Αλλά ο ελληνικός λαός είχε την ατυχία να κυβερνηθεί αργότερα από πολιτικούς, ουδέν επάγγελμα ασκήσαντες. Ως εκ τούτου δεν είχαν ζυμωθεί με την κοινωνία. Ούτε γνώριζαν τους παλμούς, τους πόνους και τους καϋμούς των μοχθούντων για τον επιούσιο πολιτών. Προβαλλόμενοι εντέχνως από ειδικούς προπαγανδιστές (image makers) ως άξιοι και πεπειραμένοι ηγήτορες, ανήλθαν στην εξουσία παραπλανήσαντες το λαό με απατηλά συνθήματα.
Και εφήρμοσαν τις θεωρίες και υποδείξεις ειδικών συμβούλων, κατά το πλείστον ξένων και ανιδέων της ελληνικής πραγματικότητας. Γι΄ αυτό και το ενδιαφέρον τους περιοριζόταν και περιορίζεται συνήθως στη δημιουργία εντυπώσεων και όχι στην ουσία. Αυτοί οι πολιτικοί δεν ήταν δυνατόν να αντισταθούν στους γύπες του καπιταλισμού και της παγκοσμιοποιήσεως.
Eτσι μόνον εξηγείται η εξαθλίωση εκατομμυρίων Ελλήνων, δια της υπερφορολογήσεώς τους και της μειώσεως των αποδοχών και συντάξεων, χωρίς κανένα δισταγμό δια την εγκληματική αυτήν αδικία, αλλά και χωρίς καμία περιστολή των δημοσίων δαπανών.
Πώς είναι δυνατόν, ένας πρωθυπουργός καταχρέου κράτους, που δέχεται να μειώνονται κάθε μήνα μισθοί και συντάξεις πενίας, να δαπανά - όπως ήδη ελέχθη - 1.300.000 ευρώ για την μετατροπή του 6ου ορόφου του υπουργείου Προεδρίας σε πρωθυπουργικό γραφείο;
Κατά τον αείμνηστο καθηγητή του ποινικού δικαίου Ν. Χωραφά, η ποινή είναι κακό που απειλείται από κάποιο νόμο, ως εκδήλωση αποδοκιμασίας, μιας εγκληματικής πράξεως και του δράση αυτής. Δια νέου νόμου της κυβερνήσεως, τιμωρείται δια φυλακίσεως η καθυστέρηση πληρωμής οφειλής εκ φόρων άνω των 5.000 ευρώ, με τη διαδικασία του αυτοφώρου.
Oμως το ποσό αυτό μπορεί να οφείλεται και για φόρο κληρονομίας ενός ακινήτου, του οποίου η εκποίηση είναι αδύνατη από ένα φορολογούμενο κληρονόμο, στερούμενο εισοδημάτων ή από ένα έντιμο αλλά ατυχήσαντα επιχειρηματία.
Η μη πληρωμή του φόρου στις περιπτώσεις αυτές και άλλες παρόμοιες, έχουν την κοινωνική απαξία των εγκλημάτων που προβλέπει ο ποινικός κώδικας; Δια του άνω νόμου υποχρεώνονται τα δικαστήρια να εφαρμόσουν ποινικές διατάξεις, μη συμβατές με την όλη φιλοσοφία του ποινικού δικαίου.
Και το ερώτημα είναι, θα ευρεθούν δικαστές να εφαρμόσουν το νόμο αυτό; Η πείρα του παρελθόντος διδάσκει ότι τα δικαστήρια ουδέποτε επιδεικνύουν την αναλγησία και απανθρωπία των κυβερνώντων.
Επιτέλους, οι κυβερνώντες δεν αντιλαμβάνονται ότι δια της αγρίας φορολογίας των πολιτών και των περικοπών μισθών και συντάξεων, η χώρα οδηγείται σε μη ανατάξιμη ύφεση και στον οικονομικό όλεθρο ή προτάσσουν άλλες επιδιώξεις;
Σε ένα αξιόλογο άρθρο του Αθανασίου Παπανδροπούλου (ΕΣΤΙΑ, 3/8) αναφέρονται εντυπωσιακά στοιχεία. Σύμφωνα με την Παγκόσμια Τράπεζα, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και τον Οργανισμό Οικονομικής Συνεργασίας και Αναπτύξεως (ΟΟΣΑ), το συνολικό παγκόσμιο δημόσιο χρέος το 2010 ξεπέρασε τα 150 τρις δολάρια και το τρέχον έτος εγγίζει τα 160 τρις δολάρια.
Πρόκειται για ποσό τεράστιο, περιλαμβάνον τα φανερά και αφανή χρέη των κρατών και όχι τα αντίστοιχα ιδιωτικά.
Αν από το άνω ποσό αφαιρεθούν τα κρυφά χρέη, το παγκόσμιο χρέος αντιπροσωπεύει 49 τρις δολάρια, από 19 τρις, που ήταν το 1999, όταν δηλαδή επιβλήθηκε η παγκοσμιοποίηση. Ήτοι, μέσα σε 12 χρόνια από της ενάρξεώς της, υπερδιπλασιάστηκε το παγκόσμιο κρατικό χρέος.
Από το 1800 έως το 2009 υπήρξαν σε παγκόσμιο επίπεδο 250 στάσεις πληρωμών εξωτερικών χρεών και 68 στάσεις πληρωμών κρατικού χρέους. Ενώ χρηματοοικονομικές αυτοκρατορίες όπως η Βενετία, η Γένοβα και η Μαδρίτη κατέρρευσαν υπό το βάρος των δημοσίων χρεών τους, αφού προεκάλεσαν αιματηρούς πολέμους.
Ευρώπη και Αμερική αντιπροσώπευαν το 2009 το 45% της παγκόσμιας παραγωγής αγαθών και υπηρεσιών. Αλλά και το 62% της παγκόσμιας καταναλώσεως. Εάν ληφθεί υπόψη ότι τα ποσοστά αυτά το 1999 ήταν 50 και 52% αντιστοίχως, αυτό σημαίνει ότι οι δυτικές χώρες χάνουν ποσοστά συμμετοχής στην παγκόσμια αγορά προς όφελος των αναδυομένων χωρών (Κίνα, Ινδία και Βραζιλία). Αυξάνουν δε την κατανάλωσή τους με δανεικά, που σημαίνει ότι τα δυτικά χρέη είναι καταναλωτικά.
Το δημόσιο χρέος των Η.Π.Α. πλησίασε τα 14 τρις δολάρια, ήτοι το 70% του ΑΕΠ και το 670% των αμερικανικών φορολογικών εσόδων. Η Αμερική πρέπει τώρα να επαναχρηματοδοτήσει το 50% του χρέους της. Και για να το επιτύχει πρέπει να προσελκύσει κεφάλαια από την Κίνα και τις άλλες αναδυόμενες χώρες.
Eτσι, μία πλούσια χώρα, στην ουσία εξαρτάται από το δανεισμό των φτωχών Κινέζων, των οποίων το κατά κεφαλήν εισόδημα είναι 8 φορές χαμηλότερο από το αντίστοιχο αμερικανικό.
Το παγκόσμιο τραπεζικό σύστημα χρηματοδοτεί την κατανάλωση των πλουσίων χωρών, με την αποταμίευση των πτωχών. Η αύξηση των δαπανών των ανεπτυγμένων χωρών, δεν συμβαδίζει με την αντίστοιχη άνοδο των εσόδων, με συνέπεια να επιτείνεται η άνοδος του δημοσίου χρέους.
Ο καπιταλισμός και η προπαγάνδα της παγκοσμιοποιήσεως οδήγησαν τους δυτικούς λαούς στην υπερκατανάλωση και τη σπατάλη. Είναι ακόμη νωπές οι αναμνήσεις των μεθόδων, που χρησιμοποιήθηκαν στην Ελλάδα από τις Τράπεζες, για να προκληθούν οι πολίτες, να συνάψουν εορτοδάνεια, δάνεια διακοπών κ.ά., δια των οποίων πολλά νοικοκυριά βρέθηκαν σε κατάσταση αδυναμίας να ανταποκριθούν στις δανειακές υποχρεώσεις τους.
Η Ελλάδα έχει ιστορικά παραδείγματα επιτυχούς εφαρμογής της λεγομένης μεικτής και διευθυνομένης οικονομίας, τόσο κατά την περίοδο των ετών 1936-1940, όσο και την περίοδο 1953-1958.
Συγκεκριμένως, κατά την πρώτη περίοδο, ο Ιωάννης Μεταξάς παρέλαβε μία οικονομία, μετά την παγκόσμια κρίση των ετών 1929-1932 και ανέπτυξε αυτήν μέχρι του σημείου, όλοι οι δημόσιοι υπάλληλοι να αμείβονται ικανοποιητικώς, όλοι οι εργαζόμενοι να απασχολούνται και να αμείβονται ομοίως και το κράτος να δυνηθεί να εξοπλισθεί και να προετοιμασθεί για την αντιμετώπιση του επερχομένου Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου.
Ομοίως, κατά τη δευτέρα περίοδο, η Ελλάδα από τα ερείπια του άνω πολέμου και του εμφυλίου, κατόρθωσε να ανασυγκροτηθεί, να αποκτήσει πολλές βιομηχανικές μονάδες και γενικώς να είναι ένα πρότυπο αναπτυσσομένης χώρας.
Αλλά ο ελληνικός λαός είχε την ατυχία να κυβερνηθεί αργότερα από πολιτικούς, ουδέν επάγγελμα ασκήσαντες. Ως εκ τούτου δεν είχαν ζυμωθεί με την κοινωνία. Ούτε γνώριζαν τους παλμούς, τους πόνους και τους καϋμούς των μοχθούντων για τον επιούσιο πολιτών. Προβαλλόμενοι εντέχνως από ειδικούς προπαγανδιστές (image makers) ως άξιοι και πεπειραμένοι ηγήτορες, ανήλθαν στην εξουσία παραπλανήσαντες το λαό με απατηλά συνθήματα.
Και εφήρμοσαν τις θεωρίες και υποδείξεις ειδικών συμβούλων, κατά το πλείστον ξένων και ανιδέων της ελληνικής πραγματικότητας. Γι΄ αυτό και το ενδιαφέρον τους περιοριζόταν και περιορίζεται συνήθως στη δημιουργία εντυπώσεων και όχι στην ουσία. Αυτοί οι πολιτικοί δεν ήταν δυνατόν να αντισταθούν στους γύπες του καπιταλισμού και της παγκοσμιοποιήσεως.
Eτσι μόνον εξηγείται η εξαθλίωση εκατομμυρίων Ελλήνων, δια της υπερφορολογήσεώς τους και της μειώσεως των αποδοχών και συντάξεων, χωρίς κανένα δισταγμό δια την εγκληματική αυτήν αδικία, αλλά και χωρίς καμία περιστολή των δημοσίων δαπανών.
Πώς είναι δυνατόν, ένας πρωθυπουργός καταχρέου κράτους, που δέχεται να μειώνονται κάθε μήνα μισθοί και συντάξεις πενίας, να δαπανά - όπως ήδη ελέχθη - 1.300.000 ευρώ για την μετατροπή του 6ου ορόφου του υπουργείου Προεδρίας σε πρωθυπουργικό γραφείο;
Κατά τον αείμνηστο καθηγητή του ποινικού δικαίου Ν. Χωραφά, η ποινή είναι κακό που απειλείται από κάποιο νόμο, ως εκδήλωση αποδοκιμασίας, μιας εγκληματικής πράξεως και του δράση αυτής. Δια νέου νόμου της κυβερνήσεως, τιμωρείται δια φυλακίσεως η καθυστέρηση πληρωμής οφειλής εκ φόρων άνω των 5.000 ευρώ, με τη διαδικασία του αυτοφώρου.
Oμως το ποσό αυτό μπορεί να οφείλεται και για φόρο κληρονομίας ενός ακινήτου, του οποίου η εκποίηση είναι αδύνατη από ένα φορολογούμενο κληρονόμο, στερούμενο εισοδημάτων ή από ένα έντιμο αλλά ατυχήσαντα επιχειρηματία.
Η μη πληρωμή του φόρου στις περιπτώσεις αυτές και άλλες παρόμοιες, έχουν την κοινωνική απαξία των εγκλημάτων που προβλέπει ο ποινικός κώδικας; Δια του άνω νόμου υποχρεώνονται τα δικαστήρια να εφαρμόσουν ποινικές διατάξεις, μη συμβατές με την όλη φιλοσοφία του ποινικού δικαίου.
Και το ερώτημα είναι, θα ευρεθούν δικαστές να εφαρμόσουν το νόμο αυτό; Η πείρα του παρελθόντος διδάσκει ότι τα δικαστήρια ουδέποτε επιδεικνύουν την αναλγησία και απανθρωπία των κυβερνώντων.
Επιτέλους, οι κυβερνώντες δεν αντιλαμβάνονται ότι δια της αγρίας φορολογίας των πολιτών και των περικοπών μισθών και συντάξεων, η χώρα οδηγείται σε μη ανατάξιμη ύφεση και στον οικονομικό όλεθρο ή προτάσσουν άλλες επιδιώξεις;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου